Το Διάφανο Δέρμα
- The Reflecting Skin
- 1990
- Μ. Βρετανία
- Αγγλικά
- Δραματικό Θρίλερ, Εποχής, Νουάρ, Σινεφίλ, Τρόμου
Τη δεκαετία του 1950, ένα μικρό αγόρι προσπαθεί να επιβιώσει στην αγροτική ζωή, ενώ με τη φαντασία του δημιουργεί διάφορα σενάρια. Επηρεασμένος από τον πατέρα του, που του αφηγείται ιστορίες με βρικόλακες, το μικρό αγόρι αρχίζει να πιστεύει ότι η χήρα που μένει κοντά στο σπίτι τους είναι βρικόλακας, και προσπαθεί να προστατέψει τον μικρό του αδερφό απ’ αυτήν. Την ίδια στιγμή, ο μικρός θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη βάναυση μητέρα του, τον πατέρα του που κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση και μια παρέα νέων που σπέρνουν παντού τον όλεθρο.
Σκηνοθεσία:
Philip Ridley
Κύριοι Ρόλοι:
Jeremy Cooper … Seth Dove
Viggo Mortensen … Cameron Dove
Lindsay Duncan … Dolphin Blue
Sheila Moore … Ruth Dove
Duncan Fraser … Luke Dove
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Philip Ridley
Παραγωγή: Dominic Anciano, Ray Burdis
Μουσική: Nick Bicat
Φωτογραφία: Dick Pope
Μοντάζ: Scott Thomas
Σκηνικά: Rick Roberts
Κοστούμια: Joanne Hansen
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Reflecting Skin
- Ελληνικός Τίτλος: Το Διάφανο Δέρμα
Κύριες Διακρίσεις
- Αργυρή Λεοπάρδαλη και βραβείο FIPRESCI στο φεστιβάλ του Λοκάρνο.
Παραλειπόμενα
- Ο Philip Ridley εμπνεύστηκε το σενάριο του μετά από την ολοκλήρωση μιας σειράς καλλιτεχνημάτων με τίτλο American Gothic, καθώς ακόμα σπούδαζε στο St Martin’s School of Art. Παρόλα αυτά σκηνοθέτησε πρώτα δύο μικρού μήκους και έγραψε το σενάριο μιας μεγάλου μέχρι να βρει χρηματοδότηση για το συγκεκριμένο. Έκανε έτσι το ντεμπούτο του στο μεγάλου μήκους σινεμά, που όμως δεν είχε ιδιαίτερη συνέχεια.
- Ο σκηνοθέτης έβαψε με το χέρι όλο το σιτάρι κίτρινο, επειδή απλά έτσι το προτιμούσε.
- Στην πρεμιέρα της στις Κάνες, η ταινία αναγνωρίστηκε ως “στιγμιαίο cult”.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Τα συγκροτήματα Coil και River Head αλλά και ο Phil Western επηρεάστηκαν άμεσα από την ταινία σε δουλειές τους.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 13/9/2007
Μια ταινία του Philip Ridley, μια περίεργη και πολυσύνθετη προσωπικότητα που ασχολήθηκε ελάχιστα με τον κινηματογράφο (αυτή είναι η πρώτη από τις δύο ταινίες του) και περισσότερο με το θέατρο, το παιδικό μυθιστόρημα, το ραδιόφωνο και τη ζωγραφική. Αυτός ο κάτοικος, ακόμα, του Λονδίνου, αν και δεν έχω επαφή με τις άλλες βραβευμένες του δουλειές, άφησε εδώ το στίγμα του ως ένας γοτθικός ποιητής.
Στην πρώτη σκηνή βλέπουμε τον μικρό πρωταγωνιστή μαζί με δύο φίλους του να κάνουν μια σκληρή φάρσα, ανατινάζοντας στο πρόσωπο μιας γυναίκας έναν βάτραχο. Μια εικόνα όμως που δεν αμφισβητεί την παιδική αθωότητα και, παρά τη σκληρότητα της, δεν προμηνύει αυτά που τα δύο παιδικά μάτια πρόκειται να δουν στη συνέχεια. Όπως και η φαντασία του μικρού που πεταρίζει σε βρικόλακες κι αγγέλους, η πραγματικότητα των μεγάλων έχει εκπλήξεις βάναυσης φύσης και άρρωστης συμπεριφοράς. Όλα αυτά σε ένα τοπίο χρυσογάλανο από τα στάχυα και τον ανοιχτό ουρανό, άψογα φωτογραφημένα από τον πολύπειρο Dick Pope, που μεταξύ άλλων έχει συνεργαστεί σε πολλές δουλειές με τον Mike Leigh. Μαζί, να ακούγεται, άλλοτε λυρικό κι άλλοτε δυναμικό, το μουσικό θέμα του Nick Bicat.
Η ταινία είχε αντίρροπες κριτικές, και πράγματι είτε θα την αγαπήσεις, είτε θα την αγνοήσεις. Σηματοδοτεί και την πρώτη ουσιαστική εμφάνιση του Viggo Mortensen στον κινηματογράφο, αν και ξεχωρίζει η σκοτσέζα Lindsay Duncan.
Είναι ένα μικρό λυρικό διαμαντάκι που συνδυάζει το γοτθικό θρίλερ με το σινεφίλ δράμα. Σου επιβάλει μια δικιά του ξεχωριστή ατμόσφαιρα, κατανυκτική και ταυτόχρονα παιδιάστικη σαν τον βασικό ήρωα. Θα μπορούσε το ίδιο θέμα να το πιάσει κι ο David Lynch, αλλά τότε θα περιμέναμε ένα στιβαρότερο σενάριο, που εδώ δεν έχουμε. Η φωτογραφία και η μουσική βοηθάνε απόλυτα στη διάθεση του έργου, όπως και η ερμηνεία του μικρού Jeremy Cooper, που θυμίζει όλα τα παιδιά του κόσμου. Κάπως αμήχανο το τέλος, δεδομένου ότι δεν θέλεις, στην ουσία, να τελειώσει εκεί η ταινία.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
