Το μόνο που θέλει η Κλάρα είναι ένα κλειδί, ένα μοναδικό κλειδί που θα ξεκλειδώσει ένα κουτί που κρύβει ένα ανεκτίμητο δώρο από την εκλιπούσα μητέρα της. Ένα χρυσό νήμα, που της παραδίδεται στο ετήσιο εορταστικό πάρτι του παππούς της, την οδηγεί στο επιθυμητό αντικείμενο, που όμως εξαφανίζεται μέσα σε έναν περίεργο και μυστηριώδη παράλληλο κόσμο. Εκεί η Κλάρα θα έρθει σε επαφή με τον στρατιώτη Φίλιπ, τη συμμορία των ποντικών και τον αντιβασιλέα που προεδρεύει των τριών βασιλείων: τη χώρα των νιφάδων, τη χώρα των ζαχαρωτών και της χώρας των λουλουδιών. Η Κλάρα και ο Φίλιπ πρέπει να αντιμετωπίσουν γενναία το τέταρτο βασίλειο, εκεί που υπάρχει η τυραννική Κόκκινη Μητέρα, ώστε να επανακτήσουν το κλειδί και να ελπίζουν ότι θα επιστρέψει η αρμονία στον ασταθή αυτό κόσμο.

Σκηνοθεσία:

Lasse Hallstrom

Joe Johnston

Κύριοι Ρόλοι:

Mackenzie Foy … Clara Stahlbaum

Jayden Fowora-Knight … λοχαγός Philip Hoffman

Keira Knightley … Sugar Plum

Helen Mirren … μητέρα Ginger

Morgan Freeman … Drosselmeyer

Misty Copeland … η πριγκίπισσα μπαλαρίνα

Eugenio Derbez … Hawthorne

Richard E. Grant … Shiver

Matthew Macfadyen … Benjamin Stahlbaum

Anna Madeley … Marie Stahlbaum

Ellie Bamber … Louise Stahlbaum

Omid Djalili … Cavalier

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ashleigh Powell

Παραγωγή: Larry Franco, Mark Gordon

Μουσική: James Newton Howard

Φωτογραφία: Linus Sandgren

Μοντάζ: Stuart Levy

Σκηνικά: Guy Hendrix Dyas

Κοστούμια: Jenny Beavan

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Nutcracker and the Four Realms
  • Ελληνικός Τίτλος: Ο Καρυοθραύστης και τα Τέσσερα Βασίλεια

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Διήγημα: The Nutcracker and the Mouse King του E.T.A. Hoffmann.
  • ΜπαλέτοThe Nutcracker του Marius Petipa.

Παραλειπόμενα

  • Η Walt Disney Pictures συνέχισε το σερί με τις ζωντανές διασκευές διάσημων παραμυθιών, αυτή τη φορά διασκευάζοντας το βιβλίο Ο Καρυοθραύστης και ο Βασιλιάς των Ποντικών (1816), που έγινε γνωστότερο μέσω του μπαλέτου Ο Καρυοθραύστης του Τσαϊκόφσκι.
  • Ο Lasse Hallstrom ήταν ο σκηνοθέτης καθόλα τα προγραμματισμένα γυρίσματα, με τον Joe Johnston να ηγείται μόνο στα επαναληπτικά, που κράτησαν 32 ημέρες, λόγω της μη διαθεσιμότητας του σουηδού σκηνοθέτη. Με τη σύμφωνη θέληση όμως του Hallstrom, μπήκαν και οι δύο τους τίτλους. Αυτό δεν συνέβη με το σενάριο, αφού ο Tom McCarthy έγραψε όλα όσα αφορούσαν τα επαναληπτικά γυρίσματα, αλλά δεν εμφανίζεται στους τίτλους.
  • Εμπορική αποτυχία, πέρα από την καλλιτεχνική, αφού τα ταμεία του προσέφεραν 174 εκατομμύρια δολάρια, αλλά με μπάτζετ 133.
  • Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
  • Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Αφροδίτη Αντωνάκη (Κλάρα), Τάνια Παλαιολόγου (Ζαχαρένια), Ντένης Μακρής (Φιλίπ), Λίλα Μουτσοπούλου (Κόκκινη Μητέρα), Ντίνος Σούτης (Ντροσελμάγιερ), Θανάσης Κουρλαμπάς (Κος Σταλμπάουμ), Λουκάς Φραγκούλης (Κράταιγος), Χρήστος Θάνος (Αρλεκίνος), Στεφανία Φιλιάδη (Λουίζ), Μαρία Πλακίδη (Μαρί), Ντίνος Πικροδημήτρης (Φριτζ), Ανδρέας Ευαγγελάτος (Πάγος), Κώστας Δαρλάσης, Ηρακλής Λεβαντής, Γιώργος Ματαράγκας, Υρώ Μιχαλακάκου, Ανδρέας Ρήγας, Ιφιγένεια Στάικου, Ειρήνη Τσίγκα, Γιάννης Υφαντής, Στέλιος Ψαρουδάκης. Σκηνοθετική επιμέλεια: Μαρία Πλακίδη. Μετάφραση: Ελένη Κουβοπούλου.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Για τη μουσική, ο James Newton Howard διασκεύασε ένα μέρος του Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι, προσθέτοντας και νέα θέματα.
  • Ο Andrea Bocelli, μαζί με τον γιο του, Matteo, τραγουδούν το αυθεντικό ντουέτο Fall on Me.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 31/1/2019

Δεν του κάθεται του Καρυοθραύστη στο σινεμά. Μετά την αστοχία του 1993 και την παταγώδη αποτυχία του 2010, ήρθε η σειρά για αυτή την τρίτη κι εξίσου μεγαλεπήβολη προσπάθεια να πέσει στο δημιουργικό, κι εμπορικό, κενό. Κι όμως, στο σκηνοθετικό τιμόνι είναι ο έμπειρος από παιδικότητα Lasse Hallstrom, κι ο εξίσου έμπειρος από εμπόριο Joe Johnston. Μήπως ο ένας έσπρωχνε τον άλλον από την καρέκλα, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζονταν και τους δύο;

Η ταινία ξεκινάει και κυλάει ως το φινάλε με έναν ρυθμό τόσο σταθερό, που μοιάζει με μοτίβο. Χωρίς να είναι ιδιαίτερα γρήγορη, η μία της σκηνή διαδέχεται την άλλη σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Κάποιος αυτό θα μπορούσε να το πει και μαεστρία, αλλά στην περίπτωση αυτή επιφέρει αντίθετα αποτελέσματα. Το βασικό συνοψίζεται στο ότι χάνεται εντελώς η αίσθηση του «υπέρ» στην υπερπαραγωγή. Η ηρωίδα παίρνει φόρα, και σαν να μην έχει περάσει μισή ημέρα φιλμικού χρόνου, όλα έχουν τελειώσει. Να το ονομάζαμε και υπερ-«άρπα-κόλα»; Χαράμι έτσι πάνε τα πάμπλουτα σκηνικά, η ζωηρή φαντασία στον περίγυρο, αλλά και μερικές όμορφες μικρολεπτομέρειες (όπως η αναφορά στη «Φαντασία» του Disney), μια κι όλα έρχονται και παρέρχονται σαν να μην έχουν όγκο, ουσία.

Δεν φταίει φυσικά μονάχα αυτό, μια και θα μπορούσε να σωθεί η ταινία αν όλα πήγαιναν κατά τα άλλα ρολόι. Πού αλλού, λοιπόν, θα επικεντρωθούμε, παρά στο σενάριο. Ρηχό το συγκεκριμένο, δίχως να αναζητά τις χάρες του παραμυθιού, και με μια ανατροπή που μονάχα ίσως τα πολύ μικρά παιδιά να εντυπωσιάσει. Το ίδιο και η τελική μάχη, είναι κι αυτή ενσωματωμένη σε μια παιδιάστικη λογική, παρά σε ένα πλήρες οικογενειακό θέαμα. Επιμέρους, ο χαρακτήρας της κεντρικής ηρωίδας (αν και η Mackenzie Foy είναι ένα πιστικό και φρέσκο πρόσωπο) αλλάζει και ωριμάζει μέσα σε δευτερόλεπτα, δίχως κανείς να ασχολείται περί του πώς προέρχονται εσωτερικά αυτές της οι μεταστάσεις (σε κάποια ειδικά σημεία, φαντάζουν «κουλά» τα λόγια της). Άκυρες οι συμμετοχές της Keira Knightley και της Helen Mirren, όπου μαζί με τον Morgan Freeman έβγαλαν ένα εύκολο μεροκάματο, αν εξαιρέσεις την ταλαιπωρία τους στην καρέκλα του μακιγιάζ.

Σινεμά όμως δεν βλέπουν μονάχα οι ενήλικες, ούτε καν μόνο τα παιδιά του λυκείου. Βλέπουν και ηλικίες που εκτιμούν διαφορετικά το οπτικό θέαμα, κι ως προς αυτό η ταινία μάλλον θα ευτυχήσει να κάνει τουλάχιστον μικρούς φίλους. Ο έντονος χρωματισμός της, η τάση της προς το σουρεάλ σε μικρά της σημεία και η εύηχη μπάντα είναι αρωγοί για την έξαρση φαντασίας σε ένα μυαλό που ακόμα πλάθεται. Δεν είναι και από τις ταινίες που προσκαλούν κάπου ζημιά (πέρα από αυτή στο πορτοφόλι αν είστε ενήλικας και την επιλέξετε…), έτσι μπορούμε να πατήσουμε και στο συμπαθέστατο πρώτο τέταρτο του φιλμ για να δώσουμε ένα «μέτρια», αντί του βαρύ κι ασήκωτου «κακή».

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

24 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *