Συγκλονισμένη από τον απροσδόκητο θάνατο του συζύγου της, η Μπεθ μένει πλέον μόνη της στο σπίτι που έχτισε ο ίδιος για εκείνη, δίπλα στη λίμνη. Η νέα κατάσταση της ζωής της, αλλά και τα ανεξήγητα οράματα μιας σκοτεινής παρουσίας, της προκαλούν εφιάλτες και τη στοιχειώνουν. Αντίθετα από τις συμβουλές των φίλων της, αρχίζει να σκαλίζει το παρελθόν του συζύγου της, αναζητώντας απαντήσεις. Θα ανακαλύψει όμως ανατριχιαστικά μυστικά, και η αλήθεια θα οδηγήσει το μυαλό της σε σκοτεινά κι επικίνδυνα μέρη.
Σκηνοθεσία:
David Bruckner
Κύριοι Ρόλοι:
Rebecca Hall … Beth
Sarah Goldberg … Claire
Stacy Martin … Madelyne
Vondie Curtis-Hall … Mel
Evan Jonigkeit … Owen
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ben Collins, Luke Piotrowski
Παραγωγή: David S. Goyer, Keith Levine, John Zois
Μουσική: Ben Lovett
Φωτογραφία: Elisha Christian
Μοντάζ: David Marks
Σκηνικά: Kathrin Eder
Κοστούμια: Samantha Hawkins
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Night House
- Ελληνικός Τίτλος: Το Σπίτι της Νύχτας
Παραλειπόμενα
- Έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Sundance, αλλά χρειάστηκε να περιμένει πάνω από έναν χρόνο για να πάρει διανομή. Παρόλα αυτά, η Searchlight Pictures είχε αποκτήσει άμεσα τα δικαιώματα διανομής του.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 24/10/2021
Παρότι δεν ακυρώνω τα 107 λεπτά που θα θελήσει κάποιος να διαθέσει για αυτή την ταινία, φοβάμαι πως το εν κατακλείδι της την κατατάσσει στον σωρό των αποτυχιών του είδους. Και το κυριότερο της ελάττωμα είναι πως προδίδει στο 100 τοις 100 το μυστήριο που χτίζεται με συνέπεια, αφού η τελική επεξήγηση είναι από άλλο για άλλο σύμπαν…
Με την πάντα ικανή Rebecca Hall να βγάζει τα εσώψυχα της σε μια ταινία που θα ήταν άρτια ως αυτούσιο one-woman-show, και μια σκηνοθετική τεχνική που δικαιολογεί τη διανομή από ένα μεγάλο χολιγουντιανό στούντιο, υπάρχουν εδώ μέσα στοιχεία που θα μπορούσαν να συνθέσουν ένα ελκυστικό παζλ. Όχι πως αισθάνεσαι πως είσαι μακριά από τετριμμένες εικόνες, αλλά σε κρατάει το χτίσιμο ενός μυστηρίου, που σχεδόν σε ένα φιλμ ολόκληρο δεν σε αφήνει να βγάλεις το επιφώνημα «το βρήκα». Κι αν τυχόν το έβγαλες, καλύτερα ξανασκέψου το…
Η κατάληξη μιας θριλερικής βόλτας δίχως κάποιας δραματικής ουσίας σε φέρνει μπροστά σε ένα 5λεπτο, μέσα στο οποίο «όποιος πρόλαβε, τον Κύριο είδε»! Αν κάνεις το λάθος να αφαιρεθείς έστω και για ένα κλάσμα εντός αυτού του χρονικού σημείου, είναι παραπάνω από πιθανό να δεις τους τίτλους τέλους με μια τεράστια απορία του τύπου «θα μου εξηγήσει κάποιος τι έγινε τελικά»; Κι αυτό επειδή η εξήγηση μπορεί να δένει με όσα έχουμε δει ως εκεί, αλλά τίποτα δεν την προμήνυε, ούτε ανήκει σε μια σφαίρα φαντασίας που να τραβάει το ενδιαφέρον ακόμα και του φίλου του είδους.
Έχει γίνει αναγκαίο φαινόμενο για τους σεναριογράφους του τρόμου να σκαρφίζονται ό,τι να ‘ναι για χάρη μιας πρωτότυπης σύλληψης. Ως προς αυτό, πώς να τους αδικήσεις. Αλλά άλλες έχουν τη χάρη να εξάπτουν το ενδιαφέρον, κι άλλες, όπως εδώ, δεν κατοικούν στα ένστικτα του θεατή ώστε να μπορέσουν αν του μεταδώσουν μια αψυχολόγητη ανατριχίλα. Περαιτέρω εξηγήσεις θα μας οδηγούσαν σε spoiler, αλλά και περαιτέρω αναλύσεις δεν φαντάζουν αναγκαίες για ακόμα ένα μεταφυσικό θρίλερ που ήρθε και απήλθε…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
η κατανομή της βαθμολογίας δεν είναι σωστή 0 1 2 3 4 5 με το 1 στο μέτρια ;;;;;;
Τζιμ, είχα γράψει κάποτε άρθρο πάνω σε αυτό, το οποίο δεν έχω μεταφέρει όμως στο filmy ώστε να σε παραπέμψω. Δεν πρόκειται για "βαθμολογία σχολείου", αλλά για τον παραδοσιακό τρόπο που βαθμολογεί η ελληνική κριτική από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 κι έπειτα. Είναι φυσικό όταν έχουμε βαθμολογία κοινού να μην μπορείς να υποχρεώνεις τον αναγνώστη να έχει την κλίμακα αντιστοιχιών ανά πάσα στιγμή στο μυαλό του (δεχόμενοι έτσι το πώς θέλει αυτός να εκφράσει τα αστεράκια του), αλλά όταν είναι βαθμολογία κριτικού αυτό αλλάζει. Και για αυτό υπάρχει εδώ πάντα κάτω από τα αστεράκια μας η υπόδειξη του πού αντιστοιχεί το καθένα. Το βλέπεις χρόνια κι αλλού, αλλά επειδή εκεί έχουν σταματήσει να σου φανερώνουν την αντιστοιχία (θεωρώντας την ίσως παραδοσιακά αυτονόητη ή για λόγους που θα σου μπορούσα να σου πω μόνο κατ' ιδίαν), δεν το έχεις αντιληφθεί. Και προσοχή. Δεν είναι θέμα στο οποίο θα είχαμε εμείς ή εσύ λάθος ποτέ, απλά είναι κάτι που έχει θεσπιστεί έτσι από αυτούς που το χειρίζονται επί δεκαετίες. Και ως προσωπική μου άποψη, καλώς είναι έτσι όπως είναι, μια και σε μια σοβαρή κριτική μετράν το βασικό είναι οι λέξεις και όχι οι αριθμοί.