Επιχείρηση Εσκομπάρ (2016)

ΣΥΝΟΨΗ

Δεκαετία του 1980. Ο πράκτορας του τμήματος δίωξης ναρκωτικών Ρόμπερτ Μαζούρ χρησιμοποιεί το όνομα Μπομ Μαζέλα για να διεισδύσει στον χώρο των βαρόνων των ναρκωτικών και συγκεκριμένα να γίνει κεντρικός παίκτης στο ξέπλυμα των χρημάτων. Με τον καιρό, πετυχαίνει να μπει σε μεγαλύτερα ακόμα καρτέλ, ώσπου καταλήγει στο σημαντικότερο από όλα, αυτό του κολομβιανού Πάμπλο Εσκομπάρ.

Σκηνοθεσία:

Brad Furman

Κύριοι Ρόλοι:

Bryan Cranston … Robert Mazur/Bob Musella

John Leguizamo … Emir Abreu

Benjamin Bratt … Roberto Alcaino

Diane Kruger … Kathy Ertz

Yul Vazquez … Javier Ospina

Ruben Ochandiano … Gonzalo Mora Jr.

Juliet Aubrey … Evelyn Mazur

Amy Ryan … Bonni Tischler

Olympia Dukakis … θεία Vicky

Joseph Gilgun … Dominic

Said Taghmaoui … Amjad Awan

Elena Anaya … Gloria Alcaino

Jason Isaacs … Mark Jackowski

Art Malik … Akbar Bilgrami

Michael Pare … Barry Seal

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ellen Sue Brown

Παραγωγή: Paul Brennan, Brad Furman, Miriam Segal, Don Sikorski

Μουσική: Chris Hajian

Φωτογραφία: Joshua Reis

Μοντάζ: Luis Carballar, Jeff McEvoy, David Rosenbloom

Σκηνικά: Crispian Sallis

Κοστούμια: Dinah Collin

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Infiltrator
Ελληνικός Τίτλος: Επιχείρηση Εσκομπάρ

Σεναριακή Πηγή

Αυτοβιογραφία: The Infiltrator: My Secret Life Inside the Dirty Banks Behind Pablo Escobar’s Medellin Cartel του Robert Mazur.

Παραλειπόμενα

Από το 2014 έως το 2017, εμφανίστηκαν άλλες τρεις ταινίες που αφορούσαν άμεσα ή έμμεσα (όπως εδώ) τον Pablo Escobar: Χαμένος Παράδεισος (2014), Αγαπώντας τον Πάμπλο (2017) και American Made (2017).
Παρότι θεωρείται μια ταινία με αποδοχή από το κοινό ενώ και οι κριτικοί δεν ήταν καθόλου σκληροί απέναντι του, στάθηκε εμπορική αποτυχία. Ο προϋπολογισμός του έφτασε ως τα 47,5 εκατομμύρια δολάρια, με τα κέρδη να σταματάνε στα 22,2.
Το 2016, ο Javier Ospina Baraya υπέβαλε μήνυση ενάντια τόσο των παραγωγών όσο και του Robert Mazur για τη συκοφαντικά εσφαλμένη, κατά τα λεγόμενα του πάντα, εικόνα που του αποδόθηκε στην ταινία και το βιβλίο.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 10/3/2019

Με ισχυρό όπλο στη σύνθεση του τον Μπράιαν Κράνστον, ο Μπραντ Φούρμαν ξαναδιαβάζει τον «Σημαδεμένο», έχοντας ως σοβαρό μειονέκτημα ότι δεν ονομάζεται Μπράιαν Ντε Πάλμα. Ο Φούρμαν πράγματι παράγει κάτι που τραβάει το μάτι, και την ίδια ώρα κάτι που δεν αποκόβεται από την ιστορική του υπόσταση, η οποία και είναι η πλέον τρομακτική σύμμαχος του. Μα ενώ καταφέρνει να συνδυάζει το θριλερικό στοιχείο με το δράμα, δεν δείχνει ικανότητες διείσδυσης στους χαρακτήρες του. Σαν να θέλει να τους αποδεχτείς ως είναι, δίχως να αποζητάς το γιατί είναι αυτό που είναι. Έτσι, κατά ανάγκη επιβάλλεται εμείς ως θεατές να ξεκόψουμε την ιστορική υπόσταση από όσα βλέπουμε, όσο κι αν ποντάρει σε αυτήν το φιλμ, και να το δούμε ως μια άοσμη, αλλά καλοστημένη ταινία δράσης και θεάματος. Αν, μάλιστα, ο Φούρμαν διάβαζε ορθά τον σύνδεσμο εξουσίας και βίας, ίσως έδινε την ευκαιρία στον Κράνστον να φτάσει ως και τα Όσκαρ.

Βαθμολογία: