Μην Πας Μόνος σου στο Δάσος (2015)

ΣΥΝΟΨΗ

Βαθιά μέσα στα σκοτάδια ενός απομονωμένου δάσους στην επαρχιακή Ιρλανδία κείτεται ένα πανάρχαιο δαιμόνιο. Οι παρακείμενοι χωρικοί το τρέμουν, σαν καταραμένα πλάσματα που προσεύχονται για τους χαμένους τους ανθρώπους, και κρατούν το μυστικό από τους πάντες. Όταν ένας περιβαλλοντολόγος φτάνει στην περιοχή με τη σύζυγο και το παιδί τους για να εκτιμήσει τη γη για επικείμενες κατασκευές, οι πράξεις τους αναστατώνονται από δόλιες δυνάμεις. Θα βρεθεί ολομόναχος στη φύση και πρέπει να προασπίσει την οικογένεια του από ανελέητες επιθέσεις.

Σκηνοθεσία:

Corin Hardy

Κύριοι Ρόλοι:

Joseph Mawle … Adam Hitchens
Bojana Novakovic … Clare Hitchens
Michael McElhatton … Colm Donnelly
Michael Smiley … χωροφύλακας Davey

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Corin Hardy, Felipe Marino
Στόρι: Corin Hardy, Felipe Marino, Tom de Ville
Παραγωγή: Felipe Marino, Joe Neurauter
Μουσική: James Gosling
Φωτογραφία: Martijn van Broekhuizen
Μοντάζ: Nick Emerson
Σκηνικά: Mags Linnane
Κοστούμια: Lara Campbell

INFO

Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Φεστιβάλ.
Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Hallow
Ελληνικός Τίτλος: Μην Πας Μόνος σου στο Δάσος
Εναλλακτικός Τίτλος: The Woods

Παραλειπόμενα

Ο σκηνοθέτης έστειλε στο στούντιο που ετοίμαζε το ριμέικ του Κορακιού ένα δείγμα αυτής της δουλειάς, και κατέληξε όχι μόνο να πάρει τα χρήματα για να το γυρίσει, αλλά να γίνει και ο σκηνοθέτης του ριμέικ.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 6/10/2015

Ταινία τρόμου, αυστηρά «by the book». Ένας δασολόγος μετακομίζει μαζί με την οικογένειά του σε ένα ιρλανδικό δάσος, παρά τις προειδοποιήσεις των κατοίκων της γύρω περιοχής ότι πρόκειται για ένα στοιχειωμένο μέρος, όπου κατοικεί το «Πνεύμα». Οι κάτοικοι είχαν δίκιο.

Εκτός από το ότι τα πλάσματα του δάσους ήταν όμορφα κατασκευασμένα, σαν να προέρχονται από τρομακτικό παραμύθι, πρόκειται για μια απαράδεκτη δημιουργία από κάθε άποψη. Βρίθει από τα πλέον αρνητικά κλισέ του είδους, ενώ προσπαθεί διαρκώς να καλλιεργήσει τρόμο τοποθετώντας κατά συρροή αλλεπάλληλα jump scare. Ο πρωταγωνιστής πατέρας πάσχει από το σύνδρομο της επιστημονικής μεγαλομανίας, σε βαθμό τραγελαφικό. Όχι απλά αγνοεί τις προειδοποιήσεις, αλλά ακόμα κι όταν μπροστά στα μάτια του γίνεται πανικός, αρνείται να πιστέψει οτιδήποτε δεν ανήκει στη σφαίρα της λογικής του εξακολουθώντας να αποδίδει τα πάντα στον «τρελό» γείτονα.

Πραγματικά θα μπορούσε (και θα ήταν ιδιαίτερα ωφέλιμο) το σενάριο να τροποποιηθεί και για μετατραπεί σε παρωδία του είδους, ώστε τουλάχιστον αν μη τι άλλο, να βγάζει γέλιο. Δυστυχώς παίρνει σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό του στα σοβαρά, που δύσκολα αφήνει περιθώρια γέλιου, παρά μόνο σε κάποιες ελάχιστες φάσεις λόγω του φθηνού τρόπου με τον οποίο επιχειρεί να τρομάξει. Η προβλεψιμότητα της ταινίας δεν εντοπίζεται μόνο στην τελική έκβαση ή έστω στην πλοκή, αλλά ακόμα και στις ατάκες, στη χρήση της μουσικής και στα μικρά τεχνάσματα που καταλήγουν σε σύντομες εξελίξεις. Οτιδήποτε σε ακτίνα δέκα δευτερολέπτων είναι εύκολο να προβλεφθεί. Γενικότερα, είναι ταινία που θα εκτιμηθεί κατά βάση από αυτούς που αρέσκονται και είναι ιδιαίτερα ανεκτικοί σε οποιαδήποτε μορφή κι αν λάβει το είδος του τρόμου.

Βαθμολογία: