Με Αγάπη, Τζούλιετ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 19/10/2018

Παρότι, στη μακρά πορεία του, ο Mike Newell έχει εξειδικευτεί πάνω στα «μεγάλα» δράματα, εκεί είναι συνήθως που δεν του βγαίνει. Αντίθετα με κάποια περίτεχνα φιλμ του, σε αυτή την κατηγορία παρουσιάζεται κάπως νωθρός και ελάχιστα μεγαλόπνοος. Έτσι κι εδώ, έχουμε μια αισθηματική ιστορία εποχής, που μπορεί μεν να κερδίσει εύκολα το θηλυκό κοινό, αλλά θέτει από νωρίς τα όρια της.

Η ταινία του βρετανού δημιουργού δεν έχει ούτε την αξιομνημόνευτη σκηνή, ούτε τη μεγάλη ερμηνεία, ούτε εκμεταλλεύεται πολλές από τις ενδιαφέρουσες πτυχές του σεναρίου της. Μάλιστα θα λειτουργούσε περισσότερο ως δραμεντί, ώστε να δώσει έναν κάποιον τόνο στη γενική πραότητα των καταστάσεων, μια κι ως δράμα αποτυγχάνει να βγάλει ψυχή. Όλα αυτά λοιπόν μοιάζουν σαν συστατικά μιας τρανής αποτυχίας… ή δεν είναι ακριβώς έτσι;

Το φιλμ δεν έχει τίποτα μεγάλο, αλλά την ίδια ώρα δεν έχει και τίποτα πολύ μικρό. Για την ακρίβεια, κινείται σε μια ευθεία γραμμή που δεν ανεβάζει ποτέ τόνους ποιότητας, αλλά και δεν ξεπέφτει κάτω από αυτήν. Επί του συνόλου, είναι πράγματι μια ταινία που μέρος του κοινού θα λατρέψει, γιατί έχει κάτι το -ας το ονομάσουμε- μαγικό. Αυτό φυσικά δεν το παίρνει από το θέμα του, αλλά από την προσήλωση του στην ελαφρότητα που επιδέχεται τις κατά τα άλλα βαριές καταστάσεις, κάνοντας εύπεπτο κάτι που θα μπορούσε να ξεπέσει και στο απόλυτο μελό. Κύρια όπλα της ταινίας είναι η φιλότιμη προσπάθεια της Lily James να βγάλει κάτι στην ερμηνεία της που αντιστοιχεί στην εξωτερική της γλυκάδα, αλλά και τα φανταστικά τοπία του νησιού, βοηθούμενα από την πολύ καλή διεύθυνση φωτογραφίας, που από μόνα τους μοιάζουν να λένε μια δική τους ιστορία. Μα κι από εκεί και πέρα, όλο το καστ κρατάει ένα καλό επίπεδο, τα πρόσωπα, δε, ταιριάζουν με το τοπίο και το θέμα, ενώ το σενάριο έχει μια ροή λόγου, αναμένεις δηλαδή να δεις και τι θα γίνει παρακάτω, ακόμα κι αν δεν αγωνιάς ιδιαίτερα περί αυτού. Όσο για τον Newell, μπορεί να ευθύνεται που δεν απογειώνεται ποτέ η ταινία του, αλλά επιμένει πάνω σε μια φυσικότητα των κινήσεων των ηρώων, ελέγχει τη λεπτομέρεια να μην ξεφύγει το κλίμα από τη βρετανική σχολή δράματος, και κυρίως δεν αισθάνεσαι ποτέ ότι το φιλμ του σε περιεργάζεται αρνητικά σε κάποιο επίπεδο. Ήρεμα κι ελεγχόμενα, δηλαδή.

Εντέλει, θα μπορούσαμε να είχαμε ένα μικρό έπος από αυτά που γράφουν στη μνήμη, ίσως πάλι και κάτι πιο έντονα χαριτωμένο για να νιώσουμε ένα παραπάνω χρώμα στη θέαση μας, που θα συνόδευε κι αυτά τα απίστευτα βρετανικά τοπία (αν και τα γυρίσματα είναι στην ενδοχώρα κι όχι στη νήσο Γκέρνσεϊ). Αλλά ακόμα κι έτσι, δύσκολα θα ενοχληθεί κανείς από την όλη θέαση, ενώ είναι ιδανικό για ρομαντικές ψυχές, ακόμα και που ο έρωτας δεν περνάει ούτε αυτός ποτέ από εντάσεις.

Βαθμολογία: