Το Κορίτσι του Τρένου

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 5/10/2016

Η Rachel Watson (Emily Blunt, σε μια πολύ καλή ερμηνεία που αξίζει μια ταινία καλύτερη από τη συγκεκριμένη) είναι μια αλκοολική γυναίκα που λόγω της κατάστασης στην οποία βρίσκεται έχει χάσει τη δουλειά της και τον άντρα της (Justin Theroux, ανήμπορος να διασώσει έναν χαρακτήρα δισδιάστατο), ο οποίος πλέον είναι παντρεμένος με μια άλλη γυναίκα, την Anna (Rebecca Ferguson, ξεκάθαρα η πιο ελλιπώς ανεπτυγμένη εκ των τριών βασικών γυναικείων ηρωίδων στην ταινία, δεν αποκτά ποτέ μια υπόσταση ανεξαρτητοποιημένη από τον ρόλο της μητέρας ή της συζύγου), με την οποία έχουν κι ένα παιδί. Ζώντας τα τελευταία χρόνια κάτω από τη στέγη μιας φίλης της, ξοδεύει τον χρόνο της παίρνοντας το τρένο με κατεύθυνση τη Νέα Υόρκη και κάνοντας βόλτες. Αναπτύσσει ένα εμμονικό ενδιαφέρον με ένα ζευγάρι που παρακολουθεί σε ένα σπίτι κατά τη διάρκεια της διαδρομής αυτής. Μια ημέρα, βλέπει στο σπίτι αυτό κάτι που την εξοργίζει, κατεβαίνει σε έναν κοντινό σταθμό και το επόμενο πρωί ξυπνάει τραυματισμένη και ατημέλητη σε ένα δωμάτιο έχοντας κενό μνήμης σχετικά με τα χθεσινά δρώμενα από ένα χρονικό σημείο κι έπειτα. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν η γυναίκα του ζευγαριού, η Megan (Haley Bennett), αγνοείται από την ίδια ακριβώς ημέρα, οδηγώντας τη Rachel να αναρωτιέται μήπως όσα δεν θυμάται εμπλέκουν την ίδια στην εξαφάνισή της.

Βασισμένη στο ομώνυμο best-seller των New York Times, η ταινία του Tate Taylor που έχει σχετική προϋπηρεσία καθοδηγώντας ένα μεγάλο γυναικείο καστ σε ένα φιλμ με εντελώς διαφορετική ωστόσο θεματολογία («Υπηρέτριες») ξεκινάει ως σπουδή χαρακτήρων για να ξεδιπλωθεί στη συνέχεια σε αυτό που αποτελεί η πρωτογενής πηγή έμπνευσής του, ένα αστυνομικό θρίλερ μυστηρίου δηλαδή, που δυστυχώς εξελίσσεται ειδικά κοντά στην κορύφωσή του με αναμενόμενο και μπανάλ τρόπο. Έτσι, υπονομεύει έναν σεναριακό ιστό που καλοδεχούμενα η ανάπτυξή του εκπορεύεται από την ανάλυση των δύο κεντρικών ηρωίδων, της Rachel και της Megan, με την αναμενόμενη τεχνική του voice-over στο ξεκίνημα της ταινίας στην πρώτη περίπτωση, ενώ στη δεύτερη μέσα από εξομολογήσεις της στον ψυχοθεραπευτή της (Edgar Ramirez, σε έναν ρόλο που κυριολεκτικά δεν έχει οποιαδήποτε άλλη χρησιμότητα πέρα από το να αποτελεί μια αφορμή για τον χαρακτήρα της Megan ώστε να σερβίρει στο πιάτο με τον πιο εύκολο τρόπο τα πάντα γύρω από τη δική της ιστορία, άντε και για να θολώσει τα νερά ως προς ένα σημαντικό στοιχείο της πλοκής, κι αυτό είναι όλο). Η επένδυση αυτή στους συγκεκριμένους κεντρικούς χαρακτήρες είναι που κρατάει το ενδιαφέρον και βάζει τον θεατή στη διαδικασία να μην αδιαφορήσει για τα επί της οθόνης δρώμενα.

Η άκρως προσεγμένη δουλειά στη φωτογραφία της Charlotte Bruus Christensen, γεμάτη όμορφα φθινοπωρινά χρώματα που φέρνει στο νου και τις προηγούμενες δουλειές της για τον Thomas Vinterberg («Submarino», «Το Κυνήγι»), είναι ακόμη ένα θετικό στοιχείο που προσθέτει αξία στο εγχείρημα του Taylor. Όμως, όσο πιο κοντά πλησιάζουμε στην αλήθεια για το τι απέγινε η Megan, που συνεπάγεται και κάποιες αποκαλύψεις για το κατά πόσο πολλές εικόνες που πηγάζουν από το μυαλό της Rachel είναι πραγματικές ή αποκυήματα της φαντασίας της που λειτουργούν ξεκάθαρα ως τέχνασμα για τον αποπροσανατολισμό του θεατή, τόσο πιο ορατή ακόμη και στον όχι ιδιαίτερα «περπατημένο» κινηματογραφόφιλο γίνεται η λύση του μυστηρίου, προβλέψιμη και «βολική», ώστε όλα να πάρουν τον δρόμο τους στην τρίτη πράξη του έργου.

Επικεντρώνοντας έτσι σε ένα συμβατικό αστυνομικό μυστήριο, ξεφεύγει από τα χέρια της σεναριακής διασκευής η ευκαιρία να αναφερθεί στα διάφορα θέματα που διατρέχουν την πλοκή και κάθε άλλο παρά στερούνται ενδιαφέροντος, όπως η απώλεια, η ψυχολογική κακοποίηση, η χαμένη ταυτότητα (η Rachel λόγω των κενών μνήμης της που προκαλούνται από το αλκοόλ αναγκάζεται να ρωτάει τρίτους για το τι κάνει και τι συμβαίνει τις στιγμές εκείνες, αφήνοντας έτσι στην ευχέρεια εκείνου που αφηγείται να πλάσει για την ίδια τα κομμάτια του εαυτού της που εκείνη χάνει, ένα από τα κεντρικά σημεία στην ταινία). Αν και μια ευπρόσωπη ταινία είδους, το «Κορίτσι του Τρένου» θα μπορούσε να πετύχει περισσότερα με ένα πιο καλογραμμένο μυστήριο.

Βαθμολογία: