Διπλή Εκδίκηση

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 15/3/2017

Ο Γουόλτερ Χιλ είναι ένας σκηνοθέτης που ήξερε πολύ καλά να φτιάχνει περιπέτειες. Στο κινηματογραφικό είδος της περιπέτειας, ο Χιλ, έδωσε αρκετά καλά δείγματα από την αρχή της καριέρας του, πίσω στο 1975, και τα εξαιρετικά Hard Times και The Warriors μέχρι το 1996 και το Last Man Standing. Από εκεί κι έπειτα υπήρξε μια δημιουργική αναβροχιά για τον Χιλ, ξεκινώντας από το Supernova, έχοντας μια μικρή αναλαμπή με το Undisputted, και φτάνοντας μέχρι το Bullet to The Head, του 2012, και το The Assignment, του 2016, ένα από τα πιο περίεργης σύλληψης φιλμ αλλά κι ένα από τα πιο βαρετά που είδα φέτος.

Από τη δεκαετία του 1980 λέει πως είχε στα χέρια του το σενάριο του Ντένις Χάμιλ ο Γουόλτερ Χιλ και στο μυαλό του ετοίμαζε το φιλμ! Έβαλε το χεράκι του και άλλαξε μερικά πράγματα και όπως ο ίδιος αναφέρει, αυτό που ήθελε να δημιουργήσει ήταν μια b movie, από αυτές που δεν τους δίνεις σημασία όταν κυκλοφορούν αλλά που απολαμβάνεις στην τηλεόραση μετά από χρόνια. Δεν ξέρω αν το δημιούργημα του Χιλ θα αποκτήσει καλτ διαστάσεις, όπως ο ίδιος επιθυμεί, αλλά σίγουρα τη δεδομένη χρονική στιγμή κυκλοφορίας της ταινίας του, η αντίδραση μου δεν είναι θετική. Αργό, με μια σχεδόν επιτυχημένη προσπάθεια κόμικ αισθητικής, σε βάζει μέσα σε έναν περίεργο κόσμο, με έναν περίεργο πρωταγωνιστή αλλά δε μπορεί να σε πείσει για τον κόσμο και τους χαρακτήρες που παρακολουθείς. Η Μισέλ Ροντρίγκεζ υποδύεται έναν άνδρα, με πλήρη προσθετικά μέλη παρακαλώ, και στη συνέχεια μεταμορφώνεται σε γυναίκα, αφού πέφτει στα χέρια της Σιγκούρνι Γουίβερ, πλαστικής χειρουργού, που ζητά εκδίκηση για το θάνατο του αδελφού της από τη Ροντρίγκεζ.

Δεν ξέρω από ποια οπτική θα έπρεπε να δω το φιλμ του Χιλ. Είναι κάτι που δεν πρέπει να πάρω στα σοβαρά, όπως ο ίδιος λέει; Είναι κάτι που θέλει να περάσει ένα βαθύτερο μήνυμα σχετικά με το “έξω” και το “μέσα” μας; Είναι απλώς μια περιπέτεια εκδίκησης; Ούτε εγώ μπορώ να καταλήξω στο πως πρέπει να προσεγγίσω το φιλμ αλλά ούτε και ο Χιλ μοιάζει να ξέρει προς τα που θέλει να το πάει και όλο το δημιούργημα φαίνεται να χάνει το δρόμο του και μαζί το ενδιαφέρον του θεατή.

Η Μισέλ Ροντρίγκεζ βρίσκεται στον άβολο ρόλο του πρωταγωνιστή/ πρωταγωνίστριας. Αρχικά θεωρείς ότι η μεταμφίεση δεν θέλει να σε πείσει ότι η Ροντρίγκεζ είναι άνδρας αλλά ότι κάποια στιγμή θα ξεκολλήσει το ψεύτικο μούσι και θα δούμε το πρόσωπό της, αφού τελειώσει με την πρώτη αποστολή της. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που τη βλέπουμε σε πλήρη γύμνια και η κατάσταση γίνεται περίπλοκη για εμάς. Ευτυχώς αυτό δεν κρατά για πολύ και σύντομα η Ροντρίγκεζ παίρνει τη γυναικεία εμφάνισή της, προσπαθώντας να κρατήσει, όμως, μερικά ανδρικά χαρακτηριστικά, κάτι που διευκολύνει λίγο το θεατή οπτικά, εξακολουθεί όμως να μη βοηθά απόλυτα τη κατάσταση που έχουμε μπει. Δύσκολο το έργο της Ροντρίγκεζ και το παλεύει για να βρει μια ισορροπία. Αλλού της βγαίνει, αλλού όχι. Η Σιγκούρνι Γουίβερ είναι αυτή που κερδίζει στο υποκριτικό κομμάτι, παίζοντας την ασταθή πλαστική χειρουργό, και κάθε φορά που είναι στην οθόνη μαζί με τον Τόνι Σαλούμπ κεντρίζουν το βλέμμα μας.

Όπως και το προηγούμενο φιλμ του Χιλ (Bullet to The Head) έτσι και το The Assignment στερείται ενέργειας. Φέρει χαρακτηριστικά που βρίσκουμε στο παρελθόν του Χιλ αλλά ο βετεράνος σκηνοθέτης μοιάζει να μη μπορεί να βγάλει ενέργεια στην οθόνη και να μη μπορεί να μας καθοδηγήσει κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της ιστορίας του.

Βαθμολογία: