Επιχείρηση Άνταμ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 14/3/2022

Είναι πλέον κατεστημένο το να βλέπεις στο καστ το όνομα του Ryan Reynolds και να προκαταβάλλεσαι θετικά. Εδώ όμως δεν έχουμε επ’ ουδενί περίπτωση Free Guy, αλλά ούτε αυτόνομα κωμικά την εμφάνιση του σταρ στα Red Notice και Ο Σωματοφύλακας της Γυναίκας του Εκτελεστή. Άρα, δεν έχει νόημα να το κρύβω για πιο κάτω, ούτε καν ενοχική απόλαυση μην αναμένετε…

Η ρουτίνα της αναζήτησης εις βάθος χρόνου (από 1980’s κι έπειτα) εκείνων των κλισέ που θα βρουν το κοινό τους γίνεται εδώ αυτοσκοπός ύπαρξης. Έλα όμως που δεν γίνεται εκεί η ζημιά, ίσα-ίσα που αν αντί του Reynolds είχαμε έναν Will Smith, μπορεί και να χτυπάγαμε διάνα. Τα δύο βασικά θέματα που προκύπτουν εδώ είναι η «έμπνευση» να θυσιάσει ο Shawn Levy τη δράση για χάρη μιας ανιαρής οικογενειακής ιστορίας, στην οποία όσο επιμένει, τόσο πιέζεις το χέρι στο κοντρόλ, όσο και το ότι ενώ υποτίθεται ότι πατάει πάνω σε κανόνες ταξιδιού χρόνου, δεν αφήνει περιθώρια επιστημονικής λογικής πουθενά. Απλά πηγαίνει όπως βολεύει το δραματικό στοιχείο, που αποβαίνει επιζήμιο και σε αυτό τον τομέα.

Η παρουσίαση δύο εαυτών σε διαφορετική ηλικία δεν μπορεί να θεωρηθεί «λαγός από το καπέλο», αλλά θα μπορούσε να στηρίξει -με τη μαγική δύναμη… του μπάτζετ- κάτι πολύ πιο δυναμικό από αυτό εδώ. Είναι οι σκηνές δράσης που είναι τόσο εγκληματικά αδύναμες, που η συμπάθεια που προσπαθεί να σου εκμαιεύσει γίνεται κι αυτή μπούμερανγκ και πέφτει κατακούτελα σε ένα κοινό που δεν χορταίνει τους λόγους που επέλεξε το εν λόγω φιλμ. Ακόμα και χιουμοριστικά, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε κάποιες ατάκες ρουτίνας για τον Reynolds ότι αποτελούν κομμάτι που στοιχειοθετεί κωμωδία, ούτε καν μια ψυχαγωγία ενήλικου τύπου. Ούτε όμως κι ακριβώς οικογενειακή ταινία το λες, περισσότερο μοιάζει με ενήλικο μπλοκμπάστερ που έχει σβηστές τις «PG» μηχανές.

Κι ενώ το καστ είναι το μόνο που γενικά μένει ζωντανό (όχι βέβαια πως αυτό έχει την παραμικρή σημασία), ένα μέλος του λογικά θα μετάνιωσε που έδωσε το οκ. Η άμοιρη η Catherine Keener όχι μόνο δεν ταιριάζει στον ρόλο της, αλλά η διπλή της παρουσία καταντάει παρωδία των καλών δραματικών στιγμών που μας έχει χαρίσει απλόχερα επί 3 δεκαετίες. Καλύτερος όλων ο μικρός Walker Scobell, που επιδεικνύει ένα επαγγελματικό πρόσωπο σε αυτή την πρώτη του εμφάνιση, και κάτι μας λέει ότι θα τον ακούσουμε πάλι συντόμως.

Εν κατακλείδι, έχουμε ένα αβάστακτα ανιαρό και στάνταρ μπλοκμπάστερ, που αποτυγχάνει να παρέχει το βασικό που αποζητούσαμε από αυτό, την ψυχαγωγία, ενώ επιμένει σε ένα σενάριο που στην καλύτερη των περιπτώσεων βρίσκεται εκτός σωστού τόπου και χρόνου. Και μια κι επισήμως το Netflix έχει περάσει στον χώρο τού «ξοδεύω άνω των 100 εκατομμυρίων δολαρίων για μία ταινία», καλό θα είναι (μετά και το Red Notice) να επιδείξει μεγαλύτερη προσοχή στα ανοίγματα του. Εντέλει το να φοβάσαι μήπως και δεν βγάλεις εύκολα τα χρήματα σου, είναι πλεονέκτημα σε αυτές τις περιπτώσεις…

Βαθμολογία: