
Δύο έλληνες σκηνοθέτες έχουν γράψει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τους με τίτλο “Το Τέλος του Πάθους” και θέμα τους τραγικούς έρωτες της Φαίδρας, της Μαντάμ Μποβαρύ και της Άννας Καρένινα. Στην προσπάθειά τους να βρουν παραγωγό, καταλήγουν στον λάθος άνθρωπο, τον Τάκη Πανουργιά, ο οποίος είναι ο μόνος που δέχεται να χρηματοδοτήσει την ταινία τους, έχοντας όμως ένα κρυφό σχέδιο…
Σκηνοθεσία:
Θανάσης Παπαθανασίου
Μιχάλης Ρέππας
Κύριοι Ρόλοι:
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος … Γιάννης
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης … Σταμάτης Σεραφείδης
Πηνελόπη Πιτσούλη … Αλέκα Ντούρου
Δημήτρης Τζουμάκης … Τάκης Πανουργιάς
Δήμητρα Στογιάννη … Τζούλη Βίκου
Άννα Παναγιωτοπούλου … Βάλια Αδάμη
Αλέξανδρος Αντωνόπουλος … Βύρων Πάσχος
Κατερίνα Λέχου … Κατερίνα Λέχου
Όθων Μεταξάς … Κώστας Κομνηνός
Σάρα Γανωτή … Μαίρη
Χριστίνα Τσάφου … Νινή
Κώστας Ευριπιώτης … Τζόννυ Τραβόλτα
Ζώγια Σεβαστιανού … Ταμάρα
Φωτεινή Ντεμίρη … Τούλα
Φώτης Σπύρος … Νίκος
Πατρίκιος Κωστής … Σπύρος
Μαρία Κατσανδρή … Αλεξάνδρα
Ασπασία Μηλιαράκη … Νάντια
Χρήστος Τριπόδης … Κώστας
Τάκης Παπαματθαίου … Θωμάς
Χριστίνα Μητροπούλου … Κατερίνα
Γιάννης Τσιμιτσέλης … Γιάννης Τσιμιτσέλης
Γιώργος Χρανιώτης … πορνο-ηθοποιός
Μιχάλης Ρέππας … παραγωγός
Χρήστος Ευθυμίου … παραγωγός
Ελένη Κρίτα … τηλεπαρουσιάστρια
Ορέστης Ανδρεαδάκης … Ορέστης Ανδρεαδάκης
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Θανάσης Παπαθανασίου, Μιχάλης Ρέππας
Παραγωγή: Έλενα Χατζηαλεξάνδρου
Φωτογραφία: Γιώργος Μιχέλης
Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου
Σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης
Κοστούμια: Έβελυν Σιούπη
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Αυστηρώς Κατάλληλο
- Διεθνής Τίτλος: Strictly Permitted
Παραλειπόμενα
- Με 180 χιλιάδες εισιτήρια, ήρθε στην 4η θέση ανάμεσα στις ελληνικές ταινίες της χρονιάς. Δεν είχε όμως παρόμοια εισπρακτική πορεία με τις προηγούμενες δύο κωμωδίες του σκηνοθετικού διδύμου (όπως και το δραματικό τους φιλμ Οξυγόνο), και ως το 2023 αυτή ήταν η τελευταία τους κινηματογραφική δουλειά.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η Αφροδίτη Μάνου έγραψε κι ερμηνεύει το Έρωτα Εσύ. Χρήση επίσης γίνεται από κλασικά μοτίβα των Gioachino Rossini, Giuseppe Verdi και Pyotr Ilyich Tchaikovsky.
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 3/11/2008
Το σινεμά των Ρέππα και Παπαθανασίου είναι ξεκάθαρο, στρατευμένα κωμικό, επικίνδυνο να χαρακτηριστεί πολλές φορές ως εμμονοληπτικό. Βασιζόμενοι κυρίως στην ατάκα, το αιχμηρό και ακραίο χιούμορ που διαθέτουν, σχολιάζουν σε κάθε τους ταινία τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα με το δικό τους καυστικό τρόπο.
Εδώ οι δύο σκηνοθέτες καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα της εγχώριας (και όχι μόνο) κινηματογραφίας κάνοντας ταυτόχρονα αμέτρητες αναφορές στο παγκόσμιο σινεμά, από το Federico Fellini μέχρι την Τίνα Σπάθη. Και δε διστάζουν να βάλουν στο στόχαστρό τους ακόμα και τις δικές τους ταινίες. Δείγμα αυτού αποτελεί το γεγονός του χαρακτηρισμού που προσδίδει ένας εκ των νέων τους ηρώων, στην πρώτη κατά σειρά κινηματογραφική τους ταινία αποκαλώντας την λίγο έως πολύ «στείρα επανάληψη των τηλεοπτικών κλισέ», μαρτυρώντας έτσι την ανοχή και των δύο έναντι της αρνητικής κριτικής και την σκέψη ότι κάθε άποψη σε αυτό το χώρο είναι αποδεκτή. Άλλωστε το σινεμά είναι θέμα υποκειμενικό.
Με τον αθυρόστομο λόγο που συναντάμε και στο Safe Sex αφηγούνται την προσπάθεια δυο νέων σκηνοθετών να δημιουργήσουν την πρώτη τους ταινία, με σκοπό να τη στείλουν στις Κάνες. Τελικά τα γυρίσματα ξεκινάνε, όμως τα εμπόδια που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι πολλά…και η δημιουργία της ταινίας θα περάσει από σαράντα κύματα, αποκαλύπτοντας σιγά – σιγά την πλεκτάνη που σχηματίζεται πίσω από την πλάτη τους.
Ο προαναφερόμενος λόγος, προκλητικός και δεικτικός μαζί, μοιάζει αναπόσπαστο κομμάτι της ταινίας. Σε καμία περίπτωση δεν είναι επιπόλαια δομημένος, περιττός και ανυπόφορος, όπως για παράδειγμα στο κακόγουστο Safe Sex. Και επειδή όπως ειπώθηκε ο καθένας κρίνει υποκειμενικά, έχω να δηλώσω ότι η ταινία τους μου άρεσε ιδιαίτερα… Γιατί τη βρήκα προσεγμένη σε όλα τα σημεία, κάτι που λείπει από τους Έλληνες σκηνοθέτες, ακόμα μια φορά φροντισμένη σεναριακά, επίκαιρη, με χιουμοριστική και καθαρά κινηματογραφική διάθεση, η οποία εξικοιώνει το κοινό με έναν κόσμο άγνωστο που ποτέ δεν έχει αποκαλυφθεί μπροστά του. Προσοχή όμως: το κάνουν με το δικό τους τρόπο, αυτό που συναντάμε και στις προηγούμενες δουλειές τους. Και ο οποίος, η αλήθεια είναι, δεν αρέσει σε όλους.
Όπου και να κοιτάξεις, θα διαπιστώσεις ότι η ταινία φωνάζει το όνομα των δημιουργών της. Και αποκαλύπτει κάποιες φορές ότι είναι ικανοί για περισσότερα και ίσως ουσιαστικότερα πράγματα, φανερώνοντας τη γκάμα των δυνατοτήτων τους. Μία γκάμα η οποία εν μέρει ξεδιπλώθηκε μέσα από το δικό τους Οξυγόνο και συνεχίζει να αποκαλύπτεται μέχρι σήμερα. Παρά τις όποιες αδυναμίες, τις σκηνοθετικές επαναλήψεις και τις κραυγαλέες τηλεοπτικές και εμπορικές σωσίβιες λύσεις, οι Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου πηγαίνουν την κωμωδία τους ένα βήμα μπροστά και δημιουργούν μια από τις πιο αξιοπρόσεκτες δουλειές τους.
Βαθμολογία: