Παράξενος Κόσμος

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 22/11/2022

Η Disney εξελίσσεται, αναθεωρεί τις αξίες της, ασκεί αυτοκριτική σε πολλά από τα σκοτεινά της σημεία αλλά και στα κλισέ που η ίδια έχει καθιερώσει στο animation, και στο συγκεκριμένο φιλμ φαίνεται να κινείται προς μια τέτοια κατεύθυνση περισσότερο από ποτέ. Αρκεί κανείς να εστιάσει στη σκηνή με το παιχνίδι με τις κάρτες, που είναι ολόκληρη ένα έμμεσο σχόλιο πάνω στη δραματουργική δομή του σεναρίου! Κι ενώ τσεκάρει τα περισσότερα από τα απαραίτητα κουτάκια για να αποτελέσει ικανοποιητικότατη οικογενειακή διασκέδαση, ο «Παράξενος Κόσμος» μάλλον είναι από τις συγκριτικά αδύναμες στιγμές του στούντιο τα τελευταία χρόνια.

Η πλειοψηφία των μηνυμάτων βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση, και όσον αφορά το άνοιγμα στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα και για όσα διατυπώνονται περί ανάγκης του ατόμου να χαράξει τον δικό του δρόμο στη ζωή του ανεξάρτητα από τις προσδοκίες οικογένειας και κοινωνίας. Το χιούμορ είναι καλόκαρδο και χαριτωμένο, στη γνωστή παράδοση του στούντιο, και το τρισδιάστατο σχέδιο έχει ένα επιπρόσθετο ενδιαφέρον καθώς φλερτάρει με μια πιο αφηρημένη αισθητική σχετικά με το πώς αποτυπώνεται το σύμπαν που ανακαλύπτουν οι ήρωες, πέραν και των ιδιαίτερα ζωηρών χρωμάτων.

Αλλά το σύνολο πάσχει, κυρίως από το σενάριο, το οποίο μεταξύ άλλων δεν πλάθει έναν κόσμο αρκούντως λεπτομερή και συναρπαστικό για να μαγευτεί στον δέοντα βαθμό ο θεατής από το παραμύθι που ξεδιπλώνεται μπροστά του. Και ο τρόπος που απεικονίζεται το χάσμα γενεών και νοοτροπιών είναι αρκετά τετριμμένος, τη στιγμή που ακόμη και φαινομενικά κατώτεροι ανταγωνιστές σαν την Dreamworks έχουν καλύψει το εν λόγω θέμα καλύτερα στο παρελθόν. Ωστόσο το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι, στο τέλος, το όλο πακέτο μοιάζει «λίγο». Δράση υπάρχει μεν, και στην κατάλληλη δοσολογία, αλλά είναι τόσο στενά τα όρια στα οποία κινείται ο μύθος, ειδικά σε σχέση με το πώς διαμορφώνονται οι προσωπικότητες των χαρακτήρων, που τελικά μένει η αίσθηση ότι ελάχιστα συνέβησαν τα λεπτά που προηγήθηκαν.

Τουλάχιστον υπάρχει πάντα αυτή η εξαιρετικά αβίαστη ροή στην πλοκή που πάντα χαρακτήριζε την Disney και η γενικότερη εντύπωση ότι το κοινό που θα πληρώσει για το εισιτήριο αντιμετωπίζεται με τον απαραίτητο σεβασμό. Βέβαια είναι ένα διαφορετικό ζήτημα η μερίδα του κόσμου που έχει δυσανεξία για τους δικούς της λόγους στα νοήματα περί αποδοχής που περιλαμβάνονται, αλλά αυτή η παράμετρος αφορά ξεκάθαρα τα ίδια τα άτομα που ανήκουν σε αυτό το γκρουπ. Μπόνους και ο Dennis Quaid στο πεδίο των φωνητικών ερμηνειών, φαίνεται να το καταδιασκεδάζει υποδυόμενος μια φιγούρα που επίτηδες ενσαρκώνει όλα τα κλισέ του περιπετειώδους κινηματογραφικού εξερευνητή, διακωμωδώντας το στερεότυπο αλλά λειτουργώντας παράλληλα και σαν ένας γεμάτος αγάπη φόρος τιμής σε όλα αυτά τα στοιχεία που διαχρονικά το «έχτισαν» στη μεγάλη οθόνη.

Το τελικό αποτέλεσμα επιτυγχάνει τους πιο πολλούς από τους γενικούς στόχους που βάζει, αλλά είναι υπερβολικά αυτοματοποιημένο για να μπορέσει να βρει φανατικούς θαυμαστές. Είναι σίγουρο επίσης ότι ο πιο παραδοσιακός ντισνεϊκός θεατής ενδέχεται να μη σταθεί θετικά απέναντι σε κάποιες δημιουργικές αποφάσεις που ξεφεύγουν από τη συνηθισμένη συνταγή (άλλο αν τελικά το προϊόν παραμένει ίδιο ακόμη και με αυτές τις διαφορές). Σε γενικές γραμμές πάντως πρόκειται για ένα φιλμ που ανταποκρίνεται στα περισσότερα από τα στάνταρ του brand-name που εκπροσωπεί.

Βαθμολογία: