Έξι πολύ ξεχωριστές γυναίκες, τις οποίες ενώνει η φιλία και η πίστη μέσα στους κύκλους της ζωής, του γάμου, της γέννησης και του θανάτου, αν και διαφορετικές μεταξύ τους, δεν κρύβουν τίποτα η μια από την άλλη.
Σκηνοθεσία:
Herbert Ross
Κύριοι Ρόλοι:
Sally Field … M’Lynn Eatenton
Dolly Parton … Truvy Jones
Shirley MacLaine … Ouiser Boudreaux
Daryl Hannah … Annelle Dupuy Desoto
Olympia Dukakis … Clairee Belcher
Julia Roberts … Shelby Eatenton Latcherie
Tom Skerritt … Drum Eatenton
Sam Shepard … Spud Jones
Dylan McDermott … Jackson Latcherie
Kevin J. O’Connor … Sammy Desoto
Janine Turner … Nancy Beth Marmillion
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Robert Harling
Παραγωγή: Ray Stark
Μουσική: Georges Delerue
Φωτογραφία: John A. Alonzo
Μοντάζ: Paul Hirsch
Σκηνικά: Gene Callahan, Edward Pisoni
Κοστούμια: Julie Weiss
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Steel Magnolias
- Ελληνικός Τίτλος: Ανθισμένες Μανόλιες
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: Steel Magnolias του Robert Harling.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου (Julia Roberts).
- Χρυσή Σφαίρα δεύτερου γυναικείου ρόλου (Julia Roberts). Υποψήφιο για πρώτο γυναικείο ρόλο (Sally Field) σε δράμα.
- Υποψήφιο για Bafta δεύτερου γυναικείου ρόλου (Shirley MacLaine).
Παραλειπόμενα
- Βασίζεται στο ομότιτλο θεατρικό του 1987, το οποίο με τη σειρά του ήταν επηρεασμένο από την αληθινή εμπειρία του θανάτου της αδελφής του Robert Harling το 1985.
- Το 1990 το σενάριο απέτυχε να γίνει τηλεοπτική σειρά, μια και ο μισάωρος πιλότος δεν τράβηξε το κοινό. Εκεί εμφανίζονταν οι: Cindy Williams, Sally Kirkland, Elaine Stritch, Polly Bergen και Sheila McCarthy. Το 2012 έγινε τηλεταινία, με βασική αλλαγή το ότι οι κύριοι ηθοποιοί είναι όλοι έγχρωμοι. Ανάμεσα τους: Queen Latifah, Jill Scott και Alfre Woodard.
- Οι αναφορές θέλουν τον Herbert Ross να ήταν σκληρός με τους ηθοποιούς στα γυρίσματα.
- Η Meg Ryan είχε τον ρόλο της Σέλμπι, αλλά οι παραγωγοί την άφησαν να φύγει για χάρη του Όταν ο Χάρι Γνώρισε τη Σάλι.
- Όταν η Bette Davis είδε το θεατρικό, οραματίστηκε ότι θα ήταν μια πολύ καλή ταινία για την ίδια, την Katharine Hepburn και την Elizabeth Taylor. Παρόλα αυτά, όταν αναζήτησε τα δικαιώματα του θεατρικού, έμαθε ότι οι παραγωγοί που τα είχαν ήθελαν κατά πολύ νεότερες πρωταγωνίστριες.
- Η Winona Ryder κέρδισε τους παραγωγούς με την οντισιόν της για Σέλμπι, αλλά τη βρήκαν πολλή μικρή για τον ρόλο.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/4/2009
Αυτό που καταφέρνει η ταινία του έμπειρου Χέρμπερτ Ρος είναι φοβερό. Όλη η ιστορία είναι γύρω από ένα τραγικό συμβάν, και μάλιστα όλα συγκλίνουν στο να τονώσουν την τραγικότητα του. Κι όμως, το έργο είναι ένα τραγούδι της ζωής. Η ελαφρότητα των καταστάσεων, οι ευχάριστες ερμηνείες όλων των γυναικών, το μαλακό χιούμορ μέσα από ανθρώπινες φωνές… η Τζούλια Ρόμπερτς που δεν άστραψε ξανά πότε τόσο πολύ. Όλα αυτά δεν παράγουν ξαφνικά αριστούργημα, και ίσως μάλιστα απομακρύνουν κάποιους αρσενικούς από την οθόνη, είναι όμως μια ταινία που θα σας αφήσει μια πολύ φιλική αίσθηση.
Εκεί που ο βετεράνος σκηνοθέτης μοιάζει να μειονεκτεί, είναι στον έλεγχο των τόσων σταρ του. Επιμένει σε ένα είδος αμερικανικού δράματος που πλέον ταιριάζει μόνο σε τηλεταινίες, κι αφήνει τη «διεύθυνση» στο πώς θέλουν οι ηθοποιοί να κινηθούν στον χώρο (παρότι οι αναφορές μιλούσαν για σκληρή συμπεριφορά από μέρους του). Ίσως, μάλιστα, ταίριαζε πιο πολύ σε θεατρικό, από όπου άλλωστε και προέρχεται. Επειδή, από την άλλη, έχουμε καθαρά ταινία συναισθημάτων, εκεί ο συνδυασμός χιούμορ και μικρών εξάρσεων βγαίνει νικητής (αυτό που λέμε «η ταινία σε παίζει»). Έτσι, το εν κατακλείδι είναι υπέρ της ταινίας, πόσο μάλλον που δεν κρύβει πως θέλει να ανήκει πρωτίστως στο κοινό της.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
