Snake Eyes (1998)

ΣΥΝΟΨΗ

Τίποτε δεν είναι σίγουρο όταν ο βρώμικος αστυνομικός ανθρωποκτονιών Ρικ Σαντόρο γίνεται μάρτυρας κατά τη διάρκεια ενός αγώνα πυγμαχίας. Τώρα εξαρτάται από αυτόν και τον παιδικό του φίλο και αξιωματικό της αντικατασκοπείας του ναυτικού, πράκτορα Κέβιν Ντουν, να αποκαλύψουν τη συνωμοσία που υπάρχει πίσω από τον φόνο. Σε κάθε βήμα ο Σαντόρο κάνει όλο και πιο συνταρακτικές ανακαλύψεις, τις οποίες δεν μπορεί πια να αγνοήσει.

Σκηνοθεσία:

Brian De Palma

Κύριοι Ρόλοι:

Nicolas Cage … Richard ‘Rick’ Santoro

Gary Sinise … Kevin Dunne

Carla Gugino … Julia Costello

Joel Fabiani … Charles Kirkland

John Heard … Gilbert Powell

Stan Shaw … Lincoln Tyler

Kevin Dunn … Lou Logan

Michael Rispoli … Jimmy George

Luis Guzman … Cyrus

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: David Koepp

Στόρι: Brian De Palma, David Koepp

Παραγωγή: Brian De Palma

Μουσική: Ryuichi Sakamoto

Φωτογραφία: Stephen H. Burum

Μοντάζ: Bill Pankow

Σκηνικά: Anne Pritchard

Κοστούμια: Odette Gadoury

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Snake Eyes
Ελληνικός Τίτλος: Snake Eyes
Εναλλακτικός Τίτλος: Το Βλέμμα του Φιδιού [τηλεόραση]

Παραλειπόμενα

Ο ρόλος του Κέβιν Νταν γράφτηκε για τον Will Smith, αλλά αυτός έκανε πίσω ζητώντας περισσότερα χρήματα. Τον ίδιο ρόλο απέρριψε και ο Al Pacino.
Η αρχική σκηνή μοιάζει ως μονόπλανο 20 λεπτών. Κι όμως, υπάρχουν σημεία με κρυφό μοντάζ, αλλά τουλάχιστον 12 από τα λεπτά αυτά είναι σε μία λήψη.
Ο Brian De Palma όρισε το Ρασομόν του Akira Kurosawa ως επιρροή του για την ταινία.
Η σύμπτωση να εμφανίζεται ο ηθοποιός Kevin Dunn σε μια ταινία με πρωταγωνιστή έναν χαρακτήρα με το ονοματεπώνυμό του επέφερε ένα αστείο μπέρδεμα. Προς έκπληξη του ηθοποιού, τον οδήγησαν σε σουίτα στο ρετιρέ του ξενοδοχείου που διέμενε το καστ, μέχρι που ανακάλυψαν ότι αυτή προορίζονταν για τον χαρακτήρα Νταν, δηλαδή τον Gary Sinise.
Το αυθεντικό φινάλε ήταν φουλ στα ειδικά εφέ και ήθελε ένα τεράστιο παλιρροιακό κύμα να πέφτει πάνω στο καζίνο. Γρήγορα όμως εγκαταλείφθηκε, και γυρίστηκε ένα νέο (χωρίς να μπορεί να κρυφτεί ολότελα το ορίτζιναλ).

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 9/10/2015

Ατυχής στιγμή για τον Μπράιαν ντε Πάλμα, όμως είναι ένα φιλμ-μάθημα που αποδεικνύει περίτρανα ότι αν δεν υπάρχει καλό στόρι και σενάριο (το συνυπογράφει), η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες δεν μπορούν να σώσουν το έργο. Και τι σκηνοθεσία! Μέχρι το πρώτο τέταρτο, ο ντε Πάλμα δίνει ρέστα με την κάμερα να κολυμπάει στους χώρους του κλειστού σταδίου, ακολουθώντας σε πρώτο πλάνο τον Νίκολας Κέιτζ, εισάγοντας όλους τους ήρωες, χειριζόμενος το πλήθος, στήνοντας την όλη κατάσταση και φτάνοντας στην δολοφονία με ελάχιστα cut σαν να βλέπεις μονοπλάνο. Φωτογραφία, ήχος, σε άριστη σύνθεση όλα. Κι ύστερα, σιγά σιγά, αρχίζει να εξελίσσεται ένα κοινότοπο θριλεράκι, με τον ένοχο να γίνεται αντιληπτός πριν καν θελήσει να τον υποδείξει η αφήγηση. Ο Νίκολας Κέιτζ ως ψιλο-κομπιναδόρος, ψιλό-τρελός, ωστόσο πατριώτης, είναι στα νερά του, και ο Γκάρι Σίνιζ είναι όπως πάντα πειστικός. Αλλά όπως είπαμε, αυτό δεν αρκεί.

Βαθμολογία: