SAS Ειδικές Δυνάμεις: Κόκκινος Συναγερμός

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 4/8/2022

Ο Στίβεν Μπίλι Μίτσελ υπηρέτησε στις βρετανικές ειδικές δυνάμεις από το 1976 μέχρι το 1993 και στη μακρά θητεία του συνέλεξε τρία τιμητικά μετάλλια. Τα πρώτα οχτώ χρόνια τον βρίσκουν στους βασιλικούς πράσινους μπερέδες, ενώ από το 1984 μέχρι το 1993 βρίσκεται σε μια άλλη ειδική μονάδα του βρετανικού στρατού, τη S.A.S. (Special Air Service), με εξειδίκευση στα αντιτρομοκρατικά χτυπήματα, τη διάσωση ομήρων, τις ενέδρες και την κρυφή αναγνώριση εδαφών. Ο Μίτσελ μάλιστα υπηρέτησε και ως διοικητής της περιπόλου Bravo Two Zero, που σχηματίστηκε κατά τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, το 1991. Η περίπολος μπήκε στο Ιράκ με σκοπό να μαζέψει πληροφορίες, να αναγνωρίσει στόχους, αλλά και να καταστρέψει εκτοξευτήρες πυραύλων Σκουντ. Σύντομα ο Μίτσελ και τα υπόλοιπα επτά μέλη της περιπόλου πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Πέντε μέλη επέστρεψαν, ανάμεσά του και ο Μίτσελ, ενώ τρεις έχασαν τη ζωή τους.

Αφού ο Μίτσελ επέστρεψε σώος σωματικά από όλο αυτό και προσπάθησε να σώσει στη συνέχεια και τα λογικά του, αφοσιώθηκε στη συγγραφή βιβλίων, κυρίως μυθοπλασίας, με τη βοήθεια ενός συγγραφέα φάντασμα, ενώ και ο ίδιος χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Άντι ΜακΝαμπ. Στα βιβλία του πρωταγωνιστούν φυσικά στρατιωτικοί ή άνθρωποι των μυστικών υπηρεσιών, και ο Μίτσελ μεταφέρει σε αυτά όλες τις γνώσεις του από τα εδάφη των συγκρούσεων. Μεγάλη επιτυχία σημειώνουν τα βιβλία του με τον χαρακτήρα του Νικ Στόουν, πρώην μέλος της S.A.S., αλλά το ενδιαφέρον της κινηματογραφικής μεταφοράς τράβηξε ένας χαρακτήρας που πρωταγωνιστεί σε μόλις τρία βιβλία, απέναντι στα δεκαεννιά του Νικ Στόουν. Ο λόγος για τον Τομ Μπάκινγκαμ, ο οποίος, σωστά μαντέψατε, είναι κι αυτός στρατιώτης της S.A.S.

Ο Τομ Μπάκινγκαμ λοιπόν πρέπει να σταματήσει μια τρομοκρατική επίθεση από τους Μαύρους Κύκνους στην αμαξοστοιχία Eurostar, που κατευθύνεται από το Λονδίνο στο Παρίσι. Η παραστρατιωτική ομάδα Μαύροι Κύκνοι χρησιμοποιήθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση και μια μεγάλη εταιρεία αερίου για να εκκενώσει στα γρήγορα ένα χωριό στη Γεωργία που έμπαινε στο διάβα του αγωγού αερίου, και που οι κάτοικοι δεν δέχονταν να εγκαταλείψουν το μέρος τους. Οι Μαύροι Κύκνοι έκαναν τη δουλειά, αλλά λίγο καιρό μετά κυκλοφορεί ένα βίντεο στο διαδίκτυο από τη βραδιά της εκκένωσης. Ο φόβος της αποκάλυψης της συνεργασίας μεταξύ κυβέρνησης και παραστρατιωτικής ομάδας οδηγεί σε επίθεση του βρετανικού στρατού στο κρησφύγετο των Μαύρων Κύκνων και εκεί σκοτώνεται ο αρχηγός της ομάδας, Γουίλιαμ Λιούις. Άλλα δύο μέλη της οικογένειας Λιούις, ο Όλιβερ και η Γκρέις, ξεφεύγουν και μαζί με τους εναπομείναντες Μαύρους Κύκνους στήνουν την επίθεση στην αμαξοστοιχία, με σκοπό την εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα τους. Ο Μπάκινγκαμ βρίσκεται εκεί τυχαία, καθώς ταξιδεύει με την κοπέλα του, με σκοπό να της κάνει πρόταση γάμου στο Παρίσι. Η πρόταση θα πρέπει να περιμένει…

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο νορβηγός Μάγκνους Μάρτενς, ο οποίος έχει δουλέψει σε αρκετές καλές τηλεοπτικές σειρές, αλλά στον κινηματογράφο δεν έχει να δείξει κάτι ιδιαίτερο πέρα από δύο ταινίες στη χώρα του, πριν αρκετά χρόνια. Ο Μάρτενς μαζεύει ένα αρκετά καλό επιτελείο ηθοποιών, με τη λογική τού ότι κάποιοι είναι αρκετά διάσημοι, κάποιοι είναι αρκετά καλοί ηθοποιοί και κάποιοι είναι και τα δύο. Έχουμε λοιπόν τον Σαμ Χιούαν, τη Ρούμπι Ρόουζ, τον Τομ Χόπερ, τη Χάνα Τζον Κέιμεν, τον Νόελ Κλαρκ, τον Άντι Σέρκις και τον Τομ Γουίλκινσον να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον Μάρτενς, και αυτός προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τον καθένα τους όπως μπορεί. Το κακό είναι ότι δεν τους εκμεταλλεύεται όλους όπως θα έπρεπε. Επίσης φαίνεται ο σκηνοθέτης να έχει έναν καλό υπεύθυνο φωτογραφίας, που φροντίζει η ταινία να είναι “όμορφη”, ειδικά στα εξωτερικά πλάνα. Έχουμε επίσης καλές σκηνές δράσης και συμπαθητικές χορογραφίες, έστω κι αν δεν συγκλονιζόμαστε.

Αυτό που δεν έχουμε στην ταινία είναι “ρυθμός”, “νεύρο” και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Μια ταινία δράσης που διαρκεί περίπου δύο ώρες, οφείλει (έχοντας μάλιστα και τα παραπάνω θετικά που αναφέραμε) να κρατάει τον θεατή σε μια εγρήγορση. Δυστυχώς δεν το έχουμε αυτό στο SAS Ειδικές Δυνάμεις. Υπάρχουν κομμάτια της ταινίας που αν τα απομονώσεις και τα δεις ως ξεχωριστές ενότητες, δουλεύουν αρκετά καλά και μπορείς να τα φανταστείς μέσα σε μια επιτυχημένη ταινία στο ύφος του Die Hard ή του Mission Impossible. Ο τρόπος όμως που παρουσιάζεται τελικά η ταινία δεν λειτουργεί πολύ καλά. Λείπουν οι στιγμές που θα σε παρασύρουν και θα σε βάλουν στο πλευρό του ήρωα, ενός ήρωα που η ταινία θεωρεί δεδομένο ότι τον συμπαθούμε, ενώ στην ουσία δεν έχει κάνει και κάτι για να μας είναι τόσο εύκολα συμπαθής.

Κακό δεν είναι τελικά το SAS Ειδικές Δυνάμεις, αν το δεις μέσα στο πλαίσιο μιας παλιομοδίτικης περιπέτειας, αλλά έχει στιγμές που σε κάνουν να πιστέψεις ότι θα γίνει πολύ καλύτερο στη συνέχεια. Δεν γίνεται όμως, κι έτσι εκεί που λες “τώρα παίρνει μπροστά”, σε δύο λεπτά οι ρυθμοί πέφτουν ξανά. Αυτό γίνεται πολλές φορές στη διάρκεια της ταινίας. Ακόμα και στο φινάλε, το οποίο στήνει μια συνέχεια που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα υπάρξει.

Βαθμολογία: