Η Ρόζα της Σμύρνης
- Η Ρόζα της Σμύρνης
- Roza of Smyrna
- 2016
- Ελλάδα
- Ελληνικά, Τουρκικά, Αγγλικά
- Αισθηματική, Δραματική, Εποχής
- 22 Δεκεμβρίου 2016
Η αινιγματική σμυρνιά αρχόντισσα Ρόζα ζει επί δεκαετίες με το βάρος ενός μυστικού, που κρατά πεισματικά σφραγισμένο ακόμα και από την 28χρονη εγγονή της, Μαριάννα, τον μοναδικό άνθρωπο που έχει στον κόσμο. Ένα μυστικό που έρχεται από την Σμύρνη του 1922. Το συλλεκτικό πάθος του Δημήτρη, ενός αρχιτέκτονα που αναζητεί στα παράλια της Μικράς Ασίας ίχνη από τις χαμένες πατρίδες, μια παλιά φωτογραφία κι ένα νυφικό λερωμένο με αίμα γίνονται αφορμή για να ανασυρθεί, 60 χρόνια μετά, μια ερωτική ιστορία από το παρελθόν, που θα αλλάξει για πάντα τις ζωές της Μαριάννας και του Δημήτρη. H μυρωδιά των παλαιοπωλείων, η πρόκληση του μυστηρίου, η γοητεία του ταξιδιού και η δύναμη του έρωτα συνθέτουν την ατμόσφαιρα και τη διαδρομή που ακολουθούν οι τέσσερις ήρωες στις δυο μεριές του Αιγαίου, συνειδητοποιώντας πως οι μικρές ιστορίες των ανθρώπων είναι αυτές που σφραγίζουν τη μεγάλη Ιστορία.
Σκηνοθεσία:
Γιώργος Κορδέλλας
Κύριοι Ρόλοι:
Λήδα Πρωτοψάλτη … Ρόζα
Ευγενία Δημητροπούλου … Μαριάννα
Τάσος Νούσιας … Δημήτρης
Yilmaz Gruda … Ismael
Γιούλικα Σκαφιδά … Ρίτα
Πέτρος Λαγούτης … Γιώργος
Cem Aksakal … Omer
Κώστας Καζανάς … Κος Κότογλου
Χάρης Εμμανουήλ … διευθυντής μουσείου
Aysen Sumercan … Asli
Γιάννης Θωμάς … Στέλιος
Πένυ Αγοραστού … οικοδέσποινα έκθεσης
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Χριστίνα Λαζαρίδη
Παραγωγή: Πάνος Παπαχατζής
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Φωτογραφία: Κωστής Γκίκας
Μοντάζ: Γιάννης Τσιτσόπουλος
Σκηνικά: Σπύρος Λάσκαρης
Κοστούμια: Γιούλα Ζωιοπούλου
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Η Ρόζα της Σμύρνης
- Διεθνής Τίτλος: Roza of Smyrna
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Ισμαήλ και Ρόζα του Γιάννη Γιαννέλλη-Θεοδοσιάδη.
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο κοστουμιών στα βραβεία Ίρις.
Παραλειπόμενα
- Τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, τη Μυτιλήνη και την Αθήνα.
- Με κύρια ενασχόληση του να παραμένει η μικρή οθόνη, ο Γιώργος Κορδέλλας σκηνοθετεί εδώ κινηματογραφική ταινία από το 2002 και το ντεμπούτο του, Αριάδνη.
- Ήταν η ελληνική εμπορική επιτυχία της χρονιάς της, με 356.983 εισιτήρια. Ήταν επίσης η τέταρτη αντίστοιχα στη δεκαετία.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η Χάρις Αλεξίου ερμηνεύει το τραγούδι της ταινίας, Μια Φωνή, σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου και στίχους Γιώργου Κορδέλλα. Η ίδια συμμετέχει και με το τραγούδι Άσπρη Δαντέλα Κόκκινη, ενώ υπάρχουν ακόμα δύο γραμμένα για την ταινία, πάντα από τον ίδιο συνθέτη και τον ίδιο στιχουργό: το Βιάσου Αυγή με τον Μανώλη Μητσιά, και το Μοιρολόι της Συγχώρεσης, μια α καπέλα συμμετοχή της Αρετής Κετιμέ.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 2/1/2017
Έχουν περάσει πια τα χρόνια, που έχει καθιερωθεί ένας ενδιάμεσος κρίκος στο ελληνικό σινεμά, με ταινίες που αναζητούν κοινού εξίσου από το ευρεία μάζα με τον σκληρότερο πυρήνα των σινεφίλ. Δεν είναι πολλές αυτές κάθε χρόνο (το προηγούμενο παράδειγμα ήταν ο «Νοτιάς»), με ένα από τα κοινά τους γνωρίσματα να κρίνεται ιδιαίτερα σημαντικό στο γενικά φτωχικού προϋπολογισμού τοπίο στη χώρα μας: είναι ακριβές για τα ελληνικά στάνταρ, κάτι που τους δίνει άμεσα τη δυνατότητα αν έστω είναι ικανοποιητικές, να κάνουν καριέρα και εκτός συνόρων. Και το προσωπικό μου παράπονο έγκειται ακριβώς πάνω σε αυτό το γεγονός, δηλαδή το μια κι έχουμε ένα σινεμά με την ευχέρεια να δώσει μια διεθνούς τύπου ψυχαγωγία, δεν έπρεπε να το προσέχουμε ωσάν κόρη οφθαλμού; Φυσικά, το ερώτημα δεν απευθύνεται στο κοινό, αλλά στους υπεύθυνους που σχεδιάζουν αυτές τις μικρές λάμψεις ακριβής ταινίας εδώ γύρω. Και πιο συγκεκριμένα, στην περίπτωση της «Ρόζας», τόσοι σπουδαίοι ή ταλαντούχοι σκηνοθέτες βρίσκονται ολόγυρα, δίνεις ένα τέτοιο μπάτζετ στα χέρια του Γιώργου Κορδέλλα, ο οποίος κινηματογραφικά δεν έχει μια προϋπηρεσία ικανή να πατήσει κάποιος στα σίγουρα;
Κι εκεί εμφανίζει το τρανό πρόβλημα η «Ρόζα», από τη συνολική της σύλληψη κι εκτέλεση, ως μοιραία το απόφθεγμα που μας συντροφεύει μετά το φινάλε. Δεν μιλάμε για το απόλυτο υλικό, κοιτώντας στο μυθιστόρημα του Γιάννη Γιαννέλλη-Θεοδοσιάδη, αλλά για ένα υλικό που στα χέρια συγκεκριμένων δημιουργών θα άξιζε τα λεφτά που δαπανήθηκαν, ίσως και με το παραπάνω. Σεναριακά, καταρχάς, δεν λειτουργεί τίποτα σε μια λογική ευθεία, κι ενώ αλίμονο μιλάμε για ιστορικές στιγμές του ελληνισμού. Μια διαχείριση που βρίθει από στερεότυπα, ευκολίες, και ανακρίβειες. Κι ενώ κανείς δεν βρίσκεται να το μπαλώσει, ο Κορδέλλας το προχωράει όλο αυτό με τηλεοπτική λογική, δίχως σφραγίδα δημιουργού, δίχως ταυτότητα. Έτσι, μοιραία φτάνουμε στο καλοζυγισμένο και συγκινητικό φινάλε, που θα χαροποιήσει όμως μονάχα όσους, για τους προσωπικούς τους λόγους, δεν διέκριναν καμία ανωμαλία έως εκεί.
Μια «Πολίτικη Κουζίνα» στην οποία ο μάγειρας απλά δεν ήξερε εξαρχής πώς να μετράει σωστά τα καρυκεύματα. Κρίμα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
