Τώρα, ο Τζον Ράμπο θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν του και να φέρει ξανά στην επιφάνεια τις ανελέητες πολεμικές του ικανότητες, με σκοπό να πάρει εκδίκηση στην τελευταία του επικίνδυνη αποστολή. Κι αυτή τον φέρνει στο Μεξικό, όπου πρέπει να σώσει την κόρη μιας φίλης από τα χέρια ενός φονικού καρτέλ ναρκωτικών.
Σκηνοθεσία:
Adrian Grunberg
Κύριοι Ρόλοι:
Sylvester Stallone … John J. Rambo
Paz Vega … Carmen Delgado
Sergio Peris-Mencheta … Hugo Martinez
Adriana Barraza … Maria Beltran
Oscar Jaenada … Victor Martinez
Yvette Monreal … Gabrielle
Joaquin Cosio … Δον Manuel
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Matthew Cirulnick, Sylvester Stallone
Στόρι: Dan Gordon, Sylvester Stallone
Παραγωγή: Avi Lerner, Yariv Lerner, Steven Paul, Kevin King Templeton, Les Weldon
Μουσική: Brian Tyler
Φωτογραφία: Brendan Galvin
Μοντάζ: Carsten Kurpanek, Todd E. Miller
Σκηνικά: Franco-Giacomo Carbone
Κοστούμια: Cristina Sopena
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Rambo: Last Blood
Ελληνικός Τίτλος: Rambo: Το Τελευταίο Αίμα
Εναλλακτικός Τίτλος: Rambo V
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Ράμπο, το Πρώτο Αίμα (1982)
Ράμπο II: Η Αποστολή (1985)
Ράμπο Νο 3 (1988)
Τζον Ράμπο (2008)
Σεναριακή Πηγή
- Χαρακτήρες franchise: Rambo του David Morrell.
Παραλειπόμενα
- Τα σχέδια για ένα πέμπτο Ράμπο «πηγαίνουν κι έρχονται» ήδη από το 2008. Ο Sylvester Stallone ανακοίνωσε από τότε ότι είναι στα μισά για να τελειώσει το σενάριο, ενώ την επόμενη χρονιά αποκάλυψε ότι θα ονομάζονταν Rambo V: The Savage Hunt. Η πρώτη διαφήμιση ως Rambo V εμφανίστηκε στο φεστιβάλ των Κανών του 2010. Το 2011, όμως, προσλήφθηκε ο Sean Hood για να γράψει νέο σενάριο. Το 2014 αποκαλύφθηκε ο τελικός τίλος, αλλά κι ότι θα το σκηνοθετούσε ο ίδιος ο Stallone. και ήρθε το 2016, όπου ο Σλάι είπε ότι η ταινία δεν θα γίνονταν. Όλα αυτά, μέχρι τον Μάη του 2018, οπότε και έγινε γνωστή η κεντρική πλοκή και πως τα γυρίσματα ξεκινούσαν τον Σεπτέμβριο.
- Τα γυρίσματα έγιναν εξολοκλήρου στη Βουλγαρία.
- Πρώτο Ράμπο με τον ήρωα να μην έχει πια μακριά μαλλιά. Δεν υπάρχει ούτε η χαρακτηριστική μπαντάνα.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 22/9/2019
Αν έβλεπε κανείς το συγκεκριμένο σενάριο σε μια αναξίου αναφοράς z-movie, από αυτές που κάποτε έβγαιναν δεν έβγαιναν στα βιντεοκλάμπ, όχι μονάχα δεν θα του φαινόταν περίεργο, αλλά θα το προσπερνούσε και με την ανάλογη ειρωνεία. Ναι, το τελευταίο Ράμπο έχει επακριβώς ένα τέτοιο σενάριο, που κάνει αυτό του Κόμπρα να φαντάζει ως «δαιδαλώδες». Τότε, τι είναι αυτό που ξεκολλάει το φιλμ από τον απόλυτο πάτο; Λίγα, δυστυχώς λίγα, αλλά βαρβάτα…
Θυμάμαι ένα ανέκδοτο των ZAZ από τη δεκαετία των 1980, όπου έδειχναν έναν γεράκο σε διαφημιστικό ως Ρόκι νούμερο 20τάδε. Φτάνοντας πια τρεις δεκαετίες μετά, το ανέκδοτο γίνεται πραγματικότητα, με τον Σλάι να ζει και να βασιλεύει μέσω ρόλων που βάσει την ανθρώπινης λογικής απαιτούν νιάτα. Και με το Ρόκι το θέμα βολεύτηκε παραπάνω από μία χαρά, τι συμβαίνει λοιπόν με τον γερο-Ράμπο που δεν έχει και δράμι νορμάλ χαρακτήρα μέσα του;
Καταρχάς, μονάχα οι υπερ-φαν θα αντέξουν παραπάνω από μισή ταινία όπου στην ουσία δεν βλέπουμε τίποτα που να έχει μια μηδαμινή κινηματογραφική αξία. Δεν μπορεί κανείς καν να μιλήσει για σχηματική πλοκή, μια και στην περίπτωση μας ταιριάζει περισσότερο το εγχώριο μας «άρπα-κόλα». Ακόμα και η εκτεταμένη χρήση της ισπανικής γλώσσας είναι μια κραυγαλέα επιτήδευση, με μια αστεία πεποίθηση ότι έτσι η ταινία αποκτά μια ποιότητα. Και για να κάνουμε κι ένα spoiler, όλα ξεκινούν όταν τρώει της χρονιάς του ο γερο-macho-ήρωας. Κι εκεί ξυπνάει το τέρας…
Σίγουρα δεν είμαστε υπέρ της αυτοδικίας, αλλά το φιλμ σου τη σερβίρει με έναν ημι-κόμικ τρόπο που είναι κρίμα να ασχοληθείς με αυτήν εδώ. Η ουσία είναι πως όταν ο Ράμπο παίρνει επιτέλους φόρα, η ταινία δεν είναι πλέον δράσης, αλλά θρίλερ καραμπινάτο, και προς το τρόμου. Βγάζει έναν χαρακτήρα ακόμα πιο βάναυσο από ό,τι θα περίμεναν ακόμα και οι «ερευνητές» της ψυχολογίας του εν λόγω ήρωα, και ναι, προσφέρει μερικά λεπτά (σε αυτή την ηλικία, δεν πιστεύω να περιμένατε περισσότερα…) ατόφιας βίας, από αυτές που και το R είναι λίγο. Αστεία-αστεία, η ταινία πήρε που πήρε το «καταραμένο» R, δεν επέκτεινε το gore της σε όλα της τα σημεία; Μπορεί να μην ανέβαζε κάποια ποιότητα ουσίας, αλλά θα γίνονταν τουλάχιστον ενοχικά διασκεδαστική.
Κι έτσι, με αυτά και… κανένα άλλο, το φιλμ θα βρει τους φαν του δικαίως αμφιλεγόμενου ήρωα των νιάτων μας δικαιωμένους, ως προς το ότι ακόμα και τώρα είναι πρωτοπόρος στον συνδυασμό δράσης και βίας. Από την άλλη, ένα σενάριο για τα σκουπίδια συναντά μια τεχνικά ευπρεπή κινηματογράφηση από τον παλιόφιλο του Gibson, Adrian Grunberg, που δεν έχει και να ανησυχεί για σεναριακά παρατράγουδα με ένα τόσο απλοϊκό κειμενάκι.
Αν αξίζει για μεγάλη οθόνη; Όχι, σίγουρα όχι, η αντιστοιχία λεπτών fun με εισιτήριο δεν βγαίνει, εκτός βέβαια κι αν είστε αρρωστάκι με τον βασιλιά των Χρυσών Βατόμουρων και παράλληλα εις τριπλούν υποψήφιο για Όσκαρ κύριο Stallone. Βασικά, ούτε για μικρή αξίζει με το ζόρι τον κόπο αν δεν έχετε την εν λόγω αρρώστια, αλλά «κάτω τα χέρια από τον γέρο-Ράμπο»! Οι δύο κραυγαλέες χειρότερες του εκδοχές αφορούν τα νιάτα του, κι όχι εδώ που μέσα σε λίγα λεπτά που παίρνει φόρα γράφει το «τιμημένα γερατειά» με χρυσά γράμματα…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
