Προμηθέας

Κριτικός:  Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 2/6/2012

Δεν θα ήταν υπερβολική η δήλωση πως ο «Προμηθέας», το πολυαναμενόμενο πρίκουελ του Alien, αποτελεί μία από τις ταινίες-events της χρονιάς που διανύουμε. Η σειρά «Alien» ξεκίνησε με μία ταινία σταθμό στο είδος της επιστημονικής φαντασίας και του τρόμου, εξελίχθηκε στις χειρότερες στιγμές των σκηνοθετών που καταπιάστηκαν μαζί της και τελικά κατέληξε στην απόλυτη παρακμή των «Alien vs Predator». Όσο για τον Ρίντλεϊ Σκοτ που στις αρχές της καριέρας του σημάδεψε τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας με το πρώτο Alien και το Blade Runner, πλέον έχει πάρει, κατά κοινή ομολογία, τον κατήφορο. Λογικό, λοιπόν, να υπάρχει η προσδοκία πως με την επιστροφή του Σκοτ στο franchise του «Alien» θα βελτιώσει ο ίδιος τη σειρά και η σειρά τον ίδιο.

Εν ολίγοις, το σίγουρο είναι πως η σειρά όντως βελτιώθηκε. Αλλοίμονο κιόλας, μετά το τερατούργημα AVP: Requiem…

Για τον Σκοτ, παρόλα αυτά, δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο. Όχι ότι το πρόβλημα της ταινίας βρίσκεται στη σκηνοθεσία βέβαια, κάθε άλλο αφού καταφέρνει να ζωντανέψει σε μεγάλο βαθμό το άψυχο, «τεμπέλικο» σενάριο. Θα περίμενε κανείς όμως από τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για την πρώτη και καλύτερη ταινία της σειράς, μικρότερο συμβιβασμό με τα κλισέ που, δυστυχώς, εδώ υπάρχουν άφθονα.

Βασικά, λοιπόν, το πρόβλημα του φιλμ είναι το σενάριο. Εκνευριστικά τυπικοί κι αμέτρητες φορές αναμασημένοι, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, οι διάλογοι, «έτοιμοι» οι χαρακτήρες, διόλου λίγες οι αυθαιρεσίες και επιτηδευμένοι οι (ψευτο)προβληματισμοί περί πίστης κι ανθρώπινης ύπαρξης. Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, ούτε και τις απαντήσεις που περιμένετε θα τις πάρετε, τελικά! Οι σεναριογράφοι προτίμησαν να τις αφήσουν ως εκκρεμότητες για την επόμενη ταινία.

Ας μην είμαι όμως άδικος. Για να πω την αλήθεια, το φιλμ δεν γίνεται πραγματικά απογοητευτικό παρά στο τελευταίο ημίωρό του, όπου παραδίνεται άνευ όρων στα χιλιοειδωμένα κλισέ του είδους. Όχι ότι μέχρι τότε δεν είναι αισθητές οι αδυναμίες του επίπεδου σεναρίου, αλλά δεν πολυενοχλούν αφού ο σκηνοθέτης ομολογουμένως κατορθώνει πολλές φορές να καθηλώσει τον θεατή και να τον κρατήσει στ` αλήθεια καρφωμένο στο κάθισμά του. Από το καστ, εκείνος που ξεχωρίζει δεν είναι άλλος από τον Μάικλ Φασμπέντερ, που μπορεί να υποδύεται το ρομπότ-ανδροειδές του πληρώματος, είναι όμως ο μοναδικός χαρακτήρας με κάποια ανθρώπινη υπόσταση (!), ενώ ο Γκάι Πιρς είναι ειλικρινά αγνώριστος.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 3/6/2012

Από την αρχή που ακούστηκε ότι ο Ρίντλεϊ Σκοτ θα έκανε μια νέα ταινία επιστημονικής φαντασίας που θα ήταν κάτι σαν πρίκουελ του Άλιεν, ήμουν σίγουρος ότι θα έβλεπα μια κτηνώδη παραγωγή, ανταγωνίσιμη του Avatar, χωρίς όμως περιεχόμενο. Για τον απλούστατο λόγο ότι η μυθολογία του «Άλιεν» ήταν εξαντλημένη. Δυο στοιχεία έκαναν το πρώτο Άλιεν να είναι εξαιρετικό. Το ένα ήταν η α-ήθικη φύση της βιολογίας. Καθαρά ο νόμος της φύσης -ο θάνατός σας η ζωή μας (μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο πολιτισμός είναι ανθρώπινη δημιουργία κόντρα στους κανόνες της φύσης, αν και ξεκινάει από αυτούς, αλλά δεν είναι το θέμα μας). Το άλλο στοιχείο ήταν η κλιμακούμενη απειλή από κάτι που είναι άγνωστο και σχεδόν αθέατο. Στα επόμενα σίκουελ περάσαμε σε επικές μάχες, άλλες πετυχημένες, άλλες όχι.

Τώρα τι θα μπορούσαν να δείξουν; Το μόνο που έμενε ήταν να το πιάσουν το θέμα βιολογικο-εξελικτικά; Πώς δημιουργήθηκαν τα τέρατα, ποια είναι εντέλει η εξελικτική διαδικασία, ίσως διαφορετική από τη δαρβίνεια; Υπάρχουν υπόνοιες ότι και μείς οι ίδιοι ίσως είμαστε δημιουργήματα άλλων νοημόνων όντων. Ο Σκοτ παίρνει το σενάριο που έφτιαξε ο Ντέιμον Λίντελοφ του «Lost» (παραγωγός ερωτηματικών: τι είναι αυτό κι εκείνο, γιατί ετούτο και τα’ άλλο;) με βοηθό τον καινούργιο στην πιάτσα Τζον Σπέιθς, γιατί του φάνηκε ότι τα ερωτηματικά που εισάγει είναι αρκετά για να γεμίσουν το έργο. Αμ δε. Από την αρχή, μας δείχνει έναν εντυπωσιακό ανθρωπόμορφο που θυμίζει ναζιστική αγαλματοποιία υπερηρώων. Αμίλητο. Αργότερα στην κορύφωση της δράσης ο ίδιος ή ένα άλλος τέτοιος πάντα αμίλητος είναι αφάνταστα εχθρικός. Τι είναι τούτοι; Ανώτεροι; Γεννήτορες μας μηχανικοί; Στρατιώτες; Το έργο λειτουργεί ως μια γιγάντια εισαγωγή πριν ξεκινήσει η κυρίως ταινία. Δεν πα να σηκώνονται προς το τέλος οχήματα βουνά ολόκληρα. Δεν πα να βλέπουμε παραλλαγές στην βιοποικιλότητα των Άλιεν. Ούτε υπόθεση υπάρχει, ούτε σασπένς δημιουργείται, ούτε οι χαρακτήρες αποδίδουν γιατί η έλλειψη περιεχομένου καθιστά τις ερμηνείες τους άσφαιρες. Έτσι, πάει στράφι η Νούμι Ράπας παρόλο που και χωρίς κείμενο δείχνει ότι είχε ψυχή να βάλει (συχνά μοιάζει αμήχανη, δεν ξέρει τι να κάνει), η Σαρλίς Θερόν φτιάχνει έναν ρόλο ψύχραιμης σκύλας που βαριέται την κωλοαποστολή και που δεν χρησιμεύει σε τίποτε, και ο Μάικλ Φασμπέντερ είναι ο μόνος που διασώζεται σαν ξεχωριστή, ένθετη σπουδή ρόλου, κάνοντας το ανδροειδές.

Απομένει το θέαμα. Η εκπληκτική φωτογραφία, τα εφέ, το 3D, όλα σε βαθμό τελειότητας που σε κάνει να συμβουλέψεις φίλους να μην το χάσουν. Η σεκάνς της εισαγωγής θα μου μείνει.

Βαθμολογία: