Πλανητάριο
- Planetarium
- 2016
- Γαλλία
- Αγγλικά, Γαλλικά
- Εποχής, Μεταφυσικό Θρίλερ, Μυστηρίου, Φαντασίας
- 17 Αυγούστου 2017
Παρίσι, τέλη δεκαετίας του 1930. Η Λόρα και η Κέιτ Μπάρλοου είναι δύο αδελφές μάντισσες, που μόλις τελείωσαν την ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Κουρασμένες από την τουρνέ και αντιμετωπίζοντας τον ανταγωνισμό νέων πρακτικών, συναντούν τον Αντρέ Κορμπέν, έναν μεγάλο παραγωγό του κινηματογράφου. Αυτός είναι ένας οραματιστής, ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου στούντιο στη Γαλλία, χρησιμοποιώντας τεχνικές από τις ΗΠΑ. Από πάθος να δοκιμάσει τον σκεπτικισμό του, αλλά κι από περιέργεια, καλεί τις δύο αδελφές για μια ιδιωτική σεάνς. Το αποτέλεσμα της θα φέρει τον κόσμο του τα άνω κάτω. Έτσι, με τη σκέψη πως το σινεμά πρέπει να εξελιχθεί μέσω την πρωτοτυπίας, αποφασίζει να γυρίσει την πρώτη αυθεντική ταινία με φαντάσματα. Αλλά η Λόρα σύντομα θα αντιληφθεί πως ο Κορμπέν έχει άλλα, πιο μυστικά σχέδια για αυτές. Οι τρεις τους καταλήγουν να γίνουν μια περίεργη οικογένεια με ολοένα και πιο αμήχανες σχέσεις.
Σκηνοθεσία:
Rebecca Zlotowski
Κύριοι Ρόλοι:
Natalie Portman … Laura Barlow
Lily-Rose Depp … Kate Barlow
Louis Garrel … Fernand Prouve
Emmanuel Salinger … Andre Korben
Amira Casar … Eva Said
Pierre Salvadori … Andre Servier
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Rebecca Zlotowski, Robin Campillo
Παραγωγή: Frederic Jouve
Μουσική: Robin Coudert
Φωτογραφία: Georges Lechaptois
Μοντάζ: Julien Lacheray
Σκηνικά: Katia Wyszkop
Κοστούμια: Anais Romand
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Planetarium
Ελληνικός Τίτλος: Πλανητάριο
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για σκηνικά στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Portman και Lily-Rose Depp παίζουν τις αδελφές κοντινής ηλικίας, αλλά στην πραγματικότητα έχουν ηλικιακή διαφορά 18 ετών.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 18/11/2019
Άσκοπο, δυστυχώς τόσο μα τόσο άσκοπο. Και το «δυστυχώς» δεν μπαίνει διόλου τυχαία, μια και η Rebecca Zlotowski αποδεικνύει ικανότητα στην κινηματογράφηση, που θα μπορούσε να απογειώσει εύκολα ένα καλογραμμένο κείμενο.
Η ταλαντούχα παριζιανή σκηνοθέτις καταπιάνεται επίπονα με κάθε της σκηνή, δεν αφήνει σταθερή σχεδόν ποτέ την κάμερα, και διεισδύει με χάρη στους έτοιμους για πολλά χαρακτήρες της. Υπάρχουν δε σημεία που θαρρείς πως το έργο έχει έναν μεθυστικό τόνο, που περνάει στον θεατή ως μια γιορτή εικόνας και αίσθησης, χωρίς αυτά τα σημεία να είναι αποκομμένα από το σύνολο του έργου.
Κι όμως, όπως ήδη προαναγγείλαμε, τίποτα δεν βρίσκει στόχο, αφήνοντας και την απορία αν υπήρχε κάποιος εξαρχής. Οι ήρωες περιφέρονται ανάμεσα σε ιστορικές στιγμές και θεματικές, χωρίς καμία να αφήνει στίγμα, ή καν μια εξήγηση της παρουσίας της επί του στόρι. Ο θεατής μπορεί να υποθέσει ό,τι θέλει πάνω στα δρώμενα και τους αινιγματικούς χαρακτήρες, αλλά μέσω αυτής της υπόθεσης δεν πρόκειται να αδράξει και κάποιο νόημα που να αξίζει εντοπισμού.
Μια δουλειά σε κατάλληλα δημιουργικά χέρια, δύο ερμηνεύτριες σε οσκαρικές στιγμές, αλλά συνολικά ένα φιλμ που σε αφήνει σεναριακά έκθετο σε όλες του τις εκφάνσεις.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
