Οι Άνθρωποι που Ξέρω
- People I Know
- 2002
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Δραματικό Θρίλερ, Μυστηρίου, Νουάρ, Πολιτικό Θρίλερ
- 10 Ιανουαρίου 2003
Ο Ιλάι Γούρμαν, φημισμένος νεοϋορκέζος ατζέντης, έχει κατορθώσει να εδραιώσει τη δημόσια εικόνα των πλούσιων, διάσημων και πανίσχυρων πελατών του κατά τη διάρκεια της πολύχρονης καριέρας του. Όμως, τώρα πια ο μόνος σπουδαίος πελάτης που του έχει απομείνει είναι ο πασίγνωστος ηθοποιός Κάρι Λόνερ, εξίσου καλός σε οσκαρικές ερμηνείες αλλά και στο να εκμεταλλεύεται τους γύρω του. Το μοναδικό του πρόβλημα είναι η στάρλετ Τζίλι, γι’ αυτό και αναθέτει στον Ιλάι να τη συνοδεύσει διακριτικά… έξω από τη ζωή του. Η κοπέλα όμως τον οδηγεί σε έναν παράδεισο απαγορευμένων απολαύσεων και παράνομων δραστηριοτήτων, όπου ο Ιλάι θα γίνει μάρτυρας ενός φόνου που θα τον σοκάρει και θα αλλάξει τη ζωή του για πάντα. Ανακαλύπτοντας ότι στη δολοφονία εμπλέκονται οι πιο ισχυροί άνθρωποι της πόλης, στρέφεται για βοήθεια στη χήρα του αδελφού του, Βικτόρια, μια γυναίκα που κατανοεί απόλυτα τους όρους του εφιαλτικού αυτού παιχνιδιού και προσπαθεί να τον πείσει να εξαφανιστεί.
Σκηνοθεσία:
Daniel Algrant
Κύριοι Ρόλοι:
Al Pacino … Eli Wurman
Kim Basinger … Victoria Gray
Tea Leoni … Jilli Hopper
Ryan O’Neal … Cary Launer
Richard Schiff … Elliot Sharansky
Bill Nunn … αιδεσιμότατος Lyle Blunt
Robert Klein … Δρ Sandy Napier
Mark Webber … Ross
Peter Gerety … Norris Volpe
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jon Robin Baitz
Παραγωγή: Michael Nozik, Karen Tenkhoff, Leslie Urdang
Μουσική: Terence Blanchard
Φωτογραφία: Peter Deming
Μοντάζ: Suzy Elmiger
Σκηνικά: Michael Shaw
Κοστούμια: David C. Robinson
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: People I Know
- Ελληνικός Τίτλος: Οι Άνθρωποι που Ξέρω
Παραλειπόμενα
- Ήταν η επιστροφή του Daniel Algrant στην κινηματογραφική σκηνοθεσία έπειτα από 9 έτη, κι ενώ ενδιάμεσα είχε δημιουργική συμμετοχή στη σειρά Sex and The City.
- Το στόρι είναι ελαφριά βασισμένο πάνω στον ατζέντη Bobby Zarem.
- Το φιλμ άργησε αρκετά να πάρει διανομή στις ΗΠΑ, μια και περιείχε πλάνα των Δίδυμων Πύργων που έπρεπε να κοπούν μετά την επίθεση της 9/11, αλλά και η εικόνα του δημάρχου της Νέας Υόρκης επί της πλοκής δεν ήταν η καλύτερη.
- Το μπάτζετ εκτιμήθηκε στα 22 εκατομμύρια δολάρια, αλλά οι εισπράξεις περιορίστηκαν στα 5,4. Σε πολλές σημαντικές διεθνείς αγορές κυκλοφόρησε κατευθείαν στη μικρή οθόνη.
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 3/11/2011
Χωρίς να είναι κανένα περιπετειώδες και γεμάτο σασπένς θρίλερ, το «People I know» προωθεί υπογείως μια απίστευτη ένταση, χάρις τη ρεαλιστική της υπόσταση. Σε αυτό ποντάρει προφανώς και η ήπιων, αργών ρυθμών σκηνοθεσία του τηλεοπτικού Ντανιέλ Αλγκράντ. Όλη η ουσία λοιπόν της ταινίας βρίσκεται στο γεγονός ότι απεικονίζει μια πραγματικότητα που οι περισσότεροι αγνοούμε, αλλά και δεν θέλουμε να γνωρίζουμε. «Το χειρότερο στη ζωή είναι να ξέρεις πολλά. Μείνε αφελής», συμβουλεύει χαρακτηριστικά ο Πατσίνο έναν ανερχόμενο ηθοποιό.
Το φιλμ ξεκινάει εισάγοντάς μας στο κλίμα που επικρατεί αν κοιτάξει κανείς πίσω από την επιφανειακή λάμψη της σόου-μπιζ, αλλά επεκτείνει την προβληματική του προβάλλοντας την υποκρισία και τη διαφθορά των ανθρώπων της «εξουσίας». Ο Πατσίνο σοκάρεται (και μαζί και ο θεατής, συνειδητοποιώντας πως όλα αυτά αποτελούν -ιδιαιτέρως επίπονες- αλήθειες) όταν ανακαλύπτει ότι «οι άνθρωποι που ξέρει» κρύβουν πολύ περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να φανταστεί. Διακρίνονται επίσης αρκετές πινελιές ειρωνείας, που αποδεικνύονται εύστοχες. Επιτυχημένη είναι και η παρουσίαση της ζωής του πρωταγωνιστή, ενός παρηκμασμένου ατζέντη, σα μια ζωή πλέον ανούσια, κουραστική, αποπνικτική, φυλακισμένη σε φάρμακα και χάπια.
Βλέποντας το έργο καθαρά κινηματογραφικά, δεν πιστεύω πως θα χαραχτεί κάτι στη μνήμη του θεατή, θα έλεγα πως είναι μάλλον φτωχό. Πέρα από το φινάλε, δεν προσφέρονται ιδιαίτερες στιγμές έντασης, υπάρχουν ορισμένες μικρές σεναριακές ευκολίες και η ανάλυση χαρακτήρων δεν είναι ικανοποιητική. Ο Αλ Πατσίνο είναι καλός όπως πάντα (σε έναν ρόλο εξίσου «κουρασμένο» με εκείνον στο «Insomnia») και η Κιμ Μπάσιντζερ γλυκύτατη, αν και μάλλον διακοσμητική.
Όπως προαναφέρθηκε, βέβαια, σκοπός της ταινίας δεν είναι να ψυχαγωγήσει ή να ανεβάσει την αδρεναλίνη του θεατή, αλλά να του προσφέρει τροφή για σκέψη. Προσωπικά με προβλημάτισε βαθιά. Και δεν είναι καθόλου αισιόδοξη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η ταινία σημείωσε εμπορική αποτυχία…
Βαθμολογία:
0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα
Γκαλερι φωτογραφιων
