Σε μια απομονωμένη έπαυλη της ιρλανδικής επαρχίας, μια γυναίκα βρίσκεται μυστηριωδώς δολοφονημένη. Τη νύχτα που συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον ανεξιχνίαστο θάνατό της, η δίδυμη αδερφή της, ένα τυφλό μέντιουμ που ισχυρίζεται ότι ξέρει ποιος διέπραξε τον φόνο, επισκέπτεται την έπαυλη. Παρέα της έχει μια ανατριχιαστική τελετουργική ξύλινη κούκλα…
Σκηνοθεσία:
Damian Mc Carthy
Κύριοι Ρόλοι:
Carolyn Bracken … Dani Odello-Timmis/Darcy Odello
Gwilym Lee … Ted Timmis
Tadhg Murphy … Olin Boole
Caroline Menton … Yana
Steve Wall … Ivan
Johnny French … Declan Barrett
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Damian Mc Carthy
Παραγωγή: Katie Holly, Evan Horan, Mette-Marie Kongsved, Laura Tunstall
Μουσική: Richard G. Mitchell
Φωτογραφία: Colm Hogan
Μοντάζ: Brian Philip Davis
Σκηνικά: Lauren Kelly
Κοστούμια: Suzanne Keogh
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Oddity
- Ελληνικός Τίτλος: Οντότητα
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ SXSW.
- Βραβείο ήχου στα εθνικά βραβεία της Ιρλανδίας. Υποψήφιο για σκηνοθεσία, πρώτο γυναικείο ρόλο (Carolyn Bracken) και δεύτερο αντρικό ρόλο (Steve Wall).
Παραλειπόμενα
- Το φιλμ είναι άμεσα συνδεδεμένο με την πρώτη ταινία του Damian McCarthy, το Caveat (2020). Γυρίστηκε στα ίδια σκηνικά (έναν διαμορφωμένο κατάλληλα αχυρώνα), αλλά και η προετοιμασία του έγινε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Caveat. Κοινό σημειολογικό στοιχείο είναι μια κούκλα λαγός. Συγκεκριμένα όμως ο χαρακτήρας του Όλιν Μπουλ γεννήθηκε στο μικρού μήκους φιλμ How Olin Lost His Eye (2013), πάντα του ίδιου δημιουργού.
- Ο McCarthy όρισε ως επιρροές του το Η Κούκλα του Σατανά και τη σειρά ταινιών Creepshow. Η δε ξύλινη κούκλα παραπέμπει στο Γκόλεμ της ιουδαϊκής παράδοσης.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 26/3/2025
Ο Ντάμιαν ΜακΚάρθι γράφει και σκηνοθετεί μια ιστορία φαντασμάτων και αλλόκοτων συμβάντων, με αρκετές ανατριχίλες, αγωνία και μια τελική ανατροπή. Σε συνδυασμό με τα εξαιρετικά ηχητικά εφέ, έχεις μια ταινία τρόμου που πρέπει να δεις στον κινηματογράφο.
Η Ντάνι και ο σύζυγός της, Τεντ, επιτυχημένος ψυχίατρος, έχουν μόλις αποκτήσει ένα παλιό αρχοντικό στην ιρλανδική επαρχία. Ενώ η Ντάνι βρίσκεται εκεί μόνη της προσπαθώντας να συμμαζέψει τον χώρο, δέχεται την επίσκεψη ενός περίεργου τύπου, ασθενή του άντρα της, που της ζητά να του ανοίξει για να τη βοηθήσει, καθώς υποστηρίζει ότι κάποιος βρίσκεται μέσα στο αρχοντικό μαζί της και θέλει να τη σκοτώσει. Η Ντάνι δεν εμπιστεύεται προφανώς τον άντρα, ο τίτλος της ταινίας πέφτει στην οθόνη κι εμείς μεταφερόμαστε έναν χρόνο μετά, όπου η Ντάνι είναι νεκρή εδώ κι έναν χρόνο, ο δολοφόνος ήταν ο άντρας που της ζητούσε να του ανοίξει, ο σύζυγός της συζεί πλέον στο αρχοντικό με τη νέα αγαπημένη του, και η δίδυμη τυφλή αδερφή της Ντάνι, που είναι μέντιουμ, προσπαθεί να εξιχνιάσει τον φόνο της αδερφής της, γνωρίζοντας ότι ο αληθινός δολοφόνος είναι άλλος. Πώς θα βρει τη λύση; Με τη βοήθεια μιας ανατριχιαστικής ξύλινης τελετουργικής κούκλας, αλλά και με το πνεύμα της αδερφής της που στοιχειώνει ακόμα τον χώρο.
Το σκηνικό που στήνει ο ΜακΚάρθι είναι ιδιαίτερο. Έχει μεν όλα τα στοιχεία που μπορούν να συνθέσουν μια δυνατή ταινία τρόμου και τα χρησιμοποιεί ιδανικά (ακόμα και τα jump-scares), αλλά τα κάνει όλα με έναν δικό του τρόπο, ιδιαίτερο, κάτι που αποτυπώνεται περισσότερο στις ερμηνευτικές προσεγγίσεις των ηθοποιών. Κανείς δεν παίζει ακριβώς σαν να βρίσκεται σε ταινία τρόμου, αλλά υπάρχει μια βαθιά διάθεση για σάτιρα, για ειρωνεία. Αν αυτό το αντιληφθεί ο θεατής, μπορούν να συμβούν δύο πράγματα: α. εκτιμά περισσότερο τον κόσμο που στήνει ο σκηνοθέτης, β. νιώθει αμήχανα στις σκηνές διαλόγων και “βγαίνει” για λίγο από το κλίμα της ταινίας. Ομολογώ ότι ήμουν κάπου ενδιάμεσα κατά τη διάρκεια της προβολής, όσο όμως πλησίαζε το φινάλε έκλινα όλο και περισσότερο προς το “α”.
Το τελευταίο σαραντάλεπτο της ταινίας είναι πραγματικά χορταστικό. Οι τρομακτικές σκηνές, η όλο και πιο “βαριά” ατμόσφαιρα, η ανατροπή, το φινάλε και φυσικά η πολύ καλή ερμηνεία της Κάρολιν Μπράκεν κερδίζουν τον θεατή ταινιών τρόμου, ακόμα κι αν έχει τις όποιες ενστάσεις ως προς την ιδιαίτερη αφήγηση και τον τρόπο προσέγγισης του υλικού από τον σκηνοθέτη. Το Oddity -επισημαίνω για άλλη μία φορά- είναι ταινία για αίθουσα κινηματογράφου.
Βαθμολογία:
0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα
Γκαλερι φωτογραφιων
