Τρελές Σφαίρες 33 1/3: Η Τελευταία Προσβολή (1994)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο δαιμόνιος αστυνομικός ντετέκτιβ Φρανκ Ντρέμπιν επανέρχεται στην ενεργό δράση για να ξεσκεπάσει τα σατανικά σχέδια του Ρόκο, ενός τρομοκράτη που σκοπεύει να τινάξει στον αέρα το Λος Άντζελες. Όμως, ο Φρανκ είναι αρκετά δύσκολος αντίπαλος… για την πόλη, καθώς κι αυτός δεν παραλείπει να σκορπίζει τον πανικό και την καταστροφή όπου κι αν βρίσκεται.

Σκηνοθεσία:

Peter Segal

Κύριοι Ρόλοι:

Leslie Nielsen … αστυνόμος Frank Drebin

Priscilla Presley … Jane Spencer-Drebin

George Kennedy … αστυνόμος Ed Hocken

O.J. Simpson … ντετέκτιβ Nordberg

Fred Ward … Rocco Dillion

Kathleen Freeman … Tanya Peters

Ellen Greene … Louise

Ed Williams … Ted Olsen

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Pat Proft, David Zucker, Robert LoCash

Παραγωγή: Robert K. Weiss, David Zucker

Μουσική: Ira Newborn

Φωτογραφία: Robert M. Stevens

Μοντάζ: James R. Symons

Σκηνικά: Lawrence G. Paull

Κοστούμια: Mary E. Vogt

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Naked Gun 33 1/3: The Final Insult
Ελληνικός Τίτλος: Τρελές Σφαίρες 33 1/3: Η Τελευταία Προσβολή

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Τηλεοπτική σειρά: Police Squad! των Jim Abrahams, David Zucker, Jerry Zucker.

Παραλειπόμενα

Το νούμερο στον τίτλο (33 1⁄3) δεν είναι τυχαίο, κι αναφέρεται στον αριθμό των περιστροφών ανά λεπτό που ένας δίσκος φωνογράφου παίζει. Αρχικά, ήταν να ονομαστεί The Naked Gun 33 1⁄3: Just for the Record, αλλά κατάλαβαν ότι το κοινό δεν θα πιάσει το αστείο.
Τελευταία ταινία για τον O. J. Simpson, πριν βρεθεί στην περίφημη δίκη του που σόκαρε τις ΗΠΑ.
Διάσημοι κάνουν περάσματα στην ταινία, μεταξύ αυτών οι: James Earl Jones, Olympia Dukakis, Elliott Gould, Raquel Welch, ‘Weird Al’ Yankovic και Pia Zadora.
Πολλές σκηνές εδώ ήταν “κοψίματα” από τα τις δύο πρώτες ταινίες. Χαρακτηριστικά, η πρώτη σκηνή της ταινίας είχε κοπεί από την πρώτη της σειράς.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 19/8/2019

Μακάρι όλες οι «προσβολές» να ήταν έτσι! Ενδιάμεσα από τις μεγάλες στιγμές των ZAZ και τα χάλια από το 2000 κι έπειτα, οι τρίτες Τρελές Σφαίρες δεν πετυχαίνουν ούτε δράμι πρωτοτυπίας επί της φόρμας της παρωδίας, όπως αυτή εξελίχθηκε μέσα στα 1980, αλλά δεν ρίχνουν και από το παράθυρο όσα μας άρεσαν από την πρώτη και τη δεύτερη ταινία της σειράς. Πολύ πιο απλά, το κέφι είναι εξασφαλισμένο, το γέλιο κυμαίνεται από τρανταχτό ως κάποιες κρυάδες, ενώ ο Leslie Nielsen δεν έχει χάσει πουθενά τη φόρμα παλαβομάρας του.

Πλοκή ή κάποια πρωτοτυπία επί του στόρι μην αναζητήσετε, αλλά λειτουργεί το εύρημα για γκραντ-φινάλε σε απονομή των Όσκαρ. Δυστυχώς, από την άλλη, κανείς δεν ενδιαφέρεται για κάποιον από τους νέους χαρακτήρες, οι παλιότεροι απλά υπάρχουν μέσα στο μπούγιο, μερικά από τα αστεία, ακόμα κι από τα καλά, είναι ξαναειδωμένα από πριν, ενώ η πολύ μικρή διάρκεια φαίνεται κι επί του πρακτέου. Καλύτερο από τα Hot Shots που ανήκουν στην ίδια «ενδιάμεση» φουρνιά, και μια σειρά που στο χαλαρό και δίχως πολλές απαιτήσεις εκ μέρους του κοινού θα μπορούσε να τραβήξει και περισσότερο (εδώ έχουν τραβήξει άλλες κι άλλες). Ιδίως αν δει κανείς τον μετέπειτα ξεπεσμό του Nielsen, φτάνει να νοσταλγεί την ταυτοποίηση του ως ντετέκτιβ Ντρέμπιν.

Βαθμολογία: