Monday

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 20/5/2021

Θέλει κανείς να τοποθετηθεί θετικά απέναντι στο νέο εγχείρημα του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, δεδομένου ειδικά του ενθουσιασμού με τον οποίο «ορμάει» στο θέμα τού ασυγκράτητου ερωτικού πάθους, αλλά υπάρχουν εμφανή προβλήματα. Το καλό είναι πως το πρωταγωνιστικό ντουέτο των Denise Gough και Sebastian Stan, διαθέτοντας μεγάλα αποθέματα ενέργειας που ξέρει πώς να τα αξιοποιήσει, διαρκώς αμφιταλαντευόμενο σε ένα γιν/γιανγκ ευφορίας κι απελπισίας, δημιουργικότητας κι αυτοκαταστροφής, αγάπης και μίσους, κουβαλάει στους ώμους του ολόκληρο το φιλμ και χαρίζοντάς του δύο ερμηνείες εντυπωσιακής ειλικρίνειας, που καταφέρνουν να μεταφέρουν στον θεατή συναισθήματα που από μόνο του το σενάριο δεν θα μπορούσε να μεταδώσει αποτελεσματικά. Οι δυο τους αποτελούν δίχως καμία αμφιβολία τη ραχοκοκαλιά και την καρδιά του φιλμ, και η αξία της συνεισφοράς τους δεν μειώνεται από την υπερβολική πληθώρα δεύτερων ρόλων και γκεστ εμφανίσεων (από τον Βαγγέλη Μουρίκη μέχρι τον Ανδρέα Κωνσταντίνου) που λειτουργούν κάπως αποπροσανατολιστικά από το δράμα που βρίσκεται στο επίκεντρο.

Δυστυχώς, όμως, το κείμενο δεν μπορεί να πείσει για τη σημασία και τη βαρύτητα της ερωτικής σχέσης των πρωταγωνιστών, να καταστήσει ξεκάθαρο το γιατί το συγκεκριμένο «καταραμένο» ρομάντζο είναι μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί, λαμβάνοντας υπόψιν ότι ούτε πολλά πράγματα γίνονται γνωστά για τους δύο κεντρικούς ήρωες, επομένως δεν προχωράει πολύ βαθιά η πλευρά του ψυχογραφήματος και δεν γίνονται κι απόλυτα κατανοητές ως λογικά επακόλουθες αρκετές από τις ενέργειές τους, ενώ και τα τετριμμένα σχήματα (ενδεικτικά ο ανώριμος άνδρας, η μυστικοπαθής γυναίκα με πολλές συναισθηματικές μεταπτώσεις) συσσωρεύονται όσο προχωράει ο κινηματογραφικός χρόνος. Επικρατεί μια απλότητα στη γραφή που λειτουργεί ως δίκοπο μαχαίρι, καθώς από τη μία δίνει μια αμεσότητα που χρειάζεται η αφήγηση, από την άλλη ξεκαθαρίζει ότι το βάθος στην ανάλυση φτάνει μέχρι ενός σημείου. Το δε φινάλε δείχνει μια πρόδηλη αμηχανία εκ μέρους των Παπαδημητρόπουλου και Hayes για το προς ποια κατεύθυνση να οδηγήσουν την ιστορία τους, κάτι που φανερώνεται κι από τον εξαιρετικά επαναλαμβανόμενο χαρακτήρα της δράσης (αρκεί κανείς να μετρήσει τις σκηνές που περιλαμβάνουν κλάμπινγκ).

Υπάρχουν ομολογουμένως στιγμές έντονες, που παίρνουν μεγαλύτερα ρίσκα δραματουργικά και που προσδίδουν στο σύνολο, σποραδικά, ένα ειδικό βάρος, αλλά δεδομένων των αδιεξόδων στα οποία καταλήγει η πλοκή, πρόκειται απλά για πινελιές που ξεχωρίζουν θετικά σε ένα αμήχανο σύνολο, χωρίς να ανυψώνουν τη δραματουργική του αξία. Το χιούμορ είναι απρόσμενα λειτουργικό και καλοδεχούμενο, με την εξαίρεση μιας χοντροκομμένης σκηνής, και ίσως αν υπήρχε σε μεγαλύτερες δόσεις και βρισκόταν και σε αρμονία παράλληλα με τον πυρήνα της ιστορίας, να προέκυπτε ένα ανώτερο τελικό αποτέλεσμα. Άλλα ευρήματα είναι μάλλον λιγότερο επιτυχημένα, με πιο χαρακτηριστικό τη χρήση της «Συννεφούλας» του Σαββόπουλου, που ως συμβολισμός και σχολιασμός επάνω στη φύση της σχέσης του ζευγαριού είναι κάπως κραυγαλέος, ενώ φαντάζει κι ως άτσαλα ενταγμένο στον κορμό της ταινίας προκειμένου να ενισχύσει με το ζόρι σχεδόν ένα στοιχείο ελληνικότητας.

Σε γενικές γραμμές, ενώ εντοπίζονται τόσο μια εκτιμητέα φιλοδοξία σε επίπεδο προθέσεων όπως και μεμονωμένες αρετές (σε αυτές να συμπεριληφθεί και μια ικανοποιητική οπτικά αξιοποίηση τοποθεσιών κυρίως μέσα και κοντά στην Αθήνα), το μείγμα δυστυχώς δεν «δένει».

Βαθμολογία: