Κινγκ: Μια Ιστορία Εκδίκησης (2016)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο νοτιοαφρικανός Τζέικομπ Κινγκ είναι ένας ξένος σε ξένη γη. Αντί να λουφάζει κάτω από τον καυτό ήλιο της Πόλης των Αγγέλων, αυτός περιδιαβαίνει στο άναρχο, κολασμένο αστικό τοπίο, ανάμεσα σε συμμορίες του δρόμου και αγριότητες. Η αδελφή του έχει σκοτωθεί. Επιζητεί απαντήσεις, επιζητεί εκδίκηση. Και πάνω από όλα αυτά, θέλει αίμα.

Σκηνοθεσία:

Fabrice du Welz

Κύριοι Ρόλοι:

Chadwick Boseman … Jacob King

Luke Evans … Δρ Paul Wentworth

Teresa Palmer … Kelly

Natalie Martinez … Trish

Alfred Molina … Mike Preston

Tom Felton … Frankie

Dale Dickey … Κα Lazlo

Jake Weary … Bill

Chris Mulkey … Frank Leary

Tom Wright … Waylon

Sibongile Mlambo … Bianca King

Anna Diop … Becca

Ava Kolker … Boot

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Oliver Butcher, Stephen Cornwell

Παραγωγή: Simon Cornwell, Stephen Cornwell, David Lancaster

Μουσική: Vincent Cahay

Φωτογραφία: Monika Lenczewska

Μοντάζ: Beatrice Sisul

Σκηνικά: Melanie Jones

Κοστούμια: Alexis Scott

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Message from the King
Ελληνικός Τίτλος: Κινγκ: Μια Ιστορία Εκδίκησης

Παραλειπόμενα

Ο Chadwick Boseman είχε δηλώσει πως την προσφορά του Νοτιοαφρικανού που είχε ως Black Panther, την είχε διδαχτεί από αυτή την ταινία.
Ενώ κόστισε 10 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ έβγαλε από τα ταμεία μόνο 315 χιλιάδες. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στο Netflix να το ενσωματώσει γρήγορα στην πλατφόρμα του.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 10/3/2018

Οι ιστορίες εκδίκησης-αυτοδικίας έχουν γίνει πλέον μοτίβο στον κινηματογράφο, και μάλιστα συνηθίζουν να έχουν το ίδιο αλά νουάρ ύφος. Εδώ, η σκηνοθετική άποψη του Φαμπρίς ντι Βελτζ είναι να δώσει ένα φιλμ δύσκολο προς παρακολούθηση, και το πετυχαίνει τόσο ηθελημένα, όσο όμως κι άθελα του. Έχει σκηνές σκληρές για το μάτι και γενικά τις αισθήσεις, αλλά και την ίδια ώρα δεν κάνει χάρες σε ένα συνηθισμένο στα αμερικανικού τύπου θρίλερ κοινό, αφήνοντας το συναίσθημα στον αέρα και όχι στην εικόνα. Κι ενώ με όλα αυτά μπορείς να πεις ότι όλα πηγαίνουν ρολόι για ένα ευρωπαϊκού-αλά Τζάρμους τύπου νουάρ, το σενάριο τα αναποδογυρίζει όλα και ο ντι Βελτζ χάνεται στις υποπλοκές και στο ίδιο του σκοτάδι. Έτσι, ο θεατής πλάνο με πλάνο απομακρύνεται από το έργο που μοιάζει πλέον χαοτικό, μακριά από την απλότητα που υπόσχονταν στην αρχή του.

Βαθμολογία: