Ma

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 30/5/2019

Μετά το θρίλερ μυστηρίου με το «Κορίτσι του Τρένου», ο Tate Taylor αποφασίζει να μεταπηδήσει και στον τρόμο με το καινούριο του φιλμ, με το αποτέλεσμα να υπακούει στις συνήθεις συμβάσεις του είδους, αλλά να αποδεικνύεται αρκετά λειτουργικό από ψυχαγωγική άποψη και ως κατασκευή. Ίσως το πιο σημαντικό ατού εδώ να είναι η ίδια η Octavia Spencer, όχι μόνο από ερμηνευτικής πλευράς μιας και κατορθώνει να χτίσει μια πραγματικά απειλητική φυσιογνωμία μέσα από τρομερής ακρίβειας μανιερισμούς, αλλά και στο πως οικοδομείται σεναριακά η ηρωίδα της, με έναν τρόπο σαν να αποτελεί ένα ανατρεπτικό σχόλιο επάνω στη φιλμική περσόνα που έχει φτιάξει η ηθοποιός μέσα από την κινηματογραφική της παρουσία όλα αυτά τα χρόνια και γενικότερα επάνω στο κλισέ της φιγούρας του «συγκαταβατικού Αφροαμερικανού». Πέρα κι από αυτό το προτέρημα όμως, το «Ma» επιδεικνύει μια ικανοποιητική επίγνωση των μηχανισμών του σασπένς, κυρίως μέσω της εκρηκτικής κορύφωσής του, της οποίας έχει προηγηθεί μια σταδιακή κλιμάκωση, βραδυφλεγής μεν ενίοτε και σε κουραστικό βαθμό, κατανοητή όμως ως επιλογή όταν δει κάποιος τη μεγάλη εικόνα. Εν ολίγοις, πρόκειται για ταινία συνταγής μεν, με τη λογική ταχυφαγείου ίσως, αλλά αρκούντως αποτελεσματικής για να προσφέρει εφήμερες συγκινήσεις που κρατούν μια καλή συντροφιά έστω και μονάχα κατά τη διάρκεια της θέασης.

Ένας από τους λόγους που το συγκεκριμένο πόνημα ξεφεύγει από τα στεγανά του χαμηλού μέσου όρου ποιότητας που έχει καταλήξει να είναι η νόρμα στο είδος το οποίο ανήκει είναι και η πνευματώδης γραφή του Scotty Landes, που πιάνει ελαφρώς αυτόν τον αυτοσαρκαζόμενο και ειρωνικό τόνο μιας «Κραυγής Αγωνίας» με ένα μοντέρνο φίλτρο αλά Jordan Peele μιας κι εδώ υπάρχει η διαβόητη Blumhouse ως εταιρεία παραγωγής. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κάποια ενοχλητικά στοιχεία εδώ κι εκεί που αφήνουν μια άσχημη γεύση και μπλοκάρουν ένα ποσοστό της απόλαυσης που προκύπτει κατά την παρακολούθηση όπως ο ακραία στερεοτυπικός χαρακτήρας που υποδύεται η Missi Pyle ή ο τρόπος αφήγησης που αποκαλύπτει σταδιακά μέσω χρονικών αναδρομών λεπτομέρειες από το μυστήριο που βρίσκεται στο επίκεντρο της πλοκής, διαλύοντας έτσι τη γοητεία που θα προέκυπτε αν αυτό διατηρούταν στο σκοτάδι μέχρι μια καθορισμένη στιγμή που θα ερχόταν εξ ολοκλήρου στο φως. Επίσης θα βοηθούσε αν υπήρχε ένα πλουσιότερο πλαίσιο χαρακτήρων γύρω από τη Spencer. Ερμηνευτικά μπορεί να υπάρχουν ηθοποιοί που ξεχωρίζουν (η Juliette Lewis είναι τόσο απολαυστική που απορεί κανείς βλέποντάς την πώς δεν κατάφερε να φτιάξει το όνομα για το οποίο προοριζόταν κατά τη δεκαετία του 1990), οι ήρωες όμως παραμένουν με ελάχιστο δραματουργικό ενδιαφέρον, ειδικά σε σύγκριση με την πρωταγωνίστρια, παρόλο που είναι δοσμένοι με μικρότερο βαθμό κοινοτοπίας από ό,τι συνηθίζεται στο ιδίωμα στο οποίο ανήκει η ταινία.

Τα κατά του σχολικού εκφοβισμού μηνύματα που πηγάζουν από τον μύθο είναι μεν καλοδεχούμενα, αλλά μοιάζουν λιγάκι προσχηματικά, για να «ψαρέψει» το φιλμ μια πιο θετική ανταπόκριση τη στιγμή που δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα συμπαθέστατο θρίλερ που λειτουργεί σαν ένα τρενάκι του τρόμου. Αξίζουν εύσημα πάντως για την αποτύπωση των εφήβων που χαρακτηρίζεται από μια ειλικρίνεια την οποία φαίνεται να ξεχνάει σιγά σιγά το Χόλιγουντ, το οποίο τείνει να απεικονίζει τη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα όλο και συχνότερα με έναν εκνευριστικά «μικρομεγαλίστικο» αέρα. Επειδή υπάρχει και μια προφανής εμπορική στόχευση, εντοπίζεται και μια σχετική ατολμία ως προς το πόσο μακριά πηγαίνει το σενάριο τη βιαιότητα και τη νοσηρότητα της κεντρικής ηρωίδας, με αποτέλεσμα οι ανατριχίλες ποσοτικά να είναι λιγότερες από το επίπεδο αυτό που θα καθιστούσε το φιλμ ένα πραγματικά σπουδαίο παράδειγμα για την κατηγορία του. Παρόλα αυτά, το «Ma» μπορεί να αναγνωριστεί για κάποιους στόχους που καταφέρνει να πετύχει, με κυριότερο το ότι συνδυάζει την επιδερμική ευχαρίστηση με ένα επίπεδο που μπορεί ενίοτε να ξεπέφτει σε ευκολίες, ποτέ όμως σε φτήνιες.

Βαθμολογία: