Ο Ρίτσαρντ και η Μίλντρεντ Λάβινγκ είναι ένα διαφυλετικό ζευγάρι στη Βιρτζίνια του 1958. Οι αρχές εισβάλουν στο σπίτι τους, τους συλλαμβάνουν και καταδικάζονται σε έναν χρόνο φυλάκισης. Η ποινή τους, όμως, αναβάλλεται με την προϋπόθεση να εξοριστούν από την πολιτεία. Τον επόμενο καιρό, το ζευγάρι πασχίζει να βρει νέο σπίτι. Κι αυτό επειδή ο Ρίτσαρντ είναι λευκός και η Μίλντρεντ μισή μαύρη και μισή Τσερόκι.
Σκηνοθεσία:
Jeff Nichols
Κύριοι Ρόλοι:
Joel Edgerton … Richard Loving
Ruth Negga … Mildred Loving
Marton Csokas … σερίφης Brooks
Nick Kroll … Bernie Cohen
Michael Shannon … Grey Villet
David Jensen … δικαστής Bazile
Bill Camp … Frank Beazley
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jeff Nichols
Παραγωγή: Nancy Buirski, Ged Doherty, Colin Firth, Sarah Green, Peter Saraf, Marc Turtletaub
Μουσική: David Wingo
Φωτογραφία: Adam Stone
Μοντάζ: Julie Monroe
Σκηνικά: Chad Keith
Κοστούμια: Erin Benach
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Home Cinema.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Loving
Ελληνικός Τίτλος: Loving
Σεναριακή Πηγή
- Ντοκιμαντέρ (θέμα): The Loving Story της Nancy Buirski.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου (Ruth Negga).
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού (Joel Edgerton) σε δράμα, και πρώτου γυναικείου ρόλου (Ruth Negga) στην ίδια κατηγορία.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.
Παραλειπόμενα
- Μέρος της παραγωγής γυρίστηκε έξω από τις φυλακές της Βιρτζίνια, όπου το πραγματικό ζευγάρι φυλακίστηκε, αλλά και στο αληθινό δικαστήριο που είχε γίνει η δίκη τους.
- Συμπτωματικά, η Ruth Negga είναι κόρη διαφυλετικού γάμου.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Για την ταινία γράφτηκε από τον David Wingo το τραγούδι Loving, που ερμηνεύεται από τον Ben Nichols του συγκροτήματος Lucero.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/3/2019
Ένα πρώτης τάξης μάθημα για όσους πιστεύουν ότι μονάχα η βία αντιμάχεται επιτυχώς τη βία. Ο Jeff Nichols απορροφά όλες τις εντάσεις και μας παρουσιάζει με την απαραίτητη νηνεμία, που έτσι κι αλλιώς τον διακρίνει, μια ιστορική υπόθεση που έβαλε έναν «αλφαδιασμένο» θεμέλιο λίθο στον αγώνα υπέρ της διαφυλετικής ισότητας.
Θα απογοητεύσει όσους ήθελαν να δουν ατόφια βία, αφού ελάχιστα ως θεατές είμαστε εκπαιδευμένοι να μην αντιλαμβανόμαστε ότι η βία μπορεί να επιβάλλεται και υπό τόσο σιωπηλούς όρους. Βρισκόμαστε σε μια εποχή μεταίχμιο του αγώνα των έγχρωμων στις ΗΠΑ, μια εποχή που και αρκετοί λευκοί είχαν μαζικά αρχίσει να μάχονται στο πλάι τους. Και όπως ευελπιστούσε πρωτίστως κι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, οι αλλαγές πρώτα θα κατοχυρώνονταν στα νομικά χαρτιά: ένα όπλο που ο έγχρωμος στερούνταν επί της καθολικής νομοθεσίας, ακόμα κι έναν αιώνα μετά τη λήξη του τόσο κρίσιμου αμερικανικού εμφυλίου. Το φιλμ θέλει ακριβώς σε αυτό να στοχεύσει. Το αντρόγυνο Λόβινγκ θέλει απλά την ησυχία του και μια απλή ζωή. Δεν είναι οι επαναστάτες που θα αντιδράσουν για να βρουν το δίκιο τους. Ειδικά ο σύζυγος (ένας Joel Edgerton πιο στωικός από ποτέ) στερείται ονείρων πέρα από το πάει στη δουλειά του και να γυρίσει σπίτι στην οικογένεια του. Η δε γυναίκα (η Ruth Negga σε μια απαλά δυναμική ερμηνεία) γνωρίζει ότι είναι αυτή που το χρώμα της καταπιέζεται, αλλά και η δική της επανάσταση αρχίζει και τελειώνει στο να συνεχίζει ο άντρας της να τη φροντίζει. Κι αυτός το πράττει δίχως διαλείμματα κι αμφιβολίες.
Ο Nichols σέβεται πρωτίστως το ζευγάρι που βιογραφεί, υπηρετεί το σινεμά του αποστερώντας το όμως από τις γνωστές του εκρήξεις, και εντέλει διδάσκει απλότητα, σεμνότητα και ότι υπάρχουν άνθρωποι παράλληλα με τον κόσμο που διαφημίζεται μέσω των τηλεοπτικών μας δεκτών, που όμως είναι ικανός να αλλάξει περισσότερα από όσα αντέχουν ακόμα και οι δυνάμεις του. Μια ταινία που δεν κάνει πολλά για να κεντρίσει, δεν απαιτεί τίποτα δε περισσότερο από τη συμπάθεια μας και το να βγάλουμε από μέσα μας τις μεγαλοστομίες που μας ποτίζουν ολόγυρα. Ακόμα κι ο πήχης ποιότητας της υποβιβάζεται, λόγω του ότι όλα είναι γρήγορα δοσμένα κι ελάχιστα αλλάζουν μέχρι και το φινάλε, για να περάσει αυτό της το μήνυμα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
