
Εγκλωβισμένος
- Trilogya al Ahava - Einayim Sheli
- Love Trilogy: Chained
- 2019
- Ισραήλ
- Εβραϊκά
- Δραματική, Δραματικό Θρίλερ, Πολιτική
- 30 Σεπτεμβρίου 2021
Ο Ρασί υπηρετεί στην αστυνομία εδώ και 16 χρόνια. Πριν από δύο χρόνια, παντρεύτηκε την Αβιγκέλ, μια διαζευγμένη μητέρα με μια νεαρή κόρη. Ο σκληρός όμως χαρακτήρας του Ρασί συγκρούεται με την προκλητική φύση της κόρη του. Αυτό, μαζί με τη συνεχή έκθεση στη βία στη δουλειά του, δεν μπορούν να επισκιάσουν την ελπίδα του να γίνει πατέρας σε ένα νέο παιδί. Ο κόσμος του κλονίζεται όταν δύο νεαρά αγόρια, ύποπτα για πώληση ναρκωτικών σε ένα τοπικό σχολείο, τον κατηγορούν για σεξουαλική παρενόχληση. Ο Ρασί μπαίνει σε διαθεσιμότητα μέχρι να αποδειχθεί αθώος. Καθώς περνάει ο καιρός, ωθείται στα άκρα και εξωτερικεύει πλευρές της προσωπικότητάς του που μέχρι τώρα ήταν κρυμμένες.
Σκηνοθεσία:
Yaron Shani
Κύριοι Ρόλοι:
Eran Naim … Rafi ‘Rashi’ Malka
Stav Almagor … Avigail Malka
Stav Patay … Yasmin
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Yaron Shani
Παραγωγή: Naomi Levari, Saar Yogev
Φωτογραφία: Nizan Lotem, Shai Skiff
Μοντάζ: Yaron Shani
Σκηνικά: Yoav Sinai
Κοστούμια: Shiko Zioni
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Trilogya al Ahava – Einayim Sheli
- Ελληνικός Τίτλος: Εγκλωβισμένος
- Διεθνής Τίτλος: Love Trilogy: Chained
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Chained
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Love Trilogy: Stripped (2018)
- Love Trilogy: Reborn (2019)
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο σκηνοθεσίας και πρώτου αντρικού ρόλου (Eran Naim) στα εθνικά βραβεία του Ισραήλ. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία.
- Βραβείο καλύτερης ισραηλινής ταινίας στο φεστιβάλ της Ιερουσαλήμ.
Παραλειπόμενα
- Δεύτερο μέρος της Τριλογίας της Αγάπης του Yaron Shani.
- Ο Shani εργάστηκε με μη επαγγελματίες ηθοποιούς, αλλά και χωρίς σενάριο, με αυτοσχεδιασμούς ανά σκηνή. Επίσης, γυρίστηκε “μία και έξω”, χωρίς καμία πρόβα.
- Ο Eran Naim είναι πρώην αστυνομικός, και ο σκηνοθέτης τον είχε χρησιμοποιήσει ξανά στο Σταυροδρόμια Ζωής (2009). Παίρνει μέρος και σε όλη την τριλογία.
Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 30/9/2021
Όσο προχωράει η πλοκή, τόσο πιο άβολη κι ενοχλητική γίνεται η εμπειρία της θέασης του «Εγκλωβισμένου» του Yaron Shani, και μάλιστα για όλους τους σωστούς λόγους. Πρόκειται για ένα σπάνιας διεισδυτικότητας ψυχογράφημα, που προχωράει όλο και πιο βαθιά όσο περνάει η ώρα, εν είδει κατάδυσης σε μια ατομική κόλαση, στον βαθμό που να θέτει άβολα ερωτήματα στον θεατή. Κι ενώ δεν πρόκειται για σινεμά απαραίτητα δύσκολο νοηματικά ή σε ύφος, η επιμονή του να διατηρήσει σοβαρούς τόνους ελέω θεματολογίας και να αποφύγει λαϊκίστικες ψυχαγωγικές ατραπούς για να γίνει πιο ευκολοχώνευτο, είναι πιθανό να κρατήσει άδικα εκτός μια μερίδα του κοινού.
Με ταιριαστό τρόπο με τη θεματολογία, η σκηνοθεσία αποφεύγει τα ωραιοποιημένα καδραρίσματα, επιλέγοντας τον δρόμο των ασφυκτικών κοντινών που εντείνουν μια αίσθηση κλειστοφοβική και σχεδόν πάλλονται από τον συναισθηματισμό των ερμηνευτών. Πέρα από την πλευρά της ανάλυσης χαρακτήρα, το σενάριο περιγράφει παράλληλα και μια ισραηλινή κοινωνία σε κρίση, όπου η εσωτερική καταπίεση σε πολλαπλά επίπεδα οδηγεί σε ξεσπάσματα βίας (οι δυσάρεστες υποθέσεις που καλείται ανά σημεία να εξιχνιάσει ο πρωταγωνιστής του Eran Naim) και σε διαμόρφωση δυστυχισμένων προσωπικοτήτων. Κάλλιστα θα μπορούσε να διαβαστεί και ως μια αλληγορία επάνω στη φύση της κρατικής καταστολής εν γένει, την οποία εκπροσωπεί το επάγγελμα του κεντρικού ήρωα. Και όσο αναπτύσσεται η πλοκή που εξυφαίνει ο Shani, τόσο μεγεθύνονται οι σκοτεινές πλευρές του μεσήλικα Rashi, και αυτό που ξεκινά ως η διαδρομή ενός αντιήρωα καταλήγει να γίνεται ένα ταξίδι στην καρδιά του κτήνους, μια διεξοδική θεώρηση ενός ατόμου που ακολουθεί ένα προσωπικό μονοπάτι εις βάρος των ανθρώπων του περιβάλλοντός του στο οποίο κάθε έννοια λύτρωσης έχει εκπαραθυρωθεί προ πολλού. Και όλη αυτή η ενδότερη ασχήμια, σε αντίθεση με τον ξεκάθαρα λούμπεν περίγυρο ενός σύμπαντος τύπου Ferrara, που ίσως να έχει ασκήσει μια επιρροή στο συγκεκριμένο φιλμ, καλύπτεται από έναν καθωσπρεπισμό και μια καλογυαλισμένη βιτρίνα που στρατηγικά καλύπτει οτιδήποτε προβληματικό κάτω από ένα νοητό χαλί. Το πιο ανησυχητικό είναι πως ο χαρακτήρας που βρίσκεται στο επίκεντρο, παρότι φτάνει στο έσχατο σημείο βαρβαρότητας, παραμένει ανθρώπινος, σαν να επισημαίνεται εκ μέρους του σκηνοθέτη και σεναριογράφου ότι η γραμμή μεταξύ «κανονικότητας» και παράνοιας είναι πιο λεπτή από αυτό που φαίνεται. Ορθώς δεν δίνονται ξεκάθαρες εξηγήσεις για όλες τις συμπεριφορικές πτυχές του αμφιλεγόμενου αυτού προσώπου: η υπερεπεξηγηματικότητα βλάπτει την εικόνα που δίνει προς τα έξω ο κινηματογραφιστής σχετικά με την εμπιστοσύνη που έχει απέναντι στο κοινό του…
Η κατάσταση στην οποία κινείται ο Rashi είναι πολυσύνθετη κι έχει τις ρίζες της σε πολλές αιτίες, από την πατριαρχική δομή της κοινωνίας γύρω του η οποία του έχει δώσει και τα ανάλογα ερεθίσματα και αντιλήψεις, μέχρι τη φύση του επαγγέλματός του που έχει ως προαπαιτούμενο το να «σκοτώσει» κανείς τον οίκτο μέσα του προκειμένου να εξυπηρετήσει το κράτος. Όσο περισσότερο ο ίδιος αποκτάει σταδιακά το προφίλ του δυνάστη κυρίως εντός της οικογένειάς του αλλά και όσον αφορά τρίτα πρόσωπα, άλλο τόσο γίνεται εμφανής η επίδραση ενός αντίστοιχα καταπιεστικού συστήματος πάνω του. Μεθοδικά χτίζεται μια ένταση που ενίοτε φτάνει σε αβάσταχτα ύψη, και όταν έρχεται το σοκ του φινάλε, το παζλ ξεδιπλώνεται πλήρως στα μάτια του θεατή, έχοντας πλέον μπροστά του την εικόνα μιας τραγωδίας που είναι διπλά συγκλονιστική, ακριβώς επειδή αφορά ανθρώπους που δεν είναι τόσο μακριά από αυτό που γίνεται αντιληπτό ως μέσος όρος. Φυσικά υπάρχει και η εκπληκτική συμβολή του Eran Naim ερμηνευτικά, ο οποίος δεν φιλτράρει και δεν ωραιοποιεί τον ρόλο που έχει να υποδυθεί, φροντίζοντας όμως την ίδια στιγμή να προσθέσει τις πινελιές εκείνες που χρειάζονται για να κάνει τον ήρωά του πολυδιάστατο. Είναι ένα άκρως αφοσιωμένο πορτρέτο που συμπληρώνει ιδανικά τη δουλειά που γίνεται εκ μέρους του σεναρίου.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια ανατριχιαστική ματιά σε μια διάσταση της κουλτούρας της αρρενωπότητας που εξάγει δύσκολα συμπεράσματα.
Βαθμολογία: