Λυκάνθρωποι

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 31/10/2024

Στον μεσαίωνα μεταφέρεται μια οικογένεια Γάλλων ενώ παίζει ένα παλιό επιτραπέζιο παιχνίδι με θέμα τους λυκανθρώπους. Ο μπαμπάς, η μαμά, τα τρία παιδιά τους και ο παππούς κατά τη μεταφορά τους ανακαλύπτουν ότι έχουν ο καθένας διαφορετικές μαγικές δυνάμεις, τις οποίες πρέπει να αξιοποιήσουν ώστε να βρουν τέσσερις λυκανθρώπους, για να καταφέρουν να επιστρέψουν στην εποχή τους. Το παιχνίδι γίνεται πραγματικότητα για την οικογένεια, αλλά μαζί και ο κίνδυνος, τόσο των μυθικών πλασμάτων όσο και της περίεργης εποχής στην οποία έχουν βρεθεί.

Το Loups-Garous είναι συμπαθητικό μείγμα Jumanji και Dungeons and Dragons. Η ιδέα για την ταινία προέρχεται ούτως ή άλλως από ένα πολύ γνωστό βραβευμένο επιτραπέζιο παιχνίδι (Les Loups-garous de Thiercelieux), δημιούργημα των Φιλίπ ντες Παγιέρ και Ερβέ Μαρλί, με τον δεύτερο να φαίνεται ότι εδώ εκτελεί και χρέη συν-σεναριογράφου, μαζί με τον σκηνοθέτη Φρανσουά Ουζάν.

Ο Ουζάν συνεργάζεται γενικά με το Νέτφλιξ το τελευταίο διάστημα, με καλύτερη στιγμή του το Lupin, του οποίου υπογράφει το σενάριο. Σκηνοθετικά δεν έχει να επιδείξει ούτε μεγάλο αλλά ούτε σημαντικό έργο. Μια μεγάλου μήκους ταινία (γυρισμένη στην Ελλάδα), μια μικρής διάρκειας και μερικά επεισόδια τηλεοπτικών σειρών συμπληρώνουν τις σκηνοθετικές του δουλειές, σε αντίθεση με τη δουλειά ως σεναριογράφος που ξεκινά από το 2008 και φτάνει μέχρι σήμερα και που φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα. Οι δουλειά του στο Loups-Garous δεν είναι κακή. Δεν ξεφεύγει βέβαια της τηλεοπτικής αισθητικής, αλλά μιλάμε για παραγωγή του Νέτφλιξ οπότε αυτό ίσως και να μην πλέον άξιο σχολιασμού. Ο Ουζάν λοιπόν καταφέρνει να φτιάξει μια ταινία που απευθύνεται σχεδόν σε όλη την οικογένεια (ίσως όχι σε παιδιά κάτω των επτά χρονών) με ελάχιστη βία, με χιούμορ, με συμπαθητικά ειδικά εφέ (ψηφιακά και πρακτικά) και αξιοπρεπείς ερμηνείες από καλούς ηθοποιούς. Η δράση μπορεί κάπου να χωλαίνει, αλλά δεν κοστίζει ιδιαίτερα αυτό στο τελικό αποτέλεσμα, ενώ και το χιούμορ μπορεί να φανεί κάπως περίεργο μερικές φορές σε κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με τον τρόπο των Γάλλων, που ενώ έχουν ένα “δικό” τους χιούμορ, όπου πολλές φορές προσπαθούν να μιμηθούν το αμερικανικό και το “χάνουν”. Νομίζω ότι αποκορύφωμα του περίεργου χιούμορ είναι η σκηνή με τη Μόνα Λίζα στο φινάλε της ταινίας.

Υπάρχει ένα γλυκό μήνυμα για τη δύναμη της οικογένειας, τους δεσμούς μεταξύ των μελών, το οποίο εκφράζεται κυρίως μέσα από τον Ζαν Ρενό, που υποδύεται τον παππού, που βρίσκεται στα πρώτα στάδια της γεροντικής άνοιας αλλά όσο βρίσκεται μέσα στο παιχνίδι είναι υγιέστατος. Αυτό του δίνει τη δυνατότητα να γράψει τις αναμνήσεις του και να τις δώσει χειρόγραφα στον γιο του, μαζί με ένα όμορφο, συγκινητικό μήνυμα.

Προσφέρεται για οικογενειακή προβολή το Loups-Garous ένα σαββατοκύριακο στο σπίτι ή ακόμα και αργότερα, τις ημέρες των χριστουγεννιάτικων διακοπών. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο, δεν είναι κάτι που δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί, αλλά για μια τηλεοπτική προβολή είναι μια χαρά. Τώρα αν το συγκρίνεις με το Jumanji (το παλιό, με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς) ή την πρόσφατη κινηματογραφική μεταφορά του Dungeons and Dragons, τότε θα ηττηθεί σχετικά εύκολα.

Βαθμολογία:

0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα