Ας Γίνουμε Μπάτσοι

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 4/11/2014

Το Let`s Be Cops βάζει τους δύο πρωταγωνιστές του να παίξουν ένα παιχνίδι που παίζαμε πολλές φορές όταν ήμασταν πιτσιρίκια κι αυτό από μόνο του έχει την πλάκα του. Κανείς δεν θα μπορούσε να το κάνει στην πραγματική ζωή με την ευκολία που το κάνουν ο Ράιαν κι ο Τζάστιν και γι` αυτό υπάρχει το σινεμά, για να δίνει ζωή σε τρελές φαντασιώσεις, ακόμα και τέτοιου τύπου. Όταν λοιπόν ιδέες σαν αυτές αξιοποιούνται κατάλληλα στο είδος της κωμωδίας, μπορούν να είναι απολαυστικές. Το Let`s Be Cops, όμως, είναι αστείο και απολαυστικό κατά το ήμισυ.

Να τα πάρουμε από την αρχή, μιλώντας για τους δύο πρωταγωνιστές του φιλμ, καθώς είναι ο λόγος που το Let`s Be Cops είναι ευχάριστο στη θέασή του, λόγω της χημείας τους. Ο Τζόνσον και ο Γουέιανς Τζ. δένουν μεταξύ τους απόλυτα, χωρίς κανείς από τους δύο να ξεχωρίζει ιδιαίτερα για το κωμικό του ταλέντο (ειδικά για την οικογένεια των Γουέιανς, δεν έχω και την καλύτερη άποψη), αλλά φαίνεται ότι όσο υπάρχουν μαζί στην οθόνη τα πράγματα λειτουργούν πολύ καλά, στηρίζοντας ο ένας τις ατάκες και τις κινήσεις του άλλου.

Το πρόβλημα με το Let`s Be Cops είναι ότι μεταμορφώνεται στην πορεία σε αστυνομική περιπέτεια με τάσεις σοβαροφάνειας. Αυτό αποτελεί μόνιμο πρόβλημα των αστυνομικών κωμωδιών των τελευταίων χρόνων (Ντουέτο εν Δράσει, Μαθητευόμενος Μπάτσος) και μάλιστα στο συγκεκριμένο φιλμ το τελευταίο μισάωρο σχεδόν εξαφανίζεται το κωμικό στοιχείο για πολλή ώρα. Καταλήγουμε κάπως έτσι σε ένα μάθημα για τη φιλία, την ηθική, τις αξίες, την πίστη στις δυνάμεις μας και διάφορα άλλα, τα οποία θα μπορούσαν να μην υπάρχουν ή έστω να υπάρχουν αλλά στην αρχική μορφή του φιλμ, αυτή της κωμωδίας. Ήθελα να παρακολουθήσω δυο τύπους που κάνουν πλάκα γυρίζοντας σαν αστυνομικοί, διασκεδάζοντας με την κατάχρηση της εξουσίας, την οποία προφανώς δεν έχουν, και να μπλέκουν σε κωμικοτραγικές καταστάσεις χωρίς να χρειαστεί να πάρω μαθήματα ζωής κι από αυτό το αμερικανικό φιλμ. Αυτή η τάση που υπάρχει πολλά χρόνια στις κωμωδίες, εκεί που γελάς μια χαρά και διασκεδάζεις, να σοβαρεύουν όλα και οι πάντες να μεταμορφώνονται σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν μέχρι τα μισά του φιλμ, πάντα με κούραζε. Γιατί πρέπει ντε καλά ένας τύπος που ζει τη ζωή του λίγο διαφορετικά και ανέμελα σε σχέση με τους υπόλοιπους, να μπει τελικά στον «ίσιο δρόμο» και να γίνει «σαν όλους τους άλλους, φυσιολογικούς ανθρώπους»; Γιατί πρέπει όλοι να διαλέξουμε καλούπια; Η παντοτινή ρητορική μου ερώτηση είναι αυτή και μου την ξύπνησε μια ταινία σαν τη συγκεκριμένη!

Όσο το έργο κινείται σαν κωμωδία (κολεγιακού κυρίως χιούμορ, κοινώς, κορίτσια μακριά) το διασκέδασα και γέλασα αυθόρμητα σε αρκετές σκηνές, ακόμα και με τον Γουέιανς, του οποίου δεν με λες και φαν και ακόμα και με το ακραίο πολλές φορές χιούμορ. Αυτή η στροφή στην αστυνομική περιπέτεια να έλειπε και να συνέχιζε όπως άρχισε, νομίζω ότι αυτομάτως το Let`s Be Cops θα έμπαινε ψηλά στη λίστα των καλύτερων κωμωδιών του 2014.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 19/6/2015

Παρότι πατάει επακριβώς πάνω στο στιλ των αστυνομικών buddy-movie, που έχουν επανέλθει δριμύτερες τα τελευταία χρόνια, έχουμε το παράδοξο ότι οι ήρωες δεν είναι αστυνομικοί, αλλά παίζουν τους αστυνομικούς. Αυτό το εκμεταλλεύεται πλήρως ο σκηνοθέτης Λουκ Γκρίνφιλντ («Something Borrowed») και προσπερνάει αρχικά τα βασικά κλισέ του υποείδους, βγάζοντας ανά στιγμές κάποιο γέλιο. Βέβαια, σε αυτό βοηθάει και η χημεία ανάμεσα στον «λευκό» Τζέικ Τζόνσον και τον ερμηνευτικά καλύτερο κι «έγχρωμο» Ντέιμον Γουέιανς Τζούνιορ. Εκεί που μας τα χαλάει, είναι το σημείο όπου εντέλει ακολουθεί κατά γράμμα τα συγκεκριμένα κλισέ, και μάλιστα μιλάμε για ένα σημείο νευραλγικό. Το φινάλε αφήνει πίσω την κωμωδία και προτιμάει την αστυνομική δράση, που ειδικά στη συγκεκριμένη ταινία επιβάλλονταν να λείπει.

Βαθμολογία: