Έγκλημα στο Χόλιγουντ

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 4/5/2022

Όλοι θα θέλαμε να είχαμε ανακαλύψει τον τροχό. Όλοι θα θέλαμε να είμαστε καινοτόμοι και να φέρουμε επαναστατικές αλλαγές στον κόσμο γύρω μας. Οι πιο πολλοί από εμάς δεν τα καταφέρνουν, αλλά και πάλι δεν πειράζει! Αρκεί μερικές φορές να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και τους γύρω σου και να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Συνήθως αυτό φτάνει. Πολλές φορές αυτό συμβαίνει και με τις κινηματογραφικές ταινίες, με τους δημιουργούς να εγκλωβίζονται στην προσπάθεια να κάνουν κάτι διαφορετικό. Μη με παρεξηγήσετε. Δεν το θεωρώ κακό να προσπαθεί κάποιος να κάνει κάτι διαφορετικό. Εκτιμώ όμως υπερβολικά τους ανθρώπους/δημιουργούς που δεν φοβούνται απλώς να πουν μια ιστορία με απλό, ξεκάθαρο τρόπο, βάζοντας έστω μικρά λιθαράκια προσωπικής παρέμβασης στο εκάστοτε είδος. Αυτός είναι και ο λόγος που με κέρδισε το Last Looks.

Ο Τιμ Κέρκμπι σκηνοθετεί το σενάριο του Χάουαρντ Μάικλ Γκουλντ, το οποίο είναι βασισμένο σε αστυνομικό μυθιστόρημα του ιδίου. Πρωταγωνιστής είναι ο Τσάρλι Γουάλντο, πρώην αστυνομικός και ιδιοφυής ερευνητής, που για δικούς του λόγους αποτραβήχτηκε από τη ζωή της πόλης και ζει απομονωμένος σε ένα τροχόσπιτο στο δάσος, έχοντας λιγοστά πράγματα στη διάθεσή του. Ζει σαν μινιμαλιστής, όπως λέει και ο ίδιος. Ο Γουάλντο θα επιστρέψει στη δράση όταν μια φίλη θα ζητήσει τη βοήθειά του στην επίλυση ενός φόνου. Διάσημος τηλεοπτικός ηθοποιός κατηγορείται για τον φόνο της συζύγου του, και ο Γουάλντο παίρνει το… ποδήλατό του και επιστρέφει στο Λος Άντζελες για να λύσει την υπόθεση, η οποία είναι πιο μπερδεμένη απ’ όσο θέλει να πιστεύει η αστυνομία.

Το φιλμ του Κέρκμπι τα πάει περίφημα, τόσο στην αφήγηση της ιστορίας, όσο και στις ερμηνείες που βγάζει από τους πολύ καλούς ηθοποιούς. Ο Τσάρλι Χάναμ μάς δίνει έναν Γουάλντο τον οποίο πραγματικά θέλεις να ξαναδείς σε μια κινηματογραφική περιπέτεια. Δεν είναι ο κλασικός σκληρός τύπος ιδιωτικού ντετέκτιβ που συνήθως πλασάρει το Χόλιγουντ, αλλά πολύ διαφορετικός, εναλλακτικός χαρακτήρας, αρκετά ανθρώπινος. Ο Μελ Γκίμπσον απ’ την άλλη παίζει τον εκκεντρικό ηθοποιό και φαίνεται να το διασκεδάζει απίστευτα με την ελευθερία που του δίνει ο σκηνοθέτης. Γενικά στο κομμάτι των ερμηνειών δεν μπορείς να προσάψεις κάτι. Όλοι τους είναι αξιοπρεπείς και μέσα στο πνεύμα της ταινίας. Από τη Μορένα Μπακαρίν, τον Κλάνσι Μπράουν, τον Ρούπερτ Φρεντ, μέχρι τον μικρότερο αλλά σημαντικό ρόλο (για την επίλυση του μυστηρίου) του Ντόμικ Μόναχαν. Όλοι δίνουν αυτό που χρειάζεται στην ταινία.

Αυτό που καταφέρνει το Last Looks και που δουλεύει αρκετά υπέρ του, είναι να μη γίνει ποτέ ένα βαρύ νουάρ φιλμ μυστηρίου. Έχει όλα αυτά τα συστατικά αλλά τα χρησιμοποιεί με ένα πολύ πιο φωτεινό, χαλαρό τρόπο. Δεν φοβάται καθόλου να παίξει με το είδος και σχεδόν να φτάσει στα όρια της παρωδίας. Κρατά πάντως αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, χωρίς να καταφύγει σε χολιγουντιανά κλισέ ταινιών δράσης. Δεν θα δεις εκρήξεις και θεαματικά κυνηγητά με αυτοκίνητα (θα δεις με ποδήλατο…). Η δράση εδώ βασίζεται καθαρά στους διαλόγους και στην αλληλεπίδραση των χαρακτήρων.

Είναι το Last Looks κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί; Δεν μπορείς να το πεις. Το διακατέχει όμως μια εξαιρετική ενέργεια, έχει δύο χαρισματικούς πρωταγωνιστές και προσέχει ιδιαίτερα τον τρόπο που οδηγούμαστε στη λύση του μυστηρίου, δίνοντας χώρο στον Γουάλντο του Τσάρλι Χάναμ να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Βαθμολογία: