Οι ζωές και η μοίρα τριών γυναικών, που δεν θα συναντηθούν ποτέ, διασταυρώνονται. Η Σμίτα από την απέραντη Ινδία, η Τζούλια από το Παλέρμο της Ιταλίας και η Σάρα από το Μόντρεαλ του Καναδά. Τρεις ήπειροι, τρεις γυναίκες, τρεις ζωές!
Σκηνοθεσία:
Laetitia Colombani
Κύριοι Ρόλοι:
Kim Raver … Sarah
Sarah Abbott … Hannah
Fotinì Peluso … Giulia
Avi Nash … Kamal
Mia Maelzer … Smita
Sajda Pathan … Lalita
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Laetitia Colombani
Παραγωγή: Olivier Delbosc, Marc Missonnier
Μουσική: Ludovico Einaudi
Φωτογραφία: Ronald Plante
Μοντάζ: Albertine Lastera
Σκηνικά: Eleonora Devitofrancesco, Marie-Claude Gosselin, Namra Parikh
Κοστούμια: Ashima Belapurkar, Alessandro Bentivegna, Odette Gadoury
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: La Tresse
- Ελληνικός Τίτλος: Η Πλεξούδα
- Διεθνής Τίτλος: The Braid
- Εναλλακτικός Τίτλος: La Treccia [ιταλικά]
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: La Tresse της Laetitia Colombani.
Παραλειπόμενα
- Ηθοποιός κυρίως, η γαλλίδα Laetitia Colombani επιστρέφει στη σκηνοθεσία από το 2008. Εδώ διασκευάζει ένα δικό της βιβλίο από το 2017.
- Στην παραγωγή συμμετέχουν και ιταλικά, καναδικά και βελγικά κεφάλαια.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 16/9/2024
Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, επιβάλλεται να τονίσουμε ότι η Laetitia Colombani δημιούργησε μια ταινία κοινού, από αυτές που καλό είναι μην παίρνεις τοις μετρητοίς την αυστηρότητα μιας κριτικής. Ναι η ταινία χωλαίνει σε βασικούς τομείς, αλλά αυτό δεν στερεί από τον θεατή το δικαίωμα να συγκινηθεί και να ταυτιστεί με όσα βλέπει.
Περί αυστηρότητας, η ταινία δεν έχει βλέψεις να διαπρέψει σε κάποιο φεστιβάλ, κι αυτό επειδή δεν εμπεριέχει αληθινή τέχνη εντός της. Η δημιουργός απλά θέλει να πει δύο πράγματα που είχε κατά νου, και να τα αποτυπώσει -μετά το χαρτί- στην οθόνη πλαισιωμένα με όμορφη φωτογραφία και άφθονη επιτήδευση βάζοντας στο στόχαστρο το προσωπικό μας συναίσθημα.
Το θέμα είναι πως αυτά που ήθελε να πει η Colombani είναι φυσικά σημαντικά, αλλά υπερβολικά απλά και αφόρητα μονοδιάστατα. Μα ακόμα και το «εφέ» του τρίπτυχου δεν βοηθάει νοηματικά κάπου (ναι, όλες οι γυναίκες του κόσμου έχουν σοβαρά αν και διαφορετικά προβλήματα), πέρα από την ένωση τους στο φινάλε που κι αυτή ποντάρει στο συναίσθημα (θα γίνονταν θαυμάσιο φιλμάκι για ανθρωπιστική οργάνωση). Από αφέλεια κιόλας εξισώνει τα προβλήματα των Νταλίτ Ινδών με αυτά των προνομιούχων στις ΗΠΑ. Μπορεί το αποτέλεσμα να είναι παρόμοια μοιραίο (πάντα άλλωστε είναι…), αλλά μετράει και η ζωή που έζησαν ως εκεί.
Το άλφα και το ωμέγα της αποτυχίας της Colombani είναι πως και οι τρεις ιστορίες μοιάζουν να υπηρετούν αυτό που επιμένει εκείνη να μοιραστεί με τον κόσμο, χωρίς επιμέρους να ξεφεύγουν από κλισέ μελοδραματικά τετριμμένα. Έτσι κάπως κινούνται και οι ηθοποιοί της, αφού νιώθεις ότι η φυσικότητα των κινήσεων τους είναι απλά φιλότιμη μπροστά στον γκρεμό που η δημιουργός έχει επιλέξει να τους ρίξει.
Και θα μου πείτε πώς τότε ξεκινώ λέγοντας ότι η ταινία θα αρέσει στο κοινό; Γιατί απλά όταν λέμε ταινία κοινού (χωρίς, όπως σε όλα, να αναφερόμαστε στο σύνολο του), εννοούμε ένα καλοκουρδισμένο φιλμ που έχει γνώμονα ο θεατής να πάρει τις εικόνες και τα συναισθήματα που θέλει εκείνος να πάρει εξαρχής και μάλιστα ξεκούραστα, με την ίδια λογική που οι καθημερινές δραματικές σειρές στην τηλεόραση μονοπωλούν το ενδιαφέρον ακόμα και σε σχέση με τα πολιτικά τεκταινόμενα. Και ο τρόπος που η γαλλίδα δημιουργός δένει τις ιστορίες της κόβοντάς τις ανά 5λεπτά είναι ο ορθός για να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή της, σαν ένα ζάπινγκ που ξέρει ακριβώς ποια νούμερα πρέπει να πατήσει την κατάλληλη στιγμή.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
