Όλοι Πρέπει να Πεθάνουν

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 22/2/2025

Ο Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ έκανε όνομα σαν ηθοποιός ταινιών δράσης ξεκινώντας στη δεκαετία του 1980 και συνεχίζοντας δυναμικά μέχρι τα τέλη της επόμενης δεκαετίας. Και το όνομά του πούλαγε. Πούλαγε τρελά. Μετά ήρθε σιγά-σιγά η κάθοδος του άστρου του και η συμμετοχή σε χαμηλού προϋπολογισμού ταινιών, που στην πλειοψηφία τους ήταν κακές και με διανομή κατευθείαν στην αγορά του DVD. Υπήρξαν μικρές αναλαμπές στην πορεία, αλλά ως επί το πλείστον οι ταινίες αυτές δεν ήταν καλές και αυτό το λέω εκ πείρας καθώς για κάποιον απροσδιόριστο λόγο έχω παρακολουθήσει τις περισσότερες από αυτές μέχρι περίπου το 2010. Το Kill’ em All έρχεται το 2017 και είναι ακόμα μια κακή προσθήκη στη φιλμογραφία του Βέλγου.

Ένα ανεκδιήγητο σενάριο χρησιμοποιείται σαν κορμός της ταινίας. Ο βομβαρδισμός της Σερβίας από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ βαφτίζεται ως το σωτήριο γεγονός που σταμάτησε τον πόλεμο ανάμεσα στις εθνικιστικές ομάδες που δρούσαν στην περιοχή της Γιουγκοσλαβίας, αλλά όπως μας πληροφορεί η ταινία αρκετοί εγκληματίες πολέμου ξέφυγαν. Επίσης σύμφωνα με την ταινία πολλοί από τους ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους εκείνη την περίοδο αποφάσισαν να δράσουν, να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και να αναζητήσουν εκδίκηση ψάχνοντας σε όλο τα μήκη και πλάτη της Γης τους δολοφόνους των δικών τους ανθρώπων. Έναν από αυτούς υποδύεται φυσικά και ο Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ και ευκαιρία λοιπόν για βρωμόξυλο!

Όλη αυτή η ιστορία στήνεται απλώς για να πέσει ξύλο. Για το ανάθεμα ρε παιδιά! Γιατί πρέπει να γίνουν και πολιτικές δηλώσεις περί του βομβαρδισμού στη Γιουγκοσλαβία και τη σωτήρια επέμβαση των ΗΠΑ και ένα σωρό μπούρδες ακόμα σε μια ταινία που στόχος της είναι να δώσει καλές σκηνές δράσης και συγκεκριμένα μονομαχίες σώμα με σώμα; Έχεις τον Βαν Νταμ, έχεις τον Ντάνιελ Μπέρνχαρντ (αναγνωρίσιμη φιγούρα στο σινεμά δράσης) και αντί να δεις πώς θα κάνεις ενδιαφέρουσες χορογραφίες και σκηνές δράσης, αναλώνεσαι στο να στήσεις ένα “και καλά” πολιτικό θρίλερ χωρίς να μπορείς να το υποστηρίξεις, σπαταλώντας έτσι και τον μέγιστο Πίτερ Στόρμερ σε διαλόγους ανούσιους με τη Μαρία Κονσίτα Αλόνσο (για θυμηθείτε το The Running Man, το Predator 2) με αποκορύφωμα μια σκηνή που θα ήθελε να είναι η μεγάλη ανατροπή αλλά είναι απλώς όλα λάθος στημένα.

Το βάρος πέφτει προφανώς στον σκηνοθέτη μας, Πίτερ Μαλότα. Χρόνια φίλος του Βαν Νταμ, στάντμαν και συντονιστής σκηνών μάχης σε μερικές ταινίες του Βέλγου (Double Impact, Universal Soldier, The Order), ενώ έκανε και ντεμπούτο μπροστά από τις κάμερες στην πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Βαν Νταμ, το The Quest. Το 2017 λοιπόν ο Μαλότα σκηνοθετεί κι αυτός την πρώτη του ταινία και μάλλον την τελευταία του. Περιμένεις από ένα σταντ-μαν να έχει άποψη στο στήσιμο της δράσης και να δώσει τουλάχιστον ικανοποιητικές μονομαχίες ανάμεσα σε ηθοποιούς του είδους που έχουν δείξει ότι “το έχουν”. Δυστυχώς όμως ο Μαλότα δεν “το έχει” και έτσι όλοι βγαίνουν εκτεθειμένοι. Αποτέλεσμα είναι μέσα σε αυτές τις κακές ταινίες της φιλμογραφίας του Βαν Νταμ, το Kill’ em All να διεκδικεί εύκολα μια θέση στο βάθρο των τριών χειρότερων.

Βαθμολογία: