Κίκμποξερ

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 12/2/2021

Η δεκαετία του 1980 είναι αναμφισβήτητα η περίοδος που ο αμερικανικός κινηματογράφος ανακαλύπτει τις πολεμικές τέχνες, και οι εταιρείες παραγωγής προσπαθούν να βρουν τον ιδανικό πρωταγωνιστή για να πουλήσει το προϊόν. Το 1988 ήταν η χρονιά που εμφανίστηκε ο Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ, και με το Bloodsport φαίνεται να ανατέλλει ένα νέο αστέρι στον χώρο. Αθλητικός αλλά και ιδιαίτερα εμφανίσιμος, ο Βαν Νταμ λίγα χρόνια μετά θα καταφέρει να μπει κι αυτός στο πάνθεον των ηρώων ταινιών δράσης, έχοντας στη φιλμογραφία του ταινίες που απέφεραν τεράστια κέρδη, κοστίζοντας λίγα χρήματα στα στούντιο. Το περίεργο με τις ταινίες που πρωταγωνίστησε ο διάσημος Βέλγος είναι ότι πούλαγαν τρέλα στα βίντεο-κλαμπ και οι περισσότερες από τις πρώτες ταινίες του έχτισαν “καλτ” όνομα. Μια τέτοια ταινία είναι και το Kickboxer, που ήρθε έναν χρόνο μετά την επιτυχία του Bloodsport, και κατάφερε να γίνει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία με αρκετές συνέχειες, που φτάνουν μέχρι το 2019!

Προφανώς εδώ δεν μιλάμε για “καλό” κινηματογράφο, ούτε καν για το είδος. Έχουμε ένα σενάριο αρκετά “βασικό” και σχεδόν όμοιο με την προηγούμενη αλλά και κάποιες επόμενες ταινίες του πρωταγωνιστή, με κακές ερμηνείες και αδιάφορες σκηνές μάχης. Αμφιβάλλω μάλιστα (με κάθε επιφύλαξη γιατί δεν είμαι γνώστης) αν βλέπουμε καθόλου πραγματικό κικ-μπόξινγκ μέσα στην ταινία. Βλέπουμε τον Ζαν Κλοντ να επιδίδεται στα γνωστά του σπλιτ, να πλακώνει στο ξύλο μερικούς τύπους κι ένα δέντρο, και να εκτονώνεται με μερικά ουρλιαχτά στην τελική μάχη. Στο ενδιάμεσο θα δούμε και μερικά ωραία κινηματογραφημένα τοπία της Ταϊλάνδης, λίγο δράμα και την πιο αναπάντεχη χορευτική σκηνή σε ταινία “πολεμικών τεχνών”.

Ο ήρωας εδώ είναι ο Κερτ Σλόαν, που στέκεται στο πλευρό του αδερφού του, Έρικ, παγκόσμιο πρωταθλητή του κικ-μπόξινγκ. Ο Έρικ και ο Κερτ φθάνουν στην Ταϊλάνδη, την γενέτειρα του αθλήματος, για να αντιμετωπίσει ο πρώτος τον Τονγκ Πο, κορυφαίο κικμπόξερ της χώρας. Ο θηριώδης Τονγκ Πο όμως δεν σκοπεύει απλώς να νικήσει τον Έρικ, αλλά να τον συνθλίψει, κι έτσι σε μια εκτός κανονισμών κίνηση αφήνει ανάπηρο τον πρωταθλητή. Τώρα είναι η σειρά του μικρού αδελφού να αναζητήσει τον κατάλληλο μέντορα, να προπονηθεί και να πάρει εκδίκηση για τον αδερφό του.

Όπως καταλαβαίνετε έχουμε μια τυπική ιστορία εκδίκησης, καμουφλαρισμένη σε ταινία πολεμικών τεχνών ή και το αντίστροφο. Όλα ωστόσο είναι ραμμένα στα μέτρα του Βαν Νταμ, και καλώς λέω εγώ, γιατί παρότι υποκριτικά δεν πάμε πολύ καλά, το χάρισμα το έχει ο Βέλγος και ήταν αρκετό να πάει την ταινία και τον ίδιο παραπέρα, όπως εκ των υστέρων γνωρίζουμε. Προσωπικά, μπορώ να ξαναδώ αρκετές ταινίες του Βέλγου αλλά τόσο το Kickboxer όσο το Bloodsport δεν είναι μέσα σε αυτές. Το Bloodsport το θεωρώ τουλάχιστον μέτριο για ταινία πολεμικών τεχνών και το Kickboxer σχεδόν κακό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θεωρώ πως είναι μια ταινία που δεν είναι διασκεδαστική. Ασφαλώς όχι! Είναι χαρακτηριστικό δείγμα ταινίας που είναι τόσο κακή που τη θεωρείς καλή!

Ποια είναι τα σημεία που κάνουν τη διαφορά; 1. Η υπερβολικά εγωκεντρική περσόνα του Βαν Νταμ και το πάθος του στην τελική μάχη. 2. Τα σπλιτ! 3. Η φουλ σεξιστική διάθεση, χωρίς ψήγματα ενοχής… 4. Ο κλασικός πλέον χορός του Βαν Νταμ. 5. Ο “κακός” της υπόθεσης και η εισαγωγή του χαρακτήρα του, ενώ προπονείται χτυπώντας μια τσιμεντοκολώνα! 6. Ο βετεράνος του Βιετνάμ που πάντα υπάρχει σε αυτές τις ταινίες και κάποια στιγμή θα πάρει τα όπλα. 7. Ο Ντένις Τσαν, που υποδύεται τον μέντορα του Κερτ και μοιάζει να είναι ο μόνος στην ταινία που καταλαβαίνει πού βρίσκεται.

Πού προτείνεται λοιπόν το Kickboxer; Φυσικά στους φαν του Βαν Νταμ, οι οποίοι φαντάζομαι ότι θα το έχουν ήδη δει γιατί αλλιώς τι φαν θα ήταν! Επίσης είναι καλή πρόταση για τους λάτρεις των b-movies της δεκαετίας του 1980 και κατανοούν τον όρο “τόσο κακό που είναι καλό”. Απ’ την άλλη, παρότι είναι θεωρητικά ταινία πολεμικών τεχνών, δεν θα την πρότεινα εύκολα σε κάποιον που αναζητά να δει κάτι από το είδος. Υπάρχουν άπειρα καλύτερα δείγματα εκεί έξω.

Βαθμολογία: