Ο Τζιμ Ροουντς προσπαθεί να συνέλθει από τη δολοφονία της συντρόφου του, και ταυτόχρονα αγωνίζεται να αναθρέψει την έφηβη κόρη του, κοντά στα βουνά της Μοντάνα. Όταν μια ομάδα αδίστακτων φυγάδων απαγάγουν την κόρη του εκβιάζοντάς τον να τους βοηθήσει, ο Τζιμ αναγκάζεται να συνεργαστεί μαζί τους. Όχι όμως για πολύ… Η εκδίκηση ενός ανθρώπου που θα έκανε τα πάντα για να σώσει το παιδί του, αλλά και που είναι ικανός να επιβιώνει κάτω από όλες τις συνθήκες, είναι σαν την εκδίκηση ενός πληγωμένου θηρίου… δεν γνωρίζει έλεος.
Σκηνοθεσία:
Keoni Waxman
Κύριοι Ρόλοι:
Steve Austin … Jim Rhodes
Marie Avgeropoulos … Kim Rhodes
Gil Bellows … Banks
Gary Daniels … Jensen
Eric Roberts … Lee Davis
Michael Eklund … Geary
Emilie Ullerup … Dominika
Adrian Holmes … Crab
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Frank Hannah
Παραγωγή: Jack Nasser
Μουσική: Michael Richard Plowman
Φωτογραφία: Thomas M. Harting
Μοντάζ: Jamie Alain, Amanda I. Kirpaul
Σκηνικά: Brian Davie
Κοστούμια: Andrea Des Roches
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Hunt to Kill
- Ελληνικός Τίτλος: Κυνηγός Δολοφόνων
Παραλειπόμενα
- Gary Daniels και Eric Roberts ήταν προσωπικές επιλογές του Steve Austin, αφού πριν ξεκινήσουν τα εδώ γυρίσματα βρίσκονταν μαζί σε αυτά των Αναλώσιμων (και οι τρεις ήταν στους “κακούς” της πλοκής).
- Ο Keoni Waxman ήταν έτοιμος να σκηνοθετήσει τον Steven Seagal στο Γεννημένος να Σκοτώνει (Born to Raise Hell), αλλά προτίμησε να αναλάβει αυτό, αφήνοντας στο πόδι του για τον Seagal τον στενό βοηθό του, Lauro Chartrand.
- Κυκλοφόρησε κατευθείαν σε DVD.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 4/1/2023
Οι κινηματογραφικές εταιρείες παραγωγής ποντάρουν συχνά σε κάποιον αστέρα της Αμερικανικής επαγγελματικής πάλης (WWE) ώστε να φέρει μερικά εύκολα έξτρα χρήματα στα ταμεία τους. Στη δεκαετία του 1990 ήταν η εποχή του Χαλκ Χόγκαν και η συμμετοχή του σε μερικές ανεκδιήγητες περιπέτειες ή χαζοκωμωδίες ενώ το πιο επιτυχημένο παράδειγμα παλαιστή που εξελίχθηκε σε πρώτης τάξεως κινηματογραφικό αστέρα είναι αυτό του Ντουέην Τζόνσον, γνωστό ως The Rock. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 2000 ήταν και η σειρά του Στιβ Όστιν να δοκιμαστεί στην υποκριτική με σχετικά συμπαθητική ταινία δράσης, με τίτλο The Condemned. Η ταινία δεν είχε πάει πολύ καλά αλλά ο Όστιν συνέχισε τις προσπάθειες με τις λεγόμενες “straight to video” παραγωγές. Μόνη εξαίρεση σε αυτές η συμμετοχή του στους κινηματογραφικούς Αναλώσιμους, σε μικρότερο βέβαια ρόλο. Το 2010, τη χρονιά των Αναλώσιμων, έρχεται και η συμμετοχή σε μια κατεξοχήν δεύτερης διαλογής ταινία δράσης, το Hunt To Kill.
Η συγκεκριμένη ταινία είναι μια από τις κλασικές περιπτώσεις δημιουργήματος που χρησιμοποιεί την κεντρική ιδέα του Die Hard. Σαν να λέμε “Πολύ Σκληρός Για να Πεθάνει” αλλά στο δάσος. Μια μίξη των χαρακτηριστικών της κλασικής περιπέτειας του Τζον Μακ Τίρναν με λίγο από Ράμπο. Ένας συνοριοφύλακας που χάνει έναν πολύ καλό συνάδελφο και η ζωή του γενικά παίρνει την κάτω βόλτα, με διαζύγια και μια έφηβη κόρη που δεν μπορεί να κάνει καλά. Αυτός ο τύπος βρίσκεται στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή και πρέπει να τα βάλει με μια ομάδα αδίστακτων κακοποιών που αναζητούν τα κλοπιμαία που κάποιος από την ομάδα τους σέρνει μαζί του μέσα στο δάσος.
Δεν είναι ότι χειρότερο μπορεί να συναντήσεις σε αυτές τις παραγωγές, αν και αυτό από μόνο του δεν λέει πολλά. Υπάρχει ένα σχετικό ενδιαφέρον κυρίως από την πλευρά των ηθοποιών που πλαισιώνουν τον Όστιν, όπως ο θρύλος των δεύτερης διαλογής ταινιών δράσης, Γκάρι Ντάνιελς, αλλά και ηθοποιοί όπως ο Τζιλ Μπέλοους και ο Μάικλ Έκλαντ, που δίνουν αρκετούς πόντους στο επίπεδο των ερμηνειών, πάντα αναλογιζόμενοι για τι ταινία μιλάμε.
Για χάζι, κοινώς, κάτι γίνεται. Αν είχε λίγο παραπάνω αλλά και πιο ευφάνταστη δράση τότε θα ήταν μια αρκετά διασκεδαστική b movie αλλά ρίχνοντας μια ματιά στο όνομα του σκηνοθέτη, η αλήθεια είναι ότι οι προσδοκίες είναι μικρές. Ο Κεόνι Γουάξμαν έχει σκηνοθετήσει αρκετές από τις τραγικές αυτές ταινίες του Στίβεν Σιγκάλ της προηγούμενης δεκαετίας και απ’ ότι φαίνεται δεν του έφταιγε μόνο ο Σιγκάλ για την ποιότητα των ταινιών του. Εδώ εκμεταλλεύεται λίγο το ταλέντο του Γκάρι Ντάνιελς και του δίνει μια μάχη σώμα με σώμα με τον πρωταγωνιστή, δίνει κι ένα λίγο πιο δεμένο τελευταίο εικοσάλεπτο, με άλλο λίγο ξύλο στο φινάλε και κάπως έτσι ξεμπερδεύει, δίνοντας μια ταινία που έχει τουλάχιστον λίγη παραπάνω ενέργεια από αυτές που μας είχε συνηθίσει.
Ο Στιβ Όστιν πάντως φαίνεται ότι εδώ και κάποια χρόνια το πήρε απόφαση και παράτησε τις ταινίες και αφοσιώθηκε σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Να δέρνει κόσμο στο ρινγκ. Δεν νομίζω ότι θα λείψει από τις ταινίες δράσης…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
