Ο Γκάρι Τζόνσον είναι ο πιο περιζήτητος επαγγελματίας δολοφόνος στη Νέα Ορλεάνη. Για τους πελάτες του, είναι σαν βγαλμένος από ταινία: ένας άνδρας εκτελεστής. Αλλά αν τον πληρώσετε για να ξεφορτωθεί έναν σύζυγο ή ένα αφεντικό, καλύτερα να προσέχετε -γιατί δουλεύει για τους αστυνομικούς. Όταν σπάει το πρωτόκολλο για να βοηθήσει μια απελπισμένη γυναίκα που προσπαθεί να ξεφύγει από τον κακοποιητικό σύντροφό της, βρίσκει τον εαυτό του να γίνεται ένα από τα ψεύτικα πρόσωπα του, ερωτεύεται τη γυναίκα και φλερτάρει με την ιδέα να γίνει ο ίδιος εγκληματίας.
Σκηνοθεσία:
Richard Linklater
Κύριοι Ρόλοι:
Glen Powell … Gary Johnson
Adria Arjona … Madison ‘Maddy’ Masters
Austin Amelio … Jasper
Retta … Claudette
Sanjay Rao … Phil
Molly Bernard … Alicia
Evan Holtzman … Ray Masters
Mike Markoff … Craig
Ritchie Montgomery … Marcus
Kate Adair … Rita
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Richard Linklater, Glen Powell
Παραγωγή: Jason Bateman, Mike Blizzard, Michael Costigan, Richard Linklater, Glen Powell
Μουσική: Graham Reynolds
Φωτογραφία: Shane F. Kelly
Μοντάζ: Sandra Adair
Σκηνικά: Bruce Curtis
Κοστούμια: Juliana Hoffpauir
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Hit Man
- Ελληνικός Τίτλος: Hit Man
Σεναριακή Πηγή
- Άρθρο: Hit Man του Skip Hollandsworth.
Παραλειπόμενα
- Βασίζεται σε άρθρο του 2001 από το περιοδικό Texas Monthly. Ο συγγραφέας του, ο Skip Hollandsworth, δεν ήρθε για πρώτη φορά στην αντίληψη του Richard Linklater, μια και το 2011 οι δυο τους είχαν διασκευάσει ένα άλλο άρθρο του Hollandsworth, για την ταινία Επάγγελμα Νεκροθάφτης (Bernie).
- Παρωδία/φόρος τιμής τόσο των φιλμ νουάρ όσο και των σκρούμπολ κωμωδιών.
- Η πρεμιέρα έγινε εκτός συναγωνισμού στο φεστιβάλ Βενετίας. Ακολούθησε προβολή στο φεστιβάλ του Τορόντο, από όπου αγοράστηκε από το Netflix με το ποσό των 20 εκατομμυρίων δολαρίων.
Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 4/7/2024
Το Hit Man έχει στο κέντρο του μια απίθανη αληθινή ιστορία, την οποία αντλεί από ένα δημοσιογραφικό άρθρο που δημοσιεύτηκε το 2001. Ο καθηγητής φιλοσοφίας Γκάρι Τζόνσον, όταν ολοκληρώνει τις καθημερινές ακαδημαϊκές του υποχρεώσεις, συνεργάζεται με την αστυνομία της Νέας Ορλεάνης μεταμφιεσμένος σύμφωνα με τις οδηγίες των ειδικών σε πληρωμένος δολοφόνος, προκειμένου να αντιμετωπίσει προληπτικά τα μακάβρια σχέδια διάφορων εν δυνάμει εγκληματιών. Αξιοποιώντας τις γνώσεις του περί του ανθρώπινου ψυχισμού και το έμφυτο ταλέντο του στην κατασκευή χαρακτήρων, ο Γκάρι μετασχηματίζει κάθε φορά την εύπλαστη προσωπικότητά του σε αυτό που θα οδηγήσει τους επίδοξους εργοδότες του στη ρητή διατύπωση της εγκληματικής πρότασης. Ο καθένας και η καθεμία τους βλέπει στο πρόσωπο του Γκάρι την εκδοχή του hitman που αντιστοιχεί με αυτήν που έχει πλάσει με τη φαντασία του/της, γοητεύεται από την πλεκτάνη του ερασιτέχνη αστυνομικού και ορμάει σαν το ποντίκι στη φάκα.
Η ολοκλήρωση του magnum opus Boyhood πριν από μία δεκαετία, έναν μόλις χρόνο μετά την κυκλοφορία του τελευταίου (;) μέρους της τριλογίας Before, επέτρεψε στον δραστήριο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ να εισέλθει σε μια περίοδο δημιουργικής ελευθερίας. Για την ώρα, οι ταινίες του της περιόδου αυτής μοιάζουν με ήπιες παραλλαγές σε δοκιμασμένες φόρμουλες χωρίς την πρεμούρα του εντυπωσιασμού, οι οποίες δεν συνιστούν ιδιαιτέρως αξιοσημείωτα κινηματογραφικά γεγονότα, αλλά εμπλουτίζουν μια ήδη μεστή φιλμογραφία με όμορφες προσθήκες (κατ’ εξοχήν τέτοια το προπέρσινο animation Apollo 10 ½).
Το τελευταίο του πόνημα εμπίπτει στην παραπάνω κατηγορία, μολονότι όχι εξ ολοκλήρου. Το Hit Man είναι ένα φιλμ χαλαρής ροής, χαρακτηριστικά διασκεδαστικό και με κεφάτο μοντάζ, στο οποίο οι απίθανες καταστάσεις διαδέχονται η μία την άλλη στην πορεία για μια κοενική τρίτη πράξη και επίλυση. Τα κινηματογραφικά είδη συγχέονται σε ένα όλον ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας, που πάντως δεν προσφεύγει σε εξυπνάδες, ενώ οι κινηματογραφικές αναφορές δίνουν και παίρνουν (σπαρταριστή η στιγμή που η ταινία κλείνει το μάτι στο American Psycho). Διαθέτει δε και τον Γκλεν Πάουελ, που συνέγραψε και το σενάριο μαζί με τον Λινκλέιτερ, σε δαιμονιώδη φόρμα, με πραγματικά μαγνητική παρουσία στην οθόνη, κάτι που ισχύει και για τη συμπρωταγωνίστριά του Άντρια Αρχόνα.
Πίσω, βέβαια, από τη θελκτική larger-than-life βιτρίνα της ακατανίκητης χημείας των δύο, των απολαυστικών σεκάνς μεταμφίεσης, της εύρωστης κινηματογράφησης και της περιπετειώδους πορείας της ιστορίας, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ συνθέτει μια ζωηρή περιδίνηση γύρω από την έννοια της ανθρώπινης ταυτότητας. Δεν πρόκειται απλώς για κοινωνική κατασκευή, μια συνισταμένη από προσλαμβάνουσες παραστάσεις, βιώματα και παιδική ηλικία. Η ταυτότητα είναι στην ουσία ένα ανεξερεύνητο πεδίο, μια εσωτερική ουτοπία την οποία κανείς διαρκώς αναζητά και κάθε φορά που την προσεγγίζει αυτή μεταβάλλεται εκ νέου, δραπετεύει με μια νέα μορφή και το κυνήγι συνεχίζεται.
Η παράλληλη απασχόληση του Γκάρι ως οιονεί πληρωμένου δολοφόνου βασίζεται σε μια ριζική αναλήθεια, τέτοιο επάγγελμα δεν υφίσταται, είναι ένα μόρφωμα της ποπ κουλτούρας και ιδίως του κινηματογράφου που έχει εισχωρήσει στο φαντασιακό των ανθρώπων. Εξίσου, όμως, ατελέσφορη είναι και η προσέγγιση του «εαυτού» με τα φιλοσοφικά και ψυχολογικά εργαλεία που προσπαθεί να εξηγήσει ο καθηγητής Γκάρι τα πρωινά στους φοιτητές του. Το κλίμα και το ύφος της ταινίας, πάντως, αγκαλιάζει την ελαφρότητα και αποδιώχνει τη σοβαροφάνεια (και την αληθοφάνεια) από το κείμενό της, χωρίς να ματαιώνει τις επόμενες αναγνώσεις. Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ βρίσκει στο Hit Man μια ιδιόμορφη ισορροπία που κάνει το φιλμ να λειτουργεί απρόσκοπτα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
