Στο κοντινό μέλλον, η Τουρκία βιώνει ένα ανεξήγητο ενεργειακό μπλακ-άουτ, που πυροδοτεί βίαιες ταραχές. Τέσσερις χαρακτήρες, σαν περιπλανώμενα φαντάσματα, καθρεφτίζουν τις πολλαπλές όψεις μιας αποπροσανατολισμένης χώρας, που βρίσκεται στο χείλος της έκρηξης. Μέσα από συνεχή άλματα μπρος-πίσω στον χρόνο και σκηνές που επαναλαμβάνονται από διαφορετική οπτική γωνία, αυτός ο συναρπαστικός γρίφος σκιαγραφεί ένα πλέγμα από ακραίες αντιθέσεις και αντιφάσεις: ένα πορτρέτο μιας κοινωνίας που βυθίζεται στο σκοτάδι.

Σκηνοθεσία:

Azra Deniz Okyay

Κύριοι Ρόλοι:

Nalan Kurucim … Iffet

Dilayda Gunes … Dilem

Beril Kayar … Ela

Emrah Ozdemir … Rasit

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Azra Deniz Okyay, Ali Eren Sayar

Παραγωγή: Dilek Aydin

Μουσική: Ekin Uzeltuzenci

Φωτογραφία: Baris Ozbicer

Μοντάζ: Ayris Alptekin

Σκηνικά: Erdinc Akturk

Κοστούμια: Sedat Ciftci, Burcu Karakas

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Hayaletler
  • Ελληνικός Τίτλος: Φαντάσματα στην Πόλη
  • Διεθνής Τίτλος: Ghosts

Κύριες Διακρίσεις

  • Βραβείο ανθρώπινων αξίων και γυναικείας συνεισφοράς στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
  • Πρώτο βραβείο για το τμήμα Εβδομάδα Διεθνούς Κριτικής στο φεστιβάλ Βενετίας.

Παραλειπόμενα

  • Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία για την Azra Deniz Okyay.

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 16/9/2021

Κάπως «άγουρο» το μεγάλου μήκους ξεκίνημα της Azra Deniz Okyay, για αυτό όμως και γοητευτικό και ειλικρινές. Δείχνει μια ανερχόμενη δημιουργό που δεν φοβάται να θίξει τα κακώς κείμενα της τρέχουσας κατάστασης στη χώρα της, και που διέπεται από ευαισθησία απέναντι στις κοινωνικές αυτές ομάδες που καταπιέζονται και πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης εντός των συγκεκριμένων πλαισίων.

Η κάμερα, με σκεπτικό πολύ εύστοχα ντοκιμαντερίστικο, καταγράφει μη φωτογενείς γωνιές της Κωνσταντινούπολης, ή περιοχές που βρίσκονται σε ένα μεταβατικό στάδιο, μεταξύ επαρχίας και μεγάλου αστικού κέντρου, απεικονίζοντας με ζωτικότητα ανθρώπους που εν μέσω δυσχερειών προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην, να απολαύσουν όση ελευθερία έχουν, να εκφραστούν καλλιτεχνικά. Επίσης, η γυναικοκεντρική ματιά της Okyay βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τη θεματολογία και προστίθεται ανάμεσα στις φωνές που έχουν υψωθεί υιοθετώντας παρόμοιες οπτικές τα τελευταία χρόνια στον παγκόσμιο κινηματογράφο, παράγοντας ουσιώδη πολιτικό διάλογο μέσω μιας δημιουργικής οδού. Βέβαια, για να λέγονται όλα, το κάπως απότομο χρονικό «πηγαινέλα» στην αφήγηση, που αφήνει εσκεμμένα κενά για να τα γεμίσει αργότερα προκειμένου να αναθεωρηθούν κάποια γεγονότα και να εκπλαγεί ο θεατής, μαρτυρά μια κινηματογραφίστρια που κυνηγάει σε έναν βαθμό και τον επιδερμικό εντυπωσιασμό. Αλλά και η ιστορία πολλές φορές μοιάζει να είναι αποσπασματικά στημένη, με όσα προκύπτουν να μη χαρακτηρίζονται από αυστηρή ακολουθία αιτίου κι αιτιατού. Αυτές οι αδυναμίες βέβαια δεν μειώνουν τη δύναμη και την αναγκαιότητα των μηνυμάτων και των ιδεών που εντοπίζονται εδώ.

Αυτό που αφήνει κάπως ανολοκλήρωτο η Okyay από τη δική της πλευρά είναι ένα πλήρες όραμα για το «αύριο» στην πατρίδα της. Καταδεικνύει με οξυδέρκεια πολλές σημαντικές παθογένειες, συμπάσχει κυρίως με τις γυναίκες που βρίσκονται σε μια ομολογουμένως δυσμενή θέση, κι ενώ προτάσσει ως λύση τις συλλογικότητες που σταδιακά, με πολλές μικρές νίκες μαζεμένες, θα καταφέρουν μια αλλαγή των δεδομένων προς το καλύτερο, δεν διατυπώνει ξεκάθαρα το τι μορφή θα πρέπει να έχει αυτό που ενδέχεται να αντικαταστήσει την υπάρχουσα συνθήκη. Στο δε κλείσιμο της όλης διαδρομής, υπάρχει διάχυτη και μια αμηχανία από πλευράς σεναρίου, καθώς τα μέτωπα κάποιων ηρώων παραμένουν ανοιχτά, ενώ άλλα κλείνουν κάπως υπερβολικά βιαστικά, σαν να μην ήταν δυνατό να βρεθεί ένας τρόπος να προκύψει ένας απόλυτα ολοκληρωμένος επίλογος.

Το σίγουρο πάντως είναι πως πρόκειται για ένα φιλμ με μεγάλη καρδιά όσον αφορά τις ηρωίδες του. Τις ακολουθεί βήμα προς βήμα στον αγώνα τους να επιβιώσουν και να ξεχωρίσουν, παρατηρώντας με κατανόηση τα προσωπικά τους δράματα. Και είναι πολύ σημαντικό ότι καταγράφοντας αυτή την πορεία, έχει έξοχη υποστήριξη από την τριπλέτα των πρωταγωνιστριών του, ειδικά από τη χαμηλόφωνα ώριμη Nalan Kurucim και ακόμη περισσότερο από την Dilayda Gunes, που διαθέτει έναν αυθεντικό παρορμητισμό ο οποίος πραγματικά κουβαλάει το σύνολο και του προσδίδει μια πολύ συγκεκριμένη ταχύτητα ρυθμών. Αποδίδοντας την άλλη πλευρά, αυτή του καταπιεστή και του διαφθορέα, αξιόλογος ερμηνευτικά είναι και ο Emrah Ozdemir, που σηκώνει τα βάρη του «αντίπαλου δέους» με αποτελεσματικότητα. Χάρη στη συνεισφορά τους, το ενδιαφέρον αυτό, παρά τα «στραβοπατήματά» του, ταξίδι σε μια Τουρκία με πολλά κι ενίοτε αντικρουόμενα πρόσωπα αποκτά μια συναισθηματική ραχοκοκαλιά που αποζημιώνει τον θεατή που αποφασίζει να επενδύσει στα όσα ξετυλίγονται μπροστά του επί της οθόνης.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

12 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *