Ο Τζιμ και η κόρη του, Βερόνικα, μια νεαρή δασκάλα μουσικής, επιχειρούν να ξεδιπλώσουν τις πολύπλοκες ιστορίες τους και τα αλληλένδετα μυστικά τους. Μετά από μια φάρσα που εξελίσσεται πολύ άσχημα, η Βερόνικα καταδικάζεται αδίκως για ένα σεξουαλικής φύσεως έγκλημα. Παρ’ όλα αυτά, η Βερόνικα θεωρεί πως της αξίζει να τιμωρηθεί για κάποια άλλα εγκλήματα του παρελθόντος που τη βαραίνουν, και για τα οποία νιώθει ένοχη. Ο πατέρας της αδυνατεί να καταλάβει την αδιαλλαξία της κόρης του, και η αγωνία του αρχίζει σταδιακά να επηρεάζει την επαγγελματική του ζωή.
Σκηνοθεσία:
Atom Egoyan
Κύριοι Ρόλοι:
David Thewlis … Jim
Laysla De Oliveira … Veronica
Luke Wilson … πάτερ Greg
Rossif Sutherland … Mike
Arsinee Khanjian … Anna
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Atom Egoyan
Παραγωγή: Atom Egoyan, Simone Urdl, Jennifer Weiss
Μουσική: Mychael Danna
Φωτογραφία: Paul Sarossy
Μοντάζ: Susan Shipton
Σκηνικά: Phillip Barker
Κοστούμια: Lea Carlson
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Guest of Honour
- Ελληνικός Τίτλος: Τιμώμενος Επισκέπτης
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.
- Υποψήφιο για μουσική και σκηνικά στα εθνικά βραβεία του Καναδά.
Παραλειπόμενα
- Ταινία για τον Atom Egoyan μετά από 4 χρόνια κινηματογραφικής αδράνειας.
Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 25/8/2020
Μια γυναίκα επισκέπτεται έναν ιερέα προκειμένου να κανονίσει τα της κηδείας του πατέρα της. Μέσα από τις ερωτήσεις όμως του ιερέα για τον θανόντα (προκειμένου να μπορέσει να συνθέσει έναν ταιριαστό επικήδειο λόγο), η κουβέντα αποκτά εξομολογητικό τόνο. Η Βερόνικα, άρτι αποφυλακισθείσα για ένα έγκλημα που προδήλως δεν διέπραξε, αφηγείται λεπτομέρειες από την προσωπική της ζωή εστιάζοντας κυρίως στη σχέση της με τον πατέρα της, Τζιμ. Έτσι, η ζωή του τελευταίου, οι επιλογές και οι «αμαρτίες» του τίθενται για μία στερνή φορά υπό εξέταση, μέσα από την οπτική της Βερόνικα.
Στον «Τιμώμενο Επισκέπτη», ο Ατόμ Εγκογιάν βαδίζει σε γνώριμα μονοπάτια, επιχειρώντας να ξεδιπλώσει τις εγνωσμένες αφηγηματικές αρετές του. Τα ψυχικά τραύματα, όπως τα διαμορφώνει κατά το δικό της αδάμαστο και παραμορφωτικό δοκούν η μνήμη, έχουν και πάλι την τιμητική τους. Είναι μια αρένα στην οποία ο καναδός δημιουργός αισθάνεται άνετα, καθώς εκεί έχει φιλοτεχνήσει τα σπουδαιότερα επιτεύγματά του.
Όπως λοιπόν και στο «Exotica», το «Γλυκό Πεπρωμένο» ή το πρόσφατο «Remember», ο Εγκογιάν αναζητά τις πληγές που δεν κλείνουν μέσω της μνήμης που αδυνατεί να συγχωρέσει. Αφηγείται στρωτά, μεταβάλλοντας πολλές φορές το timeline της αφήγησης, χωρίς ποτέ να προξενεί την ελάχιστη σύγχυση στον θεατή. Η διαδοχή των γεγονότων είναι σαφής, το μυστήριο δημιουργείται με επιτυχία, οι πολυεπίπεδες συνδέσεις των δύο βασικών χαρακτήρων είναι κάτι παραπάνω από ευκρινείς, και η ιστορία εμπεριέχει εγγενώς ενδιαφέρον.
Στην τωρινή περίοδο της καριέρας του, όμως, εδώ και περίπου δύο δεκαετίες, ο Εγκογιάν δείχνει να μην καταφέρνει να προσδώσει το αναγκαίο βάρος στα εξιστορούμενα, αυτό που θα δεσμεύσει τον θεατή συναισθηματικά και θα τον φέρει σε θέση ειλικρινούς αγωνίας για τα τεκταινόμενα και τα πεπραγμένα. Ακόμα και στο «Remember», την πλέον πετυχημένη και δυνατή ταινία της ύστερης φιλμογραφίας του, το αισθητικό του αποτύπωμα δείχνει να κινείται σε ρηχότερα νερά. Έτσι κι εδώ, εγείρεται δράμα και μυστήριο, αλλά το φορτίο που βρίσκεται εντός του είναι πολύ μικρό.
Μοιραία, λοιπόν, η ταινία αρχίζει σύντομα να εμφορείται από μια τηλεοπτική ελαφρότητα, που μαζί με μερικές σεναριακές επιλογές στερούν οριστικά την ενέργεια του θεάματος. Καταλήγει σε ένα αποτέλεσμα που αγγίζει τους όρους του μελοδράματος, δίχως σπουδαίες εμβαθύνσεις σε κανέναν από τους άξονές του. Βέβαια, η ροή παραμένει άρτια, το έργο δεν χωλαίνει ποτέ ως προς τον ρυθμό του, αφού ο Εγκογιάν ακόμα και στον «αυτόματο πιλότο» χειρίζεται τη γλώσσα του σινεμά με χαρακτηριστική άνεση. Αυτό από μόνο του όμως δεν αρκεί ώστε να αναχθεί το φιλμ σε μια σημαντική θέση στην καριέρα του καναδού δημιουργού.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
