Fun with Dick & Jane: Όλα τα Λεφτά!
- Fun with Dick and Jane
- 2005
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Ισπανικά
- Αστυνομική, Κωμωδία
- 19 Ιανουαρίου 2006
Όταν ο Ντικ Χάρπερ απολύεται από αντιπρόεδρος μιας εταιρείας-κολοσσού, βεβαιώνει τη γυναίκα του, Τζέιν, ότι θα βρει πολύ σύντομα άλλη δουλειά και θα συνεχίσουν να ζουν στην πολυτέλεια. Μετά από λίγους μήνες, όμως, έχουν χάσει την ιδιοκτησία τους, η Τζέιν έχει πουλήσει το σώμα της στην επιστήμη ως πειραματόζωο και η καριέρα του Ντικ ως… μεροκαματιάρης καταλήγει με την απέλασή του στο Μεξικό! Πιο απελπισμένοι από ποτέ, ο Ντικ και η Τζέιν αποφασίζουν τότε να στραφούν στο πιο επικερδές επάγγελμα: την ένοπλη ληστεία. Σύντομα γίνονται σύγχρονοι «Ρομπέν των δασών» των προαστίων, κλέβοντας από τους πλούσιους και δίνοντας στους φτωχούς… δηλαδή στους εαυτούς τους.
Σκηνοθεσία:
Dean Parisot
Κύριοι Ρόλοι:
Jim Carrey … Dick Harper
Tea Leoni … Jane Harper
Alec Baldwin … Jack McCallister
Richard Jenkins … Frank Bascombe
Angie Harmon … Veronica Cleeman
John Michael Higgins … Garth
Richard Burgi … Joe Cleeman
Laurie Metcalf … Phyllis
Clint Howard … πράκτορας του INS
Pasha D. Lychnikoff … Andrei
Jeff Garlin … διευθυντής
James Whitmore … σεκιουριτάς
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Judd Apatow, Nicholas Stoller
Στόρι: Gerald Gaiser, Judd Apatow, Nicholas Stoller
Παραγωγή: Jim Carrey, Brian Grazer
Μουσική: Theodore Shapiro
Φωτογραφία: Jerzy Zielinski
Μοντάζ: Don Zimmerman
Σκηνικά: Barry Robison
Κοστούμια: Julie Weiss
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Fun with Dick and Jane
- Ελληνικός Τίτλος: Fun with Dick & Jane: Όλα τα Λεφτά!
- Εναλλακτικός Τίτλος: Fun with Dick & Jane
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Χρυσοδάκτυλοι της Υψηλής Κοινωνίας (1977)
Σεναριακή Πηγή
- Στόρι: Fun with Dick and Jane του Gerald Gaiser.
- Σενάριο: Χρυσοδάκτυλοι της Υψηλής Κοινωνίας των David Giler, Jerry Belson, Mordecai Richler.
Παραλειπόμενα
- Ενώ κάποιες πηγές το αναφέρουν εσφαλμένα ως μυθιστόρημα, ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε αν ο Gerald Gaiser έγραψε απλά κάποιο σενάριο που απορρίφθηκε, κι ενώ οι χαρακτήρες Dick and Jane προϋπήρχαν σε εκπαιδευτικά βιβλία για παιδιά. Έτσι, λογικά πρέπει η ταινία να αναφέρεται ως απευθείας ριμέικ αυτής του 1977 με τους George Segal και Jane Fonda. Αλλά και μην υπάρχοντας άλλη διαθέσιμη πηγή, το σενάριο εδώ ξεκίνησε να γράφεται, αρχικά από τον Peter Tolan, με βάση μόνο αυτό του 1977.
- Αρχικά είχε ανακοινωθεί ότι θα το σκηνοθετήσει ο Barry Sonnenfeld.
- Η Cameron Diaz είχε τον ρόλο της Τζέιν, αλλά αποχώρησε την τελευταία στιγμή.
- Οι αδελφοί Coen ακούστηκε ότι θα αναλάμβαναν το σενάριο.
- Τα γυρίσματα άργησαν αρκετά να ξεκινήσουν, μια και έπρεπε να περιμένουν να ολοκληρώσει ο Carrey το Λέμονι Σνίκετ.
- Τελευταίος κινηματογραφικός ρόλος για τον James Whitmore, που εδώ έχει μια κάμεο εμφάνιση ως σεκιουριτάς σε κατάστημα παιχνιδιών.
- Τα επαναληπτικά γυρίσματα μαζί με τις πολλές επανεγγραφές του σεναρίου (στις οποίες συνέβαλαν και οι David Koepp, Ed Solomon, Ted Griffin, Alec Berg, David Mandel και Jeff Schaffer) ανέβασαν το μπάτζετ στα 100 εκατομμύρια δολάρια. Το φιλμ όμως ευτύχησε να βγάλει από τα ταμεία 204,7. Σε αυτό ειπώθηκε ότι ρόλο έπαιξε μια μεγάλη δίκη που διεξάγονταν τότε στις ΗΠΑ, για το περίφημο σκάνδαλο της Enron, και παρέπεμπε θεματικά στο φιλμ.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 8/11/2009
Η ανατρεπτική σεναριακή ιδέα δεν ανήκει στον Τζουντ Άπατοου (και στη γνωστή σχολή του), που συνυπογράφει το σενάριο. Βασίζεται σε βιβλίο του Τζέραλντ Γκάιζερ και έχει γίνει ήδη μια θαυμάσια ταινία το 1977. Όσοι δεν έχουν κατά νου το ζευγάρι Τζορτζ Σίγκαλ-Τζέιν Φόντα, μπορεί και να «χάψουν» έναν επαναλαμβανόμενο Τζιμ Κάρεϊ και μια άνευρη αν και συμπαθητική Τία Λεόνι (λάθος κάστινγκ). Ούτε σκηνοθετική διαύγεια υπάρχει, κι αν κάτι λειτουργεί άψογα είναι η γενική τρέλα που διαχέεται από το στόρι. Κοντά σε αδύναμα ανέκδοτα, υπάρχουν σκηνές που ικανοποιούν κωμικά (ειδικά προς την αρχή), μέχρι το μέτριο φινάλε.
Γενικά, έχει χαθεί όλο το κλίμα που αναβλύζει από το σατιρικό κομμάτι του έργου, χωρίς όμως αυτό το κενό να γεμίζει από έναν Κάρεϊ που θα έμενε αξέχαστος. Σε κάποια σημεία μοιάζει να μπορεί να λειτουργήσει κι έτσι, αλλά τίποτα δεν μένει σταθερά ικανοποιητικό. Πιο πολύ μοιάζει με εύκολος τρόπος να βρεις ένα πάτημα για έτοιμο στόρι, παρά κάποιος συγκινήθηκε και ήθελε να φέρει στη λογική της σύγχρονης κωμωδίας ένα πιο σκεπτόμενο θέμα. Κι όλα αυτά χωρίς να μιλάμε για διασκευή κάτι του αληθινά κλασικού.
Βαθμολογία: