Forget Me Not

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Forget Me Not

Διεθνής Τίτλος: Forget Me Not

Παραλειπόμενα

• Η ταινία γυρίστηκε με φιλμ 35 χιλιοστών.
• Τα γυρίσματα έγιναν στον Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό, στη θάλασσα Μπέρινγκ, στην Αλάσκα και στη Νέα Ορλεάνη.

Άρθρο

• Ο Γιάννης Φάγκρας μας μιλάει για το “Forget Me Not”

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb

Κριτικός:  Πάνος Αχτσιόγλου

Έκδοση Κειμένου: 2/10/2015

Το μεγαλεπήβολο πρότζεκτ του σκηνοθέτη της δημοφιλέστατης ταινίας του 2001 “Πες στη Μορφίνη Ακόμα την Ψάχνω”, ήταν η μία από τις δύο ελληνικές παράγωγες συγκαταλεγόμενες στη λίστα του Διεθνούς Διαγωνιστικού τμήματος του περασμένου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης (η άλλη ήταν η Νορβηγία του Γιάννη Βεσλεμέ), μετά από σχεδόν δέκα χρόνια από την θεματική σύλληψη του από τον Γιάννη Φάγκρα. Ύστερα από πολλές περιπέτειες (μοιάζοντας σε αυτό με την πλοκή του ίδιου του φιλμ) η ταινία ολοκληρώθηκε και παραδίδεται ως ένα ταξίδι στη θάλασσα, την καρδιά και τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή της. Ο Άλεξ (Γιάννης Στάνκογλου) βρίσκεται στο κατώφλι της κόλασης (προσέξτε την επιγραφή “Limbo” σε μια από τις αρχικές σεκάνς) άλλα ταυτόχρονα χτυπά και την πόρτα του παραδείσου. Περνά τις μέρες του πίνοντας στη Νέα Ορλεάνη, κάνοντας σεξ με γυναίκες, έχοντας ξεχάσει τη χώρα του και τη Δάφνη, που ακόμη περιμένει ένα του σημείο ζωής. Η θλίψη στο βλέμμα του φανερώνει την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της σχέσης του με τον κόσμο, άλλα χρειάζεται ένα “σκούντημα”. Η θάλασσα τελικά δίνει τη λύση προσφέροντάς του ένα ταξίδι με το μικρό πλοίο “Puk-uk” (στη γλώσσα των ινδιάνων της Αλάσκας σημαίνει ακριβώς αυτό το σκούντημα) διασχίζοντας το Βερίγγειο Πορθμό, φτάνοντας στα όρια της ανθρωπινής ύπαρξης, του χώρου και του χρόνου.

Η κάμερα φορτωμένη στον ώμο, καταγραφεί ένα μυθικό ταξίδι χωρίς σύνορα (τα γυρίσματα έγιναν στη Νέα Ορλεάνη, Αλάσκα, Βόρειο ειρηνικό και θάλασσα του Μπέρινγκ) συμπληρώνοντας τις μακριές σιωπές και τα χαμένα στον ορίζοντα βλέμματα, με εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς, αγριότητας και αφοπλιστικά αρχέγονης γοητείας. Η θάλασσα “γεμάτη δάκρυα, τόσα που γίνεται καθρέφτης” μετατρέπεται σε ευκαιρία εξαγνισμού με τον μόνιμα γκρίζο και απειλητικό ορίζοντα να αποτυπώνεται στο αγέλαστο πρόσωπο του πρωταγωνιστή. Η αργή (ίσως και ανύπαρκτη) εξέλιξη αλλά και ο ξεκάθαρος εντυπωσιασμός από το ίδιο το ταξίδι μοιάζουν να υπονομεύουν τη νοηματική του θέση, καθιστώντας το περισσότερο ταινία καταγραφής παρά ολοκληρωμένη αφηγηματική εμπειρία. Πρόκειται ξεκάθαρα για ένα φιλμ προσωπικό, που επιχειρεί μάλλον ανολοκλήρωτα να ανιχνεύσει τα όρια της καταστροφής, η οποία στερεώνεται πάνω σε “κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή”.

Βαθμολογία: