Ερασιτέχνης Ζιγκολό

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 2/7/2014

Ο γηραιός Μάρεϊ Σβαρτς (Γούντι Άλεν), αντιμετωπίζοντας οικονομικές δυσκολίες, πρέπει να κλείσει το βιβλιοπωλείο του και ο βοηθός του, Φιοραβάντε (Τζον Τουρτούρο), για να τον βοηθήσει και να βοηθηθεί κι ο ίδιος, δέχεται την πρότασή του να γνωρίσει τη δερματολόγο του (Σάρον Στόουν), η οποία επιθυμεί πρώτη φορά να πειραματιστεί ερωτικά μαζί με μια φίλη της (Σοφία Βεργκάρα), κάνοντας τρίο. Ο Μάρεϊ θα παίρνει το 40 τις εκατό και ο Φιοραβάντε το 60. Παρακάτω, ο Μάρεϊ θα του προτείνει να «ανακουφίσει» και την εβραία χήρα Άβιγκεϊλ (Βανέσα Παραντί) από την αυστηρή χασιδική κοινότητα του Μπρούκλιν, την οποία αγαπά ανομολόγητα ένας Εβραίος της κοινοτικής περιπόλου για τη δημόσια τάξη (Λιβ Σράιμπερ).

Αν προσθέσεις και το ότι ο Μάρεϊ έχει οικογένεια με αφροαμερικάνα, έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία τόσο εκκεντρική, τόσο επιτηδευμένα indie, που θα ήταν δύσκολο να δώσει κάτι λειτουργικό, είτε ως παλαβή κωμωδία είτε ως δράμα, είτε τέλος ως αστική κωμωδία αλά Γούντι, αν και συνορεύει με το είδος. Αλλά ο Τουρτούρο, σκηνοθετώντας πάνω σε δική του ιδέα και σενάριο, έχοντας εννοείται σύμβουλο τον Άλεν, διάλεξε τον κατάλληλο τόνο, μιας ευαίσθητης δραμεντί, και τον σωστό προσανατολισμό, δηλαδή τη λεπτή καταγραφή αληθινών συναισθημάτων, όχι μόνο μεταξύ του Φιοραβάντε και της Άβιγκεϊλ, αλλά και όσων διαμείβονται με τις δυο κυρίες. Μάλιστα, θα έλεγα ότι η πιο ευαίσθητη στιγμή είναι εκείνη όπου, προς το τέλος, η Στόουν διαισθάνεται κάτι (δεν το λέμε) που όχι μόνο το σέβεται, αλλά και το «αγκαλιάζει». Η σεκάνς με το εβραϊκό δικαστήριο των ραβίνων αποτελεί την κορύφωση της υπάρχουσας σατιρικής διάστασης όσον αφορά στα εβραϊκά ήθη κι έθιμα, ενώ δεν λείπει ο δραματικός επίλογος, όλα αποδοσμένα πάντα με την ίδια λεπτότητα σκηνοθετικού κι ερμηνευτικού χειρισμού.

Ο Γούντι, με μια σωστή ερμηνεία που χρωματίζει με ήρεμο χιούμορ το δραματικό υπόστρωμα, είναι απόλυτα συντονισμένος στους χαμηλούς τόνους της αφήγησης και ο Τουρτούρο αποδίδει μια γοητεία του αντι-ήρωα πολύ ιδιαίτερη και απρόσμενη για τη συνήθη κινηματογραφική του εικόνα. Η Παραντί, επίσης, ενσαρκώνει με εσωτερικότητα τη στερημένη στοργής από τη χασιδική κουλτούρα, που όμως έχει μέσα της σπόρο να ανθίσει δειλά, ύστερα πιο θαρραλέα, αρκεί να της δοθεί λίγη δροσιά. Γλυκόπικρη κατάσταση, ολοκληρωμένα αποδοσμένη κι όχι ως ένα εκτεταμένο σκετς από σπονδυλωτή, μοιάζει πολύ, βοηθούσης και της τζαζ επένδυσης, με «μικρή» καλή ταινία του Γούντι, παλιότερης περιόδου.

Βαθμολογία: