Έχοντας μόλις ολοκληρώσει τη συμμετοχή του στην ανέγερση του Αγάλματος της Ελευθερίας, ο διάσημος μηχανικός Γκιστάβ Άιφελ βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου. Ενώ η γαλλική κυβέρνηση τον πιέζει να δημιουργήσει κάτι θεαματικό για την Παγκόσμια Έκθεση του 1889 στο Παρίσι, ο ίδιος θέλει απλά να σχεδιάσει το μετρό της πόλης. Ξαφνικά όλα αλλάζουν όταν ο Άιφελ συναντά μια μυστηριώδη γυναίκα από το παρελθόν. Το απαγορευμένο πάθος τους θα ξυπνήσει ξανά, και θα τον εμπνεύσει να αλλάξει για πάντα τον παριζιάνικο ουρανό.
Σκηνοθεσία:
Martin Bourboulon
Κύριοι Ρόλοι:
Romain Duris … Gustave Eiffel
Emma Mackey … Adrienne Bourges
Pierre Deladonchamps … Antoine de Restac
Alexandre Steiger … Jean Compagnon
Armande Boulanger … Claire Eiffel
Bruno Raffaelli … Κος Bourges
Andranic Manet … Adolphe Salles
Philippe Herisson … Edouard Lockroy
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Caroline Bongrand, Thomas Bidegain, Martin Bourboulon, Natalie Carter, Martin Brossollet
Παραγωγή: Vanessa van Zuylen
Μουσική: Alexandre Desplat
Φωτογραφία: Matias Boucard
Μοντάζ: Virginie Bruant, Valerie Deseine
Σκηνικά: Stephane Taillasson
Κοστούμια: Thierry Delettre
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Eiffel
- Ελληνικός Τίτλος: Άιφελ
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για σκηνικά, κοστούμια και ειδικά εφέ στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Μίξη ιστορίας και μυθοπλασίας, με την Caroline Bongrand να “πετάει” αρχικά την ιδέα της παρείσφρησης ενός ρομάντζου δίχως καμία γνώση αν αυτό έστεκε κάπου ιστορικά. Κάνοντας όμως έρευνα πάνω στον Gustave Eiffel, ανακάλυψε ότι δεν ήταν τόσο μακριά από την πραγματικότητα.
- Από το 1997, τόσο η Paramount όσοι και οι Luc Besson (το σχεδίαζε το 2000 με τους Gerard Depardieu και Isabelle Adjani), Christophe Barratier, Olivier Dahan και Ridley Scott εμπλάκηκαν σε κάποιο σημείο με τη δημιουργία μιας ταινίας πάνω στην κατασκευή του πύργου-συμβόλου της Γαλλίας.
- Για δύο από τα σημαντικότερα έμψυχα συστατικά της ταινίας, την παραγωγό Vanessa van Zuylen και την Emma Mackey, αυτή ήταν μόλις η δεύτερη τους κινηματογραφική εμπειρία. Αλλά και για τον Martin Bourboulon, αυτή είναι η πρώτη του σκηνοθετική δουλειά μετά από τα δύο Με τον Μπαμπά ή τη Μαμά;.
- Το κόστος ήταν υψηλό, αφού έφτασε στα 23,4 εκατομμύρια ευρώ. Οι δε εισπράξεις δεν έκαναν κάποιον χαρούμενο, μια και περιορίστηκαν παγκοσμίως στα 13,1 εκατομμύρια δολάρια.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 12/7/2022
Ήταν ο Γκούσταβ Άιφελ ένας άνθρωπος που έβαζε τις ιδέες πάνω από το προσωπικό του όφελος, πάνω από τη δόξα; Τον ένοιαζε η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο ή ήταν μία ακόμα ιδιοφυΐα που θα έκανε τα πάντα για να πετύχει τον σκοπό του; Ο τρόπος που παρουσιάζεται ο Γκούσταβ Άιφελ σε αυτή την “ελεύθερη” βιογραφία φανερώνει τον θαυμασμό των δημιουργών στο πρόσωπό του.
Η ιστορία της ταινίας απλή. Παρακολουθούμε όσα διαδραματίστηκαν λίγο πριν την ανάθεση της κατασκευής του διάσημου πύργου στον διασημότερο γάλλο πολιτικό μηχανικό της εποχής, και φτάνουμε μέχρι και την ημέρα των εγκαινίων του συμβόλου της Γαλλίας. Αλατοπίπερο που θεώρησε η σεναριογράφος ότι έπρεπε να υπάρχει στην ταινία, είναι ένα κλασικά καταραμένο ρομάντζο από τα χρόνια που ο Άιφελ ήταν ακόμη ανερχόμενος και άσημος, που ολοκληρώνεται κι αυτό την ίδια ακριβώς ημέρα των εγκαινίων του έργου.
Την ταινία σκηνοθέτησε ο Μαρτίν Μπουρμπουλόν και το κεντρικό σενάριο υπογράφει η Καρολίν Μπονγκράντ, και όπως ήδη έχω γράψει είναι φανερός ο σεβασμός και ο θαυμασμός προς την προσωπικότητα του Άιφελ. Ίσως να είναι και αυτός ο λόγος που δεν γίνεται αυτό το φιλμ ποτέ κάτι μεγαλύτερο, κάτι κινηματογραφικά αντάξιο της φήμης, τόσο του ίδιου του Άιφελ όσο και του έργου του. Δεν είναι επουδενί μια κακή ταινία. Είναι μια βιογραφική προσέγγιση μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, η οποία γίνεται προσεκτικά και κατά πάσα πιθανότητα με όσο γίνεται μεγαλύτερη ιστορική ακρίβεια σε ό,τι αφορά τα έργα του Άιφελ, τον κοινωνικό του περίγυρο, τις σχέσεις με εργαζόμενους και τις μελέτες του. Ξεφεύγει μεν προσθέτοντας μια ιστορία αγάπης, που απ’ όσο μπόρεσα να ψάξω, σε αντίθεση με την υπόλοιπη ταινία, δεν είναι ακριβής αλλά δεν βρίσκω κακή την ιδέα. Δίνει μια λίγο πιο προσωπική, ευαίσθητη νότα στη δημιουργία του επιβλητικού πύργου.
Οι ερμηνείες είναι αξιοπρεπείς και προφανώς το βάρος πέφτει στο Ρομάν Ντουρίς, στον ρόλο του Άιφελ, και στην Έμα Μακί που υποδύεται την Αντριέν Μπουρζέ, τον χαμένο έρωτα του μηχανικού. Ο Ντουρίς παραδίδει μια δυναμική ερμηνεία και φτιάχνει έναν γήινο χαρακτήρα, έναν άνθρωπο που φαίνεται να γνώριζε και τον τελευταίο εργάτη που δούλευε για αυτόν. Η δε Μακί βγάζει μια μελαγχολία όσο προχωράει η ταινία, που ταιριάζει απόλυτα με αυτό που θέλουν οι δημιουργοί του φιλμ να δώσουν στο φινάλε.
Έχω την αίσθηση ότι υπήρχε περισσότερο “ψωμί” στη ζωή του Γκούσταβ Άιφελ, είτε “με” είτε χωρίς την ύπαρξη του χαμένου ερωτά του. Η ταινία ωστόσο, όπως προείπαμε, δεν είναι κακή. Απεικονίζει ωραία την εποχή, “δημιουργεί” από τα θεμέλια τον πύργο με αρκετά καλά ψηφιακά εφέ αλλά και σκηνικά, θίγει έστω και επιφανειακά θεματάκια πολιτικά, πολιτισμικά και εργασιακά. Δεν δίνει το κάτι παραπάνω, εγκλωβίζεται σε αυτή τη ρομαντική ιστορία που θέλει να μπλέξει με την ιστορία του πύργου, αλλά εντέλει δεν θεωρώ ότι αποτελεί μια αποτυχημένη δημιουργία. Περισσότερο μια χαμένη ευκαιρία για ένα σπουδαίο κινηματογραφικό γεγονός.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
