Προάγγελμα Θανάτου

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 23/11/2019

Ο σεβαστότατος Wash Westmoreland αποτυγχάνει οικτρά στο θριλερικό επίπεδο της νέας του ταινίας, ένα είδος που δεν είχε δουλέψει ως σήμερα. Αλλά ο δημιουργός του Still Alice και του Colette κάνει αυτό που γνωρίζει καλύτερα, και το κάνει αρκετά καλά: το δράμα. Θα μου πείτε, το δράμα στην εν λόγω ιστορία δεν είναι ξέχωρο από το θρίλερ μυστηρίου, άρα ποιο το νόημα σε αυτό που καταφέρνει. Κι όμως…

Βασικά, έχουμε διασκευή βιβλίου, και είναι λογικό ότι ο σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να «ξεκάνει» την πηγή του ολότελα για να τη φέρει στα μέτρα του. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι το κάνει ως έναν μεγάλο βαθμό, χωρίς εντέλει ούτε να έχει ένα καθαρό δράμα με μελό κατάληξη, ούτε ένα θρίλερ που θα στηρίζονταν στο χτίσιμο του. Παρότι, λοιπόν, η ταινία ανοίγει υποσχόμενη έναν φόνο και, φυσικά, έναν δολοφόνο, θα περάσει υπερβολικά πολλή ώρα για να έρθει αυτό το επίπεδο της πλοκής στο προσκήνιο. Για την ακρίβεια, μιλάμε περίπου για το τελευταίο εικοσάλεπτο. Εύκολα δηλαδή θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε δύο ταινίες που απλά βρήκαν κοινά στοιχεία στην πλοκή και έδεσαν. Κι όμως…

Ανεξάρτητα αν κολλάνε μεταξύ τους ή όχι ως ένα ενιαίο σύνολο που θα ικανοποιούσε όποιον έρθει σε επαφή μαζί του, ως ανεξάρτητες λειτουργούν, κυρίως βέβαια η πρώτη. Από την πλευρά αυτής της πρώτης, του δράματος, ο Westmoreland υποτάσσει αυτό το τόσο εύχρηστο εργαλείο ερμηνευτικής, την Alicia Vikander, και δεν παίζει την Ευρωπαία που ζει στην Ιαπωνία, αλλά κυριολεκτικά αυτήν που έχει διαγράψει την πρότερη καταγωγή της, και πασχίζει να γίνει ένα με το ντόπιο εκεί στοιχείο. Βοηθάει βέβαια η σουηδική, τεκτονική καταγωγή της, ενώ δεν πέφτουμε κι από τα σύννεφα που κατάφερε μια τόσο εγκεφαλική εμφάνιση, αλλά όπως και να το κάνεις είναι μια ταινία μόνη της. Το ολιγομελές καστ που την ακολουθεί είναι η ιαπωνική της πλευρά (Naoki Kobayashi) κι αυτή του παρελθόντος της που αμφισβήτησε (Riley Keough). Γοητευμένη από αμφότερες, η Vikander εξελίσσει την ερμηνεία της όσο περνάει το φιλμ, δανειζόμενη ενδιάμεσα στοιχεία κι από τις δύο ταυτότητες. Παράλληλα, οι συμπρωταγωνιστές της βοηθούν στο να αναπτυχθεί ένα δραματικό μυστήριο, αυτό που αφορά τον αισθησιασμό του φιλμ, αλλά κι αυτό που πηγαίνει πίσω στις ρίζες όσων παρακολουθούμε.

Κι έρχεται το θριλερικό κομμάτι. Η ειρωνεία είναι ότι ούτε απότομα μπαίνει, ούτε χάνεται ειρμός των χαρακτήρων ή της πλοκής. Μπαίνει όμως τόσο δυναμικά και τσαπατσούλικα, που χάνεται κάθε ροή που είχε χτιστεί μέχρι κι εκεί. Ξαφνικά, ανακαλύπτουμε ότι χωρίς να έχει κάνει κάτι το σενάριο για να σε ξεγελάσει, άρα να σου φέρει και την ανατροπή, απλά σου έκρυβε επιμελώς κομμάτια που θα έχτιζαν μια εσωτερική αγωνία. Μια αγωνία που ούτε στο φινάλε προλαβαίνει να σε αγγίξει, αφήνοντας έτσι έκθετο το όλο οικοδόμημα.

Αυτά που κρατάμε που είναι ότι το σενάριο δεν υποπίπτει σε κενά λογικής, κι ανά τομείς είναι στρωτό και ολοκληρωμένο. Κρατάμε όμως και μια απογοήτευση που ο δημιουργός δεν μας έβαλε από νωρίς στο κόλπο ότι δεν παρακολουθούμε απλά ένα ακόμα αισθηματικό-αισθησιακό δράμα, είτε εναλλακτικά δεν τράβηξε μέχρι τέλους αυτό το ύφος, αφήνοντας εντέλει ανάμεικτες εντυπώσεις. Ίσως, όμως, αν κρατήσουμε αυτόνομα αυτό το ταλέντο που ονομάζεται Vikander, δεν θα αισθανθούμε διόλου προδομένοι, μια και το εν λόγω φιλμ είναι μια νοητή συνέχεια μιας συνεπέστατης σε υψηλές εμφανίσεις πορεία, που είναι τόσο μα τόσο όμορφο να παρακολουθείς, με την ελπιδοφόρα σκέψη ότι στο μέλλον μπορεί να ωριμάσει ακόμα περισσότερο, και να μας αφήσει όλους άναυδους.

Βαθμολογία: