Dark Shadows (2012)

ΣΥΝΟΨΗ

1752. Ο Τζόσουα και η Ναόμι Κόλινς μαζί με τον παιδί τους, Μπαρνάμπας, αποπλέουν από το Λίβερπουλ για μια καλύτερη τύχη στην Αμερική. Ο ωκεανός, όμως, δεν είναι αρκετός για να ξεφύγουν από την οικογενειακή τους κατάρα. Περνούν δύο δεκαετίες κι ο Μπαρνάμπας είναι πια πάμπλουτος κι έχει όλη την πόλη, το Κόλινσπορτ του Μέιν, συμπεριλαμβανομένου και τις κυρίες, στα πόδια του. Το μοιραίο λάθος θα γίνει όταν ραγίζει την καρδιά της Αντζελίκ, που τυγχάνει να είναι μάγισσα. Αυτή τον καταριέται να γίνει βρικόλακας και να θαφτεί ζωντανός. Δύο αιώνες μετά, ο Μπαρνάμπας απελευθερώνεται από τον τάφο του για να δει έναν κόσμο ολότελα αλλαγμένο.

Σκηνοθεσία:

Tim Burton

Κύριοι Ρόλοι:

Johnny Depp … Barnabas Collins

Eva Green … Angelique ‘Angie’ Bouchard

Bella Heathcote … Josette du Pres/Maggie Evans/Victoria Winters

Michelle Pfeiffer … Elizabeth Collins Stoddard

Jonny Lee Miller … Roger Collins

Chloe Grace Moretz … Carolyn Stoddard

Gulliver McGrath … David Collins

Helena Bonham Carter … Δρ Julia Hoffman

Jackie Earle Haley … Willie Loomis

Alice Cooper … Alice Cooper

Christopher Lee … Silas Clarney

Ivan Kaye … Joshua Collins

Susanna Cappellaro … Naomi Collins

William Hope … σερίφης Bill

Raffey Cassidy … Angelique ‘Angie’ Bouchard (νεαρή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Seth Grahame-Smith

Στόρι: John August, Seth Grahame-Smith

Παραγωγή: Christi Dembrowski, Johnny Depp, David Kennedy, Graham King, Richard D. Zanuck

Μουσική: Danny Elfman

Φωτογραφία: Bruno Delbonnel

Μοντάζ: Chris Lebenzon

Σκηνικά: Rick Heinrichs

Κοστούμια: Colleen Atwood

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Dark Shadows
Ελληνικός Τίτλος: Dark Shadows

Σεναριακή Πηγή

Τηλεοπτική σειρά (χαρακτήρες): Dark Shadows του Dan Curtis.

Παραλειπόμενα

Βασισμένο στο γοτθικού ύφους ομώνυμο σίριαλ του ABC. Ξεκίνησε το 1966 άχρωμο, κι από το 1967 ως το 1971 έγινε έγχρωμο. Εκτός από τον Tim Burton και τον Johnny Depp, η Madonna είχε δηλώσει μεγάλη θαυμάστρια της σειράς.
Η παραγωγή είχε ανακοινωθεί από τη Warner Bros. το 2007, με την καθυστέρηση της να οφείλεται στη μεγάλη απεργία των σεναριογράφων (2007-08).
Ο John August παρέδωσε το 2009 το αρχικό σενάριο, που όμως δεν εγκρίθηκε. Παρόλα αυτά, βρίσκεται στα κρέντιτ του στόρι.
Η όγδοη συνεργασία ανάμεσα στον Tim Burton και τον Johnny Depp. Μαζί, ήταν και η πέμπτη συνεργασία του σκηνοθέτη με τον Christopher Lee, ο οποίος εδώ συμπλήρωσε 200 εμφανίσεις.
Η ίδια η Michelle Pfeiffer ζήτησε έναν ρόλο στην ταινία, κάτι που δεν συνηθίζει να πράττει. Ήταν και αυτή θαυμάστρια της σειράς.
Anne Hathaway, Lindsay Lohan και Jennifer Lawrence δοκιμάστηκαν για την Αντζελίκ.
Ο Depp προσπάθησε να επαναλάβει τον ιδιαίτερο Μπαρνάμπας του Jonathan Frid, αλλά έμπνευση δανείστηκε κι από τον Max Schreck του βωβού Νοσφεράτου. Για την εμφάνιση του χρειάστηκε να χάσει 6,3 κιλά.
Η νεανικότερη εκδοχή του Alice Cooper επιτεύχθηκε μέσω μακιγιάζ και φωτισμού, χωρίς καμία χρήση ψηφιακών εφέ.
Η έσχατη φιλμική εμφάνιση για τον καναδό ηθοποιό Jonathan Frid, αφού έφυγε από τη ζωή λίγο μετά την πρεμιέρα. Στην ταινία έχει ένα φιλικό πέρασμα, όπως και οι Jonathan Frid, Lara Parker και David Selby στο πλάι του, όλοι τους από τους βασικούς ερμηνευτές του παλιού Dark Shadows.
Τελευταία ταινία εν ζωή για τον παραγωγό Richard D. Zanuck, που πέθανε δύο μήνες μετά την πρεμιέρα.
Στις ΗΠΑ οι εισπράξεις ήταν κάτω του αναμενόμενου. Αυτό όμως δεν ίσχυσε για τις διεθνείς αγορές, με το φιλμ να εισπράττει συνολικά 245,5 εκατομμύρια δολάρια, έναντι κόστους των 150.
Άμεσα άρχισαν να εμφανίζονται ειδήσεις περί δημιουργίας franchise, στις οποίες όμως έθεσε τέλος ο ίδιος ο Burton, τονίζοντας ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν στη φύση της ταινίας.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Ακούγονται διάφορα κομμάτια από τη δεκαετία του 1970, όπου και διαδραματίζεται η ταινία, αλλά το μοναδικό που δουλεύτηκε για την ταινία είναι το Go All the Way των Raspberries σε διασκευή των The Killers (ακούγεται στους τίτλους τέλους).
Τιμώντας την κάμεο εμφάνιση του Alice Cooper, στο φιλμ ακούγονται δύο παλιά του τραγούδια, το κλασικό No More Mr. Nice Guy και το Ballad of Dwight Fry.

ΚΡΙΤΙΚΗ #1

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 13/5/2012

Ο Βαρνάβας Κόλινς, μεταλλαγμένος σε βαμπίρ από την αθάνατη κακιά μάγισσα Αντζελίκ (που ζήλεψε έναν έρωτα του για άλλη), ξεθάβεται ύστερα από 200 χρόνια και βρίσκεται το 1972 στην παραθαλάσσια κωμόπολη όπου εξακολουθούν να ζουν οι απόγονοί του που αντιμετωπίζουν τον οικονομικό πόλεμο της Αντζελίκ. Ο Βαρνάβας αναλαμβάνει να σώσει την κατάσταση.

Η αμερικανική τηλεοπτική σειρά Dark Shadows (1966 – 1971) προσάρμοσε το μεταφυσικό θρίλερ στη λογική της σαπουνόπερας (ας πούμε, τύπου Payton Place) και είχε μεγάλη απήχηση. Τώρα, βέβαια, μοιάζει αφελής και ήταν ότι έπρεπε για να τραβήξει την προσοχή του λάτρη του κιτς Τιμ Μπάρτον, ο οποίος φυσικά μετέτρεψε το ύφος σε μαύρη κωμωδία, με τον Τζόνι Ντεπ να βρίσκει το ακριβές στιλ που χρειαζόταν. Σοβαρός, χαριτωμένος καθώς προσπαθεί να εγκλιματιστεί σε μια εποχή που δεν γνωρίζει, και μοβόρο βαμπίρ όπου το φέρνει η ανάγκη.

Όλη η πλάκα βασίζεται ακριβώς στην συνάντηση της κουλτούρας των τελών του 18ου αιώνα και της εποχής των 1970. Από τη μια οι αριστοκρατικές συνήθειες, ο ρομαντισμός, από την άλλη η ψυχανάλυση, οι χίπις, τα ΜακΝτόναλντς, τα ηλεκτρονικά αρμόνια με τα προγραμματισμένα rhythm-section, οι γυάλες με τα χρωματιστά λάδια στο νερό που ανεβοκατεβαίνουν, οι ιδιωματισμοί («get stoned», που το μπερδεύει με ενταφίαση), αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της κωμωδίας. Ενώ, αντίθετα, η πλοκή (του Τζον Όγκαστ) είναι τετριμμένη, έτσι που την τελευταία μισή ώρα που κλιμακώνονται οι συγκρούσεις με τη ρουτίνα ενός οποιουδήποτε blockbuster, απλά περιμένεις να τελειώσει, όχι χαλασμένος γιατί στο μεταξύ πέρασες ωραία.

Η Εύα Γκριν (Casino Royale, Η Αίσθηση του Έρωτα) αποδίδει τον ρόλο της Αντζελίκ με πειθώ και κυριαρχεί αναγκαστικά λόγω σεναρίου. Η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ ως ψυχαναλύτρια του αρχοντικού απλά διεκπεραιώνει έναν επουσιώδη ρόλο αφού «ξέρει από αυτά». Η μικρή Κλόε Γκρέις Μόρετζ (Hugo, Άσε το Κακό να Μπει, Kick-Ass), παρά τον ελάχιστο ρόλο της, τραβάει τον φακό και η Μισέλ Φάιφερ ως οικοδέσποινα Ελίζαμπεθ Κόλινς έχει έναν από τους πιο άχαρους, ουδέτερους ρόλους που της ανατέθηκε ποτέ. Ούτε κρύο ούτε ζέστη.

Εντέλει, είναι ένα φιλμ που στηρίζεται στον Ντεπ, σε κατάλληλες ατάκες και, όπως πάντα, στη γοτθική καλλιτεχνική οργάνωση του Μπάρτον.

Βαθμολογία:

ΚΡΙΤΙΚΗ #2

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 23/11/2012

Αφήνοντας πίσω του τη μετριότητα της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, ο Tim Burton επιστρέφει στο στοιχείο που τον έχει καθιερώσει: αυτό του «ανάλαφρου» τρόμου. Το «Dark Shadows» είναι μια εκατό τοις εκατό «μπαρτονική» ταινία, αλλά φιλοδοξεί να γίνει κάτι ακόμα περισσότερο: μια σύνοψη, ενδεχομένως, ολόκληρης της φιλμογραφίας του παραμυθά σκηνοθέτη (τα Ψαλιδοχέρης, Ο Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη και Νεκρή Νύφη είναι συχνά παρόντα) και των χαρακτηριστικότερων εμμονών του. Θάνατος, φαντάσματα, κιτς χρώματα, παραμυθένια ατμόσφαιρα, στοιχεία τρόμου, μια ιδιαίτερα αξιόλογη αναβίωση των 1970, σάτιρα της τηλεοπτικής σαπουνόπερας και, φυσικά, πολύ χιούμορ, σφιχταγκαλιάζονται και θυμίζουν παλιό καλό Burton. Η διαφορά είναι ότι το τεχνικό κομμάτι έχει εξελιχθεί πλέον όχι απλώς αισθητά, αλλά σε σημείο να είναι οπτικά τόσο εντυπωσιακό, ώστε να προκαλεί μέχρι και αναφωνήματα θαυμασμού. Το μόνο στοιχείο που αυτό το (τουλάχιστον ως ενός σημείου) απολαυστικό μείγμα αφήνει «απ’ έξω» ή, καλύτερα, πνίγει μέσα στα πολλά συστατικά του είναι ο απόκοσμος ερωτισμός του, στον οποίο θα ήταν προτιμότερο να είχε δοθεί μεγαλύτερο βάρος.

Είναι, παρόλα αυτά, πολύ δύσκολο να διατηρηθεί αυτή η επιτυχής ισορροπία για σχεδόν δύο ώρες και ο αρχικός ενθουσιασμός δεν θα παραμείνει εξίσου θερμός και μετά τα μισά της διάρκειας. Δυστυχώς, η πληθώρα των χαρακτήρων (αρκετοί εκ των οποίων είναι μάλλον αχρείαστοι), των υποϊστοριών και των κινηματογραφικών ειδών απειλούν ολοένα και περισσότερο τη συνολική συνοχή του φιλμ. Το αφελώς υπερφορτωμένο φινάλε, δε, αποδεικνύεται απογοητευτικά συμβατικό.

Στις ερμηνείες, ανώτερος όλων δεν είναι παρά ο Johnny Depp, μετρημένος και κεφάτος, ενώ οι υπόλοιποι κυμαίνονται μεταξύ της υπερβολής (Eva Green), του ναρκισσισμού (Chloe Moretz) και της… ρουτίνας (Helena Bohnam Carter).

Σαν αποτέλεσμα, αυτό που θα μπορούσε να αποτελεί την επιτομή της φιλμογραφίας του Tim Burton, δεν καταφέρνει να περισώσει μέχρι τέλους την αρχική του στιβαρότητα και δεν χαράζεται στη μνήμη ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της.

Βαθμολογία: