Ο Δαμοκλής είναι διάσημος σεφ, με διεθνή σταδιοδρομία, ένας εστέτ της μαγειρικής και των λεπτών γεύσεων. Είναι ιδιοκτήτης του πιο γκουρμέ εστιατορίου της Αθήνας. Ο Δημήτρης, από την άλλη, είναι ναυτικός και μάγειρας σε ποντοπόρα πλοία. Νέος και ορμητικός, η σχέση του με το φαγητό είναι περισσότερο καθημερινή και προσγειωμένη. Κοινό αντικείμενο του πόθου τους η πανέμορφη και απαιτητική Νανά, μοντέλο που ποζάρει στη Σχολή Καλών Τεχνών, μια γυναίκα μυστήριο με πολλές παράλληλες «ζωές». Αγαπάει να δοκιμάζει σε μικρές δόσεις τις πιο αισθησιακές γεύσεις.

Σκηνοθεσία:

Βασίλης Τσελεμέγκος

Κύριοι Ρόλοι:

Γιώργος Χωραφάς … Δαμοκλής Δήμου

Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης … Δημήτρης Σταυρίδης

Κάτια Ζυγούλη … Νανά

Θεοφανία Παπαθωμά … Όλγα

Μυρτώ Αλικάκη … Βίκυ Σταυρίδου

Λυδία Φωτοπούλου … Έρση

Πέτρος Λαγούτης … Τάκης

Αλέξανδρος Μούκανος … Ανδρέας

Κώστας Φιλίππογλου … Αλέκος

Φίλιππος Γκιώνης … Φίλιππος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Μαρία Πάουελ

Παραγωγή: Μάνος Κρεζίας, Χρήστος Κωνσταντακόπουλος, Κώστας Λαμπρόπουλος, Διονύσης Σαμιώτης

Μουσική: Θαλής Τριανταφύλλου

Φωτογραφία: Γιάννης Δρακουλαράκος

Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου

Σκηνικά: Στέφανος Κατσέλης

Κοστούμια: Μαρία Καραπούλιου

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Επικίνδυνες Μαγειρικές
  • Διεθνής Τίτλος: Dangerous Cooking

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: Επικίνδυνες Μαγειρικές του Ανδρέα Στάικου.

Παραλειπόμενα

  • Οι Επικίνδυνες Μαγειρικές του Αντρέα Στάικου, από το 1998 που κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ, έχουν κάνει με επιτυχία το γύρο του κόσμου, αφού έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες, ενώ έχουν διακριθεί και ως θεατρικό έργο στην Αθήνα, στο Παρίσι από την Comedie Francaise, καθώς και στο Ρίο Ντε Τζανέιρο.
  • Μοναδική εμφάνιση της Κάτια Ζυγούλη στον κινηματογράφο.
  • Ντεμπούτο και μοναδική κινηματογραφική σκηνοθεσία για τον τηλεοπτικό Βασίλη Τσελεμέγκο (της σειράς Ο Πρίγκιπας της Φωτιάς).
  • Έκοψε 54.158 εισιτήρια και κατατάχτηκε 6ο ανάμεσα στις ελληνικές παραγωγές της χρονιάς.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 28/1/2010

Προσωπικά δεν παύω να τρέφω ελπίδες πως το σινεμά μας θα ανασυγκροτηθεί μέσω των ιδιωτικών εταιριών, που τα τελευταία χρόνια έχουν μπει σε ευρεία διαδικασία παραγωγής. Πιστεύω ότι θα αντιληφθούν πως αφού κάνουν τόσα εισιτήρια με τέτοιες ταινίες, τι τους είναι να ελέγξουν και το δημιουργικό μέρος ώστε να κάνουν τα διπλάσια. Έτσι κι εδώ, έχουμε μια θαυμάσια παραγωγή, με ακριβά ντεκόρ, πλούσια φωτογραφία και καλή επιλογή βιβλίου, ώστε να συναντηθεί το πιο «εμπορικό» κοινό με ένα πιο «καλλιτεχνικό». Όλα καλά ως εδώ, αλλά το έργο είναι Τιτανικός, κι όχι σε σχέση με την υπερπαραγωγή του Cameron…

Οι ήρωες μοιάζουν να έχουν πέσει από τον ουρανό, κι επιμένουν να κινούνται αποξενωμένοι από τον περίγυρό τους (θαμμένοι οι δεύτεροι χαρακτήρες), αλλά κι από τον ίδιο τους τον εαυτό. Πέρα από τη γραφική ανάγνωσή τους ως χαρακτήρες, μοιάζουν ξεκομμένοι από το όποιο παρελθόν τους (αδικαιολόγητο για ώριμους ήρωες), που ίσως δικαιολογούσε τα αδικαιολόγητα που το σενάριο προσπαθεί να μας πασάρει για ρεαλιστικά. Πέρα από το σενάριο που καταντάει τραγελαφικό, αντί για κομεντί που ήταν η πρόθεση, έχουμε την Κάτια Ζυγούλη, σε ρόλο Τζίλντα, να παρασέρνει τον σκηνοθέτη σε ένα ψευτο-γκλάμουρ χωρίς ποιοτική υποστήριξη. Μια «κάτω του κάτω του μετρίου» ερμηνεία που αρμόζει σε φεστιβάλ cult κινηματογράφου κι όχι σε μια τέτοια παραγωγή. Κρίμα, γιατί μας άνοιξε και την όρεξη… το θέμα…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

13 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *