Ο Τζον Μάτριξ ήταν ηγέτης μιας ελίτ ομάδας ειδικών πρακτόρων, και τώρα έχει αποσυρθεί για να ζήσει σε σπίτι στο βουνό με την κόρη του, Τζένη. Όμως, μια ομάδα εγκληματιών, με στόχο την εκδίκηση, απαγάγουν την Τζένη, κι ενώ ο Τζον δεν γνωρίζει πως τα μέλη της παλιάς του ομάδας έχουν δολοφονηθεί ένας προς ένας. Με τη βοήθεια ενός στρατηγού, ο Τζον θα οπλιστεί και η μάχη αρχίζει.
Σκηνοθεσία:
Mark L. Lester
Κύριοι Ρόλοι:
Arnold Schwarzenegger … John Matrix
Rae Dawn Chong … Cindy
Alyssa Milano … Jenny Matrix
Vernon Wells … λοχαγός Bennett
James Olson … υποστράτηγος Franklin Kirby
David Patrick Kelly … Sully
Bill Duke … Cooke
Dan Hedaya … Arius
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Steven E. de Souza
Στόρι: Jeph Loeb, Matthew Weisman, Steven E. de Souza
Παραγωγή: Joel Silver
Μουσική: James Horner
Φωτογραφία: Matthew F. Leonetti
Μοντάζ: Glenn Farr, Mark Goldblatt, John F. Link
Σκηνικά: John Vallone
Κοστούμια: Enid Harris
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Commando
- Ελληνικός Τίτλος: Κομάντο
Παραλειπόμενα
- Πριν το σενάριο πατροναριστεί πάνω στον μυώδη σταρ, αφορούσε έναν ισραηλινό στρατιώτη που είχε αποκηρύξει τη βία.
- Ο Nick Nolte ήταν η αρχική επιλογή για τον Μάτριξ.
- Η Diamond Toymakers έβγαλε μια σειρά από action-figures το 1986, με τον Μάτριξ επικεφαλής μιας μονάδας με όνομα C-Team.
- Schwarzenegger και Rae Dawn Chong γύρισαν μια ερωτική σκηνή, αλλά θεωρήθηκε ότι δεν πείθει και κόπηκε.
- Στο φιλμ σκοτώνονται 109 άνθρωποι, οι 102 από αυτούς από τον Μάτριξ.
- Το director’s cut διαρκεί δύο λεπτά παραπάνω.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Οι Power Station (το συγκρότημα που είχε κάνει ο Andy Taylor των Duran Duran) ερμηνεύει το We Fight for Love.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 5/11/2015
Έναν χρόνο μετά την ανάδειξή του σε σούπερ ήρωα δράσης με τον «Εξολοθρευτή» και πριν φτάσουμε στο «Ολική Επαναφορά», ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ αναλαμβάνει τον ρόλο ακριβώς του κομάντο, στην υπερβολή του. Είναι ο μαχητής που τα βάζει μόνος του με ολόκληρο στρατό από λατινοαμερικανούς γορίλες που θέλουν να επαναφέρουν στην εξουσία έναν δικτάτορα (πολιτική ορθότητα, όχι παίζουμε). Όπλα κάθε λογής, μέχρι το αλησμόνητο «τούβλο» που ρίχνει ρουκέτες, κυνηγητά, εκρήξεις και ένας Μάτριξ που φτύνει λακωνικές, εξυπνακίστικες ατάκες κατά τα γούστα των εφήβων. Ξεπερασμένη στο είδος της, καθαρά για τεχνικούς λόγους και κινηματογραφία (τέτοια απλοϊκά σενάρια υπάρχουν και τώρα), είναι μια ταινία δράσης καθαρά για αντροπαρέα που ακόμη και τώρα καταναλώνεται με χιουμοριστική διάθεση στην τηλεόραση, με πίτσα και μπίρες.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 6/10/2016
Νομίζω ότι αν ρωτήσεις κάποιον να σου πει μια χαρακτηριστική περίπτωση περιπέτειας από τη δεκαετία του 1980, το Κομάντο πρέπει να βρίσκεται στις τρεις πιο δημοφιλείς απαντήσεις! Όχι φυσικά γιατί αποτελεί υπόδειγμα περιπέτειας αλλά γιατί τα ’80ς ήταν μια ιδιαίτερη εποχή, όπου τα ζητούμενα ήταν άλλα από τον κινηματογράφο. Ο ρεαλισμός και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο και μπροστάρηδες είναι η αφέλεια, η φασαρία, οι τσαμπουκαλίδικες ατάκες και η διασκέδαση. Όλα αυτά, το Κομάντο τα προσφέρει απλόχερα!
Ο Μαρκ Λ. Λέστερ, κυρίως σκηνοθέτης δεύτερης διαλογής ταινιών, σκηνοθετεί τον σούπερ σταρ της εποχής, Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ, σε μια ταινία που τοποθετούν και οι δύο μέσα στις αγαπημένες τους. Ο Λέστερ θεωρεί ότι είναι η καλύτερη δουλειά του (δε νομίζω ότι θέλω να δω τις χειρότερές του), ο Άρνι την ξεχώρισε ως την πρώτη που παίζει αρχικά έναν φυσιολογικό τύπο. Το φιλμ του Λέστερ έμελλε να αγαπηθεί γενικά κι από το κοινό όσο περνούσαν τα χρόνια, για τους λάθος, όμως, λόγους. Τα άθλια ντουμπλαρίσματα, οι κακές περούκες, τα αυτοκίνητα που στη μια σκηνή τρακάρουν και στην επόμενη εμφανίζονται άθικτα, τα ρούχα που αλλάζουν χρώμα από σκηνή σε σκηνή, οι κακές μακέτες, η υπερβολικά ξεκάθαρη παρουσίαση καλών και κακών χαρακτήρων και πόσα ακόμα, συνθέτουν με την απαραίτητη μουσική επένδυση μια τόσο βγαλμένη από τη δεκαετία του ’80 ατμόσφαιρα, που μετά από λίγο δε μπορείς να τις αντισταθείς.
Ο Σβαρτζενέγκερ, στο πικ της καριέρας του, χρησιμοποιεί όλα τα είδη όπλων σε αυτό το φιλμ και πετυχαίνει τους πάντες, ακόμα κι όταν στοχεύει σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που βρίσκεται ο αντίπαλος! Οι καημένοι οι κακοί είναι τόσο χάλια στο σημάδι, που κι ελέφαντα να τους βάλεις στα τρία μέτρα (δεν απέχει και πολύ ο Άρνι από τον ελέφαντα) δε μπορούν να βρουν στόχο με κανένα τρόπο! Ούτε μία κατά τύχη σφαιρούλα δε τον βρίσκει τον αναθεματισμένο τον Άρνολντ!
Η απόλυτη μορφή του φιλμ, όμως, φίλτατε Άρνι, δεν είσαι εσύ! Η πιο καλτ φυσιγνωμία δεν είναι άλλος από τον Βέρνον Ουέλς, που υποδύεται τον μισητό εχθρό πλέον του πρωταγωνιστή, πρώην σύντροφό του στην ομάδα, Φρέντι Μέρκιουρι! Μη μου πείτε ότι δεν σας θυμίζει τον Μέρκιουρι στο πιο ατσούμπαλα γεροδεμένο του ο τύπος που υποδύεται ο Ουέλς! Εξαιρετική προσέγγιση του ρόλου!
Μέσα σε όλο αυτό το χαμό που γίνεται κατά τη διάρκεια της ταινίας είναι προφανές ότι κανείς δεν ασχολείται με τους χαρακτήρες, τις χαζές αντιδράσεις τους και τα ένα σωρό λάθη στην πλοκή αλλά το ζητούμενο είναι να υπάρχει δράση και μάλιστα ανεγκέφαλη. Σε αυτόν τον τομέα, το Κομάντο, δε μπορεί να σε αφήσει παραπονεμένο. Ξύλο, εκρήξεις, ακροβατικά δε λείπουν ποτέ από την οθόνη ενώ όσο πάμε προς το τέλος γίνεται και λίγο πιο ωμό και βίαιο, εκεί που δεν το περιμένεις.
Εν τέλει, το’ χει το γούστο του το φιλμάκι του Λέστερ. Μπορεί για τελείως διαφορετικούς λόγους από αυτούς που θα ήθελαν οι συντελεστές αλλά ουσία έχει ότι βρίσκει το κοινό του μέχρι σήμερα. Διασκεδαστικό, αφελές, ηλίθια φιλομιλιταριστικό και προπαγανδιστικό σε βαθμό που λειτουργεί αντίστροφα, το Κομάντο είναι ένα σχεδόν τέλειο δείγμα του κινηματογράφου δράσης της δεκαετίας του 1980.
Βαθμολογία: