Έλα να Παίξουμε (2020)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Όλιβερ είναι ένα αγόρι που αισθάνεται διαφορετικά από τον καθέναν. Απεγνωσμένος να βρει έναν φίλο, αποζητά καταφύγιο στο κινητό και το τάμπλετ του, που είναι πάντα εδώ για αυτόν. Όταν όμως ένα μυστηριώδες πλάσμα χρησιμοποιεί τις συσκευές του Όλιβερ για να εισέλθει στον κόσμο μας, οι γονείς του αγοριού πρέπει να βρουν τρόπο να τον σώσουν από το τέρας που κρύβεται πίσω από τις οθόνες.

Σκηνοθεσία:

Jacob Chase

Κύριοι Ρόλοι:

Azhy Robertson … Oliver

Gillian Jacobs … Sarah

John Gallagher Jr. … Marty

Winslow Fegley … Byron

Jayden Marine … Mateo

Gavin MacIver-Wright … Zach

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jacob Chase

Παραγωγή: Alex Heineman, Andrew Rona

Μουσική: Roque Banos

Φωτογραφία: Maxime Alexandre

Μοντάζ: Gregory Plotkin

Σκηνικά: David J. Bomba

Κοστούμια: Marcia Scott

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Come Play
Ελληνικός Τίτλος: Έλα να Παίξουμε

Σεναριακή Πηγή

Σενάριο: Larry του Jacob Chase.

Παραλειπόμενα

Προέκταση της μικρού μήκους ταινίας Larry του ίδιου δημιουργού από το 2017.
Ο Jacob Chase είχε μακρά εμπειρία από την κατασκευή “στοιχειωμένων σπιτιών” για το Χάλογουιν, κάτι που τον βοήθησε στη δημιουργία των πρακτικών εφέ. Έτσι, για το φιλμ κατασκευάστηκε ένα μοντέλο 2,74 μέτρων που χρησίμευσε για το πλάσμα, με μαριονετίστες να το κινούν. Χρήσιμη όμως εδώ αποδείχτηκε εξίσου και η εργασία της συζύγου του, που βοηθάει αυτιστικά παιδιά. Η επαφή του σκηνοθέτη με αυτά, τον ώθησε στο “πλάσιμο” του Λάρι (Όλιβερ).
Ο Chase σκηνοθετεί μεγάλου μήκους ταινία μετά από 10 χρόνια, με την πρωτόλεια ταινία του του 2010 να είναι ανεξάρτητης παραγωγής και κωμωδία.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 28/10/2020

Αν υπάρχει κάτι που δεν λείπει από κανένα κομμάτι της ζωής μας στη σημερινή εποχή, αυτό είναι σίγουρα οι οθόνες. Οθόνες κινητών, ταμπλέτες, τηλεοράσεις, σταθεροί και φορητοί υπολογιστές, και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί με αρκετά ακόμη παραδείγματα. Αν θέλεις λοιπόν να στήσεις μια ταινία τρόμου με ένα πλάσμα που κατοικεί πίσω από αυτές τις οθόνες, σε έναν άλλον παράλληλο κόσμο, που μπορεί να σε παρακολουθεί συνεχώς, καραδοκώντας να σε παρασύρει στον κόσμο του, νομίζω ότι θα βρεις αρκετούς συμπαραστάτες.

Αυτό έκανε και ο Τζέικομπ Τσέιζ, δημιουργώντας ένα πεντάλεπτο φιλμάκι τρόμου, με τον τίτλο Larry. Το 2020 προχώρησε ένα ακόμη βήμα και έφτιαξε ένα μεγάλου μήκους φιλμ, βασισμένο σε αυτή την ιδέα. Υπάρχει όμως πάντα ένα σύμπτωμα σε όλα τα φιλμ που από μικρού μήκους γίνονται μεγάλου μήκους, το οποίο εμφανίζεται κι εδώ. Η ιδέα δουλεύει μια χαρά σε ένα πεντάλεπτο φιλμάκι, όμως χωλαίνει όταν πρέπει να γεμίσει ενενήντα λεπτά με ιστορία, πλοκή, χαρακτήρες.

Ο Όλιβερ είναι ένας πιτσιρικάς γύρω στα δέκα, με αυτισμό και χωρίς να μπορεί να χρησιμοποιήσει την ομιλία του. Το κινητό του είναι πάντα μαζί του για να μπορεί να επικοινωνεί μέσω ενός φωνητικού προγράμματος, αλλά και για να βλέπει τον αγαπημένο του Μπομπ Σφουγγαράκη. Πίσω από την οθόνη του smartphone όμως υπάρχει ο Λάρι, ένα πλάσμα που θέλει να παρασύρει τον Όλιβερ στον κόσμο του και να γίνουν για πάντα φίλοι. Ο Λάρι εμφανίζει την ιστορία του σε μορφή παραμυθιού στην οθόνη, κι ελπίζει ο Όλιβερ να τη διαβάσει ως το τέλος, δίνοντάς του έτσι τη δυνατότητα να εισβάλει στον κόσμο μας και να πάρει τον πιτσιρικά μαζί του. Ο μικρός καταλαβαίνει την παγίδα, και προσπαθεί να προειδοποιήσει τους φίλους του και τους γονείς του, αλλά όταν τα καταφέρνει είναι πια πολύ αργά.

Δυστυχώς, το Come Play δεν κατάφερε να με πάρει ποτέ στον κόσμο του, παρά τα μερικά καλά διαστήματα που έχει, όπως το αρκετά καλό φινάλε του. Κύριο πρόβλημα νομίζω ότι είναι το αδύναμο γράψιμο του Τσέιζ, που είναι και σεναριογράφος της ταινίας του. Δυσκολεύτηκε μάλλον να «απλώσει» την ιδέα του στη διάρκεια των ενενήντα λεπτών, με αποτέλεσμα το φιλμ του να μην έχει ρυθμό και να βασίζεται στις σκηνές που ο Λάρι επιχειρεί να εισέλθει στον κόσμο μας. Αυτές οι σκηνές δεν είναι κακές, αντιθέτως, μία-δύο από αυτές σου προκαλούν μια αγωνία. Δεν αρκεί όμως αυτό για να κρατήσεις τον θεατή εκεί.

Οι χαρακτήρες δεν είναι δουλεμένοι, με εξαίρεση ίσως τον Όλιβερ και λιγότερο τη μαμά του. Οι υπόλοιποι πιτσιρικάδες και ο μπαμπάς δεν αξιοποιούνται από το σενάριο του Τσέιζ. Ενδεχομένως βέβαια να υπάρχει κι ένα θεματάκι στη διανομή των ρόλων, με κύρια ένστασή μου την επιλογή της αγαπητής μου γενικότερα Τζίλιαν Τζέικομπς, η οποία μοιάζει πολύ έξω από τα νερά της.

Ο καλός ηχητικός σχεδιασμός βοηθάει στα γνωστά κι αναμενόμενα jump-scares, αλλά είναι ένα από τα ελάχιστα ίσως καλά κομμάτια της ταινίας. Πέρα από λίγες ξαφνικές τρομάρες που θα πάρετε, φοβάμαι ότι δεν θα σας μείνουν πράγματα από το Come Play. Η ιδέα καλή, οι αναγνώσεις που μπορείς να κάνεις ως προς τη σχέση τεχνολογίας (οθονών) και ατόμου, τη βύθιση των περισσότερων στον εικονικό κόσμο και άλλα τέτοια, καλά είναι που έστω μπορείς να τα διακρίνεις. Το σύνολο όμως δεν δουλεύει, και ως συνήθως οι καλές προθέσεις δεν αρκούν.

Βαθμολογία: