Η Κούκλα του Σατανά

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 11/7/2019

Με το «καλημέρα», αυτό το ριμέικ εκπαραθυρώνει το μεταφυσικό και εισάγει ένα πολιτικό σχόλιο που προϊδεάζει για κάτι σκεπτόμενο, ωστόσο οι υποψίες για τέτοιου τύπου προθέσεις εγκαταλείπονται αρκετά γρήγορα, μιας και αυτή η ανανεωμένη «Κούκλα του Σατανά» φανερώνει από νωρίς το πραγματικό της πρόσωπο, αυτό ενός απενοχοποιημένου slasher με πολύ έντονα τα στοιχεία του αυτοσαρκασμού και της παρωδίας, άρα και η αξία αυτής της προσθήκης αναγκαστικά μειώνεται επειδή εντάσσεται σε ένα «πακέτο» που δεν την υποστηρίζει επειδή έχει διαφορετικού είδους φιλοδοξίες.

Όσοι αρέσκονται στο είδος και δίνουν μάλιστα και ιδιαίτερη βαρύτητα σε μια κεφάτη κι ευφάνταστη σκηνή θανάτου, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα το διασκεδάσουν πολύ. Ωστόσο, αυτό δεν αναιρεί ότι πρόκειται για ένα φιλμ με αρκετά προβλήματα που μπορούν να γίνουν αρκετά ορατά στους πιο αποστασιοποιημένους από την ιδιότητα του φαν θεατές, με πιο σοβαρό εξ αυτών ότι η χαβαλετζίδικη ατμόσφαιρα που επικρατεί ακυρώνει τα όποια ίχνη φόβου προκύπτουν. Από τη στιγμή ειδικά που εισάγεται η βία στο σύνολο, επίτηδες εξαιρετικά εφετζίδικη και καρτουνίστικη στον τρόπο αποτύπωσής της, είναι αδύνατο να δει κάποιος το όλο εγχείρημα υπό το πρίσμα ενός θρίλερ στο οποίο οι μηχανισμοί του σασπένς λειτουργούν κανονικά και δεν υπονομεύονται από τη διάθεση του σεναρίου για κανιβαλισμό του είδους στο πλαίσιο μιας μεταμεσονύχτιας καλτ απόλαυσης. Η μεταμοντέρνα αυτή ειρωνεία που κλείνει το μάτι στον πιο κυνικό θεατή μπορεί να έχει τις στιγμές της, δεν πρόκειται όμως και για την πιο σπιρτόζικη παρωδία που έχει επιχειρηθεί ποτέ τα τελευταία χρόνια επάνω στον κινηματογραφικό τρόμο. Αρκεί να κάνει κανείς μια σύγκριση με το «Ξύσιμο των Νεκρών» για παράδειγμα…

Μεγάλο σφάλμα επίσης το κάστινγκ της Aubrey Plaza για τον ρόλο που προορίστηκε: ένας τόσο κλισέ χαρακτήρας σαν αυτός της ανύπαντρης μητέρας έτσι όπως αποτυπώνεται εδώ μόνο άσχημους περιορισμούς μπορεί να επιβάλλει στην ιδιαίτερη περσόνα που έχει χτίσει μέσω της πλειοψηφίας των ηρωίδων που έχει υποδυθεί αλλά και στις δημόσιες εμφανίσεις της, της οποίας μονάχα ψήγματα υπάρχουν εδώ. Γενικότερα δεν υπάρχει κάποια «φυσική» ερμηνεία που να ξεχωρίζει θετικά. Αυτός που μένει στο μυαλό μετά το πέρας της θέασης είναι ο Mark Hamill, που προσδίδει μια εξαιρετικά αποτελεσματική νοσηρότητα στη φωνητική του δουλειά ως Chucky. Διακρίνεται και μια έλλειψη αποφασιστικότητας ως προς τον τόνο που επιλέγεται να τηρηθεί: παρόλο που εντέλει το ύφος που υπερισχύει και μένει ως επίγευση είναι αυτό μιας κωμωδίας τρόμου, υπάρχουν αρκετές στιγμές, ειδικά όσο πλησιάζει η κορύφωση, που το κλίμα σοβαρεύει υπερβολικά, με αυτήν τη μετάβαση να λαμβάνει χώρα σαν να έρχεται από το πουθενά, ενώ οι φάσεις που δείχνουν τη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του παιδιού και της κούκλας διακρίνονται από μια παραπλανητική αθωότητα που παραπέμπει ευθέως στη δεκαετία του 1980. Το θέμα είναι πως ακόμη και με αυτή την κατεύθυνση της αυτοϋπονόμευσης και της μερικής αποδόμησης συμβάσεων του είδους στο οποίο ανήκει το φιλμ, το προϊόν δεν καταφέρνει να αποκτήσει μια ισχυρή προσωπικότητα, παραμένει εμπορικής λογικής από την αρχή μέχρι το τέλος.

Οι πρωτοεμφανιζόμενοι στο φορμάτ της ταινίας μεγάλου μήκους, Lars Klevberg και Tyler Burton Smith, ο πρώτος στο τιμόνι της σκηνοθεσίας και ο δεύτερος σε αυτό της σεναριακής διασκευής, αν και δείχνουν μια επαγγελματική άνεση στους ρόλους τους που δεν συναντάται πάντα σε «ποδαρικά», ταυτόχρονα αδυνατούν να προσδώσουν το κάτι παραπάνω στην όλη συνταγή πέραν του έντονου μαύρου χιούμορ ώστε να τη διαφοροποιήσουν καθοριστικά από τον σωρό της κατηγορίας στην οποία ανήκει.

Εν κατακλείδι, δεν πρόκειται μάλλον για ένα εκ των πιο απαραίτητων ριμέικ που έχουν κυκλοφορήσει προσφάτως στις κινηματογραφικές αίθουσες, ενώ δεν έχει και τις αρετές εκείνες που θα καθιστούσαν ελκυστικό τον μύθο στον οποίο βασίζεται για μια νέα γενιά θεατών. Αν και δεν προσβάλλει την όποια κληρονομιά της σειράς της οποίας είναι μέρος, έστω κι αν δεν πρόκειται για άμεση συνέχεια, ταυτόχρονα αδυνατεί να απαντήσει στο ερώτημα τού γιατί να γυριστεί άλλο ένα φιλμ γύρω από τη διάσημη δολοφονική κούκλα που βρίσκεται στο επίκεντρο…

Βαθμολογία: