Πανδημία (2009)

ΣΥΝΟΨΗ

Μια θανατηφόρα ίωση έχει προσβάλλει όλο τον πλανήτη, και τέσσερις φίλοι που προσπαθούν να σωθούν, αποφασίζουν να τραβήξουν για μια παραλία του Μεξικού. Στον δρόμο τους θα συναντήσουν διάφορα τρομακτικά εμπόδια, και όλοι μαζί θα πρέπει να παλέψουν για την επιβίωσή τους.

Σκηνοθεσία:

David Pastor

Alex Pastor

Κύριοι Ρόλοι:

Lou Taylor Pucci … Danny

Chris Pine … Brian

Piper Perabo … Bobby

Emily VanCamp … Kate

Christopher Meloni … Frank

Kiernan Shipka … Jodie

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Alex Pastor, David Pastor

Παραγωγή: Ray Angelic, Anthony Bregman

Μουσική: Peter Nashel

Φωτογραφία: Benoit Debie

Μοντάζ: Craig McKay

Σκηνικά: Clark Hunter

Κοστούμια: Jill Newell

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Carriers
Ελληνικός Τίτλος: Πανδημία

Παραλειπόμενα

Μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο για τους αδελφούς Pastor.
Οι μακιγιέρ και οι υπεύθυνοι για τα ειδικά εφέ πρόσεξαν ιδιαίτερα την αποτύπωση στα πρόσωπα της αρρώστιας. Έγιναν μελέτες πάνω στην ισπανική γρίπη και το μωβ-μπλε χρώμα που αφήνει στα πρόσωπα, καθώς και στα στάδια της. Γενικά η ταινία είναι εμπνευσμένη από τη γρίπη των πτηνών που απασχόλησε εκτενώς την κοινή γνώμη, με βάση τον τρόπο αντιμετώπισης της από τα ΜΜΕ της Ισπανίας.
Είχε γυριστεί από το 2006, αλλά έπρεπε να περιμένει να γίνει διάσημος ο Chris Pine με το Star Trek για να βρει διανομή.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 8/10/2009

Από την μία αναρωτιέσαι, εκμεταλλεύονται τον φόβο που επικρατεί με την πανδημία των χοίρων και βγάζουν μια αντίστοιχη ταινία; Κι από την άλλη, απαντάς με ευκολία, να μη τη βγάλουν για να μη θεωρηθούν εκμεταλλευτές και να πάει η ταινία στα αζήτητα; Πόσο μάλλον, όταν δεν μιλάμε για μια κακή παραγωγή, αλλά για μια ταινία που διατηρεί σοβαρό ύφος και προσπαθεί να αγγίξει το ευαίσθητο αυτό θέμα μέσω ανθρώπινων όρων κι όχι μέσω τρομολαγνείας. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως δεν έχουμε καθαρό θρίλερ τρόμου, μάλλον δραματικό θρίλερ θα έλεγα, και δύσκολα θα αρέσει στο κοινό που φαίνεται άμεσα να απευθύνεται… το νεανικό.

Τα δύο αδέλφια από τη Βαρκελώνη δεν θα πάρουν την εύκολη οδό των μεταλλαγμένων ή των σαδιστών που εκμεταλλεύονται τέτοιες κρίσεις. Θα ήταν κάτι που το έχουμε δει πάμπολλες φορές και πλέον δεν μπορεί εύκολα να ανανεωθεί. Όμως, μέχρι και την τελευταία σκηνή, δεν ρισκάρουν ποτέ. Ως road-movie δεν έχει κάποιον περιφερειακό χαρακτήρα που θα διεγείρει τη δράση ή, κυρίως, τον διάλογο. Η νοηματική είναι τόσο συγκεντρωμένη σε ένα θέμα που γίνεται γρήγορα αντιληπτή, αλλά δεν χαίρει και πρωτοτυπίας. Απλά, θέλει να αγγίξει τις ευαίσθητες διαφορές ανάμεσα σε άνθρωπο και κτήνος, όταν οι καταστάσεις είναι εκτός ελέγχου. Και μόνο που τις αγγίζει με ρεαλιστική ευαισθησία κι όχι επιτηδεύσεις, θα το χαρακτηρίζαμε καλοπροαίρετο και απόμακρο της αρχικής υποψίας, αλλά στο σύνολο δεν προσφέρει πολλά, επειδή δεν έχει το τόσο δουλεμένο σενάριο να σε συγκινήσει.

Βαθμολογία: