Ο Μπουνιουέλ στον Λαβύρινθο με τις Χελώνες

Κριτικός: Πάνος Αχτσιόγλου

Έκδοση Κειμένου: 29/2/2020

Αν η ακαδημία είχε τα κότσια και λειτουργούσε αποκλειστικά καλλιτεχνικά, αδέσμευτα, ίσως και λιγάκι τολμηρά, τότε το συγκλονιστικό αυτό ισπανικό animation θα είχε φιγουράρει σίγουρα στις πρώτες θέσης για βράβευση με Όσκαρ κινουμένων σχεδίων στην τελετή του Φλεβάρη, εις βάρος των γνωστών γλυκερών και πολλές φορές άδειων ιστοριών της Ντίσνεϊ και της Dreamworks. Αλλά δυστυχώς οι ελπίδες του δεν μοιάζουν πολλές, γιατί απλούστατα πρόκειται για μια ταινία που χρησιμοποιεί την τεχνική της εμψύχωσης ως πρόσχημα για να πει μια συνταρακτική, πολιτική και βαθιά “κινηματογραφική” ιστορία, η οποία υφαίνεται περίτεχνα γύρω από τη σπουδαία προσωπικότητα ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς της ιστορίας του σινεμά, του πολυσχιδούς σουρεαλιστή Λουίς Μπουνιουέλ.

Η εξαίσια αυτή ταινία αναλαμβάνει να μας ταξιδεύει στα πρώιμα χρόνια της νιότης του ισπανού σκηνοθέτη, όταν οι συγκυρίες περισσότερο τον φέρνουν στο απομονωμένο χωριό της Las Hurdes, όπου και συνθέτει ίσως το πρώτο ειλικρινά νεορεαλιστικό ντοκιμαντέρ της ιστορίας (το «Γη Χωρίς Ψωμί» του 1033), αποτυπώνοντας τον πόνο, την εξαθλίωση και την εγκατάλειψη ενός χωριού και των ανθρώπων του, οι οποίοι ζουν στην κυριολεξία έξω από τον χάρτη, εγκαταλελειμμένοι από Θεό και ανθρώπους.

Η υπέροχα επιλεγμένη μουσική επένδυση δια χειρός Arturo Cardelus, η υποκειμενικότητα στη λήψη, οι μεστοί διάλογοι αλλά και οι ονειρώδεις σκηνές που φέρνουν στον νου μεγάλα γνωστά σουρεαλιστικά έργα (όχι του Νταλί! ποτέ του Νταλί!) ενώνουν τα κομμάτια ενός συνταρακτικού παζλ που χάνεται μέσα στα βάθη του μύθου του ίδιου του σινεμά, γεμίζοντας την καρδιά με ουσιαστικό και βαθύ συναίσθημα, αναζητώντας παράλληλα τις αντανακλάσεις μιας κινηματογραφικής ιδιοφυΐας στο καλλιτεχνικό σήμερα, αλλά ταυτόχρονα και σε όλες εκείνες τις ασυνείδητες φοβίες, πόθους, και επιθυμίες που κάθε ένας από εμάς (ακόμη κι αν δεν μπορεί ή καλύτερα δεν θέλει να το παραδεχτεί) κρύβει μέσα του. Ο Λουίς είχε τις κότες, την θρησκευτική πίστη αλλά και την καταδυναστευτική πατριαρχία που του γύριζε διαρκώς την πλάτη, μη επικροτώντας ποτέ τις πράξεις ενός μικρού παιδιού που πάσχιζε να μεγαλώσει. Αν τελικά αυτός ο μέγιστος σκηνοθέτης χάθηκε ή όχι στο λαβύρινθο που τον κατέπνιγε, μονάχα το σύνολο του έργου του μπορεί να το μαρτυρήσει. Ενός έργου μέσα στο οποίο βρίσκει αδιαμφισβήτητα θέση (παρότι δεν το δημιούργησε, αλλά ούτε το επίβλεψε ο ίδιος) αυτό το μικρό διαμάντι του σύγχρονου animation.

Βαθμολογία: