Ένας μεσήλικος Έλληνας της επαρχίας, που πριν από δέκα χρόνια είχε πάρει χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να χτίσει λαογραφικό κέντρο, δέχεται την επίσκεψη δύο ιταλών ελεγκτών. Όμως, τα κονδύλια έχουν ξοδευτεί στην αγορά ενός… κουτσού βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή, και ο Βασίλης Αρβανιτάκης αρχίζει να μηχανεύεται τρόπους για να ξεγελάσει τους δύο Ευρωπαίους, που ζητούν απλώς να δουν το κτίσμα.
Σκηνοθεσία:
Σωτήρης Γκορίτσας
Κύριοι Ρόλοι:
Στέλιος Μάινας … Βασίλης Αρβανιτάκης
Μαρία Κεχαγιόγλου … Άννα Αρβανιτάκη
Ivano Marescotti … Giovanni
Rufus Beck … Alex
Νίκος Κούρος … Κίμωνας
Άννα Μάσχα … Τζένη Ζαλώνη
Παναγιώτης Σαπουνάκης … Κώστας Αρβανιτάκης
Μαρία Πρωτόπαππα … Τζίνα Βερύκιου
Γεράσιμος Σκιαδαρέσης … Χάρης
Ελισάβετ Μουτάφη … Ταμάρα
Νίκος Γεωργάκης … Περικλής
Θέμης Πάνου … Κώστας
Μανώλης Μαυροματάκης … σερβιτόρος
Karafil Shena … Ρομέο
Φώτης Σπύρος … Κυριάκος
Θανάσης Βισκαδουράκης … Οδυσσέας
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Σωτήρης Γκορίτσας
Παραγωγή: Σωτήρης Γκορίτσας, Αντώνης Μανιάτης
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Φωτογραφία: Γιώργος Αργυροηλιόπουλος
Μοντάζ: Τάκης Γιαννόπουλος
Σκηνικά: Αναστασία Αρσένη
Κοστούμια: Αναστασία Αρσένη
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Μπραζιλέρο
- Διεθνής Τίτλος: Brazilero
Παραλειπόμενα
- Για τον Παναγιώτη Σαπουνάκη αυτή ήταν η μόνη κινηματογραφική δουλειά. Αντίθετα, ντεμπούτο σε μικρούς ρόλους αλλά με συνέχεια ήταν για τον Γιώργο Γάλλο και τον Δημήτρη Πρωτογεράκη.
- Με 50.000 εισιτήρια, ήρθε στην 5η θέση ανάμεσα σε 21 ελληνικές ταινίες της σαιζόν.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Πέρα από το σκορ, ο Νίκος Πορτοκάλογλου έγραψε για την ταινία και 5 τραγούδια, κάνοντας πολύ δημοφιλές το σάουντρακ. Μόνο όμως το Θάλασσά μου Σκοτεινή ακούγεται επί του φιλμ, ενώ τα άλλα είναι απλά εμπνευσμένα από την πλοκή. Στα υπόλοιπα συμμετέχουν ερμηνευτικά άλλοι καλλιτέχνες: Τι Λείπει (Ελευθερία Αρβανιτάκη), Όλα Αρχίζουν Εδώ (Ελευθερία Αρβανιτάκη), Τρέχω, Τρέχω, Τρέχω (Σταύρος Λογαρίδης), Δεν Ειν’ Αργά (Ανδριάννα Μπάμπαλη).
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/1/2009
Το προσωπείο της ταινίας του Σωτήρη Γκορίτσα θυμίζει κωμωδία, αλλά είναι ένα σατιρικό δράμα χαρακτήρων, που συνδυάζει το προσωπικό αδιέξοδο με την ελληνική ιδιοσυγκρασία και το φάντασμα του ευρωπαίου Έλληνα μπροστά σε μια νέα εποχή, μια κι αναφέρεται κάπου στη δεκαετία του 1980. Σαν σκηνοθεσία είναι μια μεγάλη επιτυχία, αφού ο ρυθμός του και ο τρόπος αφήγησης έχουν συνέχεια και συνέπεια από σκηνή σε σκηνή, έως το σουρεαλιστικό τέλος, ενώ οι χαρακτήρες καταφέρνουν να επισημανθούν ακόμη κι αν δεν χρειάζεται να πέσει έστω και μία ματιά πάνω τους. Το αιώνιο πρόβλημα όμως του ελληνικού κινηματογράφου, και αυτό είναι το σενάριο, κάνει κι εδώ την παρουσία του, αφού δεν υπάρχει κάτι το ουσιαστικά ανανεωτικό, σε ένα θέμα που θυμίζει δελτίο ειδήσεων, και οι παράλληλες ιστορίες ξεχνιούνται εις βάρος του συνόλου, που προσπαθεί αλλά δεν καταφέρνει να δημιουργήσει ένα μωσαϊκό χαρακτηριστικών προσώπων.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
