Τα Ερείπια Είναι Πάντα Θλιμμένα

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Blue Ruin

Ελληνικός Τίτλος: Τα Ερείπια Είναι Πάντα Θλιμμένα

Κύριες Διακρίσεις 

• Βραβείο FIPRESCI για το τμήμα Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στο φεστιβάλ Κανών.

Παραλειπόμενα

• Ο Saulnier βρήκε τα χρήματα που χρειάζονταν μέσω πετυχημένης καμπάνιας στο Kickstarter, δηλαδή από το κοινό.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σπύρος Δούκας

Έκδοση Κειμένου: 28/10/2014

Ο Ντουάιτ μένει σε ένα αυτοκίνητο, στον δρόμο. Όταν μαθαίνει πως κάποιος από το παρελθόν του, που ευθύνεται για το φόνο των γονέων του, πρόκειται σύντομα να αποφυλακιστεί, τα ήρεμα νερά του ταράζονται και ξαφνικά νιώθει έντονη την ανάγκη για εκδίκηση. Με λίγη προσπάθεια σκοτώνει τον υποτιθέμενο ένοχο, όμως ο ίδιος είναι μάλλον ατζαμής, οπότε πρέπει να προστατεύσει την αδερφή του, καθώς φοβάται για αντίποινα.

Το έργο είναι ουσιαστικά μια ιστορία εκδίκησης, ενέχοντας πλήθος επιρροών, με κυρίαρχους τους Coen. Βλέπουμε, όμως, και πολλά διαφορετικά είδη συνδυαζόμενα. Ο τρόπος που ελίσσεται μεταξύ αυτών είναι μάλλον αμήχανος, αλλά είναι τέτοια η θεματική του διαύγεια, που εύκολα το συγχωρούμε. Ο τόνος είναι πάντα πεσιμιστικός στην επιφάνειά του, ακριβώς όπως εκφράζεται και από τον τίτλο «Blue Ruin», αλλά κι από την πολύ εύστοχη ελληνική απόδοσή του, «Τα Ερείπια Είναι Πάντα Θλιμμένα», παραπέμποντας στη ματαιότητα της εμμονής με την καμένη γη του παρελθόντος. Σαν βασικό είδος θα το χαρακτηρίζαμε θρίλερ, αλλά υπάρχουν στοιχεία από γουέστερν, νουάρ, ενώ ένα στρώμα πικρού μαύρου χιούμορ υποβόσκει πάντα πίσω από τον βίαιο ρεαλισμό του κεντρικού ήρωα.

Ο πρωταγωνιστής είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, ένα άγνωστο, μα συμπαθητικό πρόσωπο, μια κατεστραμμένη προσωπικότητα, που θα επιδιώξει να πάρει το αίμα της πίσω. Οι αδυναμίες του είναι αυτές που τον καθιστούν εξαιρετικά ενδιαφέροντα ως χαρακτήρα, ενώ είναι ταυτόχρονα και αυτές που καθορίζουν την εξέλιξη της πλοκής, η οποία βασίζεται στα λάθη του και στην αντίληψή του για την εκδίκηση. Τα ίδια στοιχεία είναι που καλλιεργούν την ταύτιση, λόγω του ρεαλισμού που τον διέπει. Η αίσθηση του δικαίου του περιγράφεται από τον αριθμό των πτωμάτων σε καθεμιά από τις δύο οικογένειες-παρατάξεις.

Πολύ καλογραμμένο και έξυπνο, επίσης, το τέλος της ταινίας. «Τα κλειδιά είναι στο αυτοκίνητο»: μέσω της φράσης αυτής, που επαναλαμβάνεται πολλές φορές από τον πρωταγωνιστή, γίνεται αναφορά με περίσσιο σαρκασμό στη ματαιότητα και το παράλογο της εκδίκησης, καθώς ο ίδιος προτρέπει το νεαρό παιδί της «αντίπαλης» οικογένειας να συνεχίσει την αιματοχυσία στη θέση του.

Η σκηνοθετική ματιά του Jeremy Saulnier είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη, ενώ το χτίσιμο και η εξέλιξη του χαρακτήρα του δεν διακόπτεται ποτέ και ενισχύεται από το σενάριο. Πολύ καλή και η φωτογραφία, πάλι από τον ίδιο τον Saulnier, ο οποίος αναδεικνύει μελαγχολικά, αλλά με μια εσωτερική ένταση το περιβάλλον όπου εξελίσσεται η δράση. Συνολικά μια εξαιρετική προσπάθεια χαμηλού προϋπολογισμού από έναν κινηματογραφιστή με προοπτικές, που χρηματοδοτήθηκε ηλεκτρονικά από την πλατφόρμα Kickstarter και κέρδισε το βραβείο FIPRESCI.

Βαθμολογία: